بریده‌هایی از کتاب عشق نامرئی

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

«وقتی آدم‌ها می‌توانند در یک نگاه عاشق شوند چرا نتوانند همان‌طور از عشق فارغ شوند؟»

احترام او، از من آدم خوبی ساخت

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

. دکتر همه چیز بود به جز تنبل! درواقع این مرد اصلاً استراحت نداشت: در سن هشتاد سالگی هنوز چند ساعت در روز با سگش قدم می‌زد، هیزم‌هایش را خودش می‌شکست، چند انجمن را اداره می‌کرد و به باغ وسیع اربابی با عمارت سنگی پیچک‌پوشش رسیدگی می‌کرد.

او زندگی را دوست داشت، از هستی لذت می‌برد

دوباره وجد و شعف کودکی را بازیافت، حس ذره بودن در پهنهٔ طبیعت، بدون تعهد، دست نیافتنی، درخطر... لذت‌بخش بود.

باز هم قهوه درست کردم. احتیاج به حرف زدن نداشتیم: به درجه‌ای از آرامش رسیده بودیم که وقتی بر اسراری دست می‌یابیم به آن می‌رسیم نه وقتی حقیقتی را کشف می‌کنیم.

مهم نبود کجا باشم، مادامی که سگم کنارم بود، در مرکز جهان بودم

نمی‌شود این چیزها را در ملاء عام اعتراف کرد: هر کس ادعا کند یک سگ شعور را به او آموخته، مجنون قلمداد می‌شود. ولی این اتفاقی بود که برای من افتاد.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

او همیشه رفتارش با من بدون اشتباه بود اما همیشه یک غریبه بود. این تنها گلهٔ من است: او همه کار برایم کرد جز اینکه بگوید که بوده.

بدون چای نمی‌توانم ادامه دهم.

آدم از آینده خبر ندارد چون خودش آن را می‌سازد.

حس ذره بودن در پهنهٔ طبیعت، بدون تعهد، دست نیافتنی، درخطر... لذت‌بخش بود.

هرگونه خردی با پذیرش رنج آغاز می‌شود.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

صبح با احساسی متفاوت بیدار شدم، با انزجاری که در روزهای آتی به بارقه‌ای دیگر تبدیل شد: امید.

جزو آن دسته مردان جوگندمی بود که بیشتر پیشانی را به نمایش می‌گذارند تا صورت، آدم‌های بدون اسکلتی که جسم ندارند فقط حجمی لباس‌شان را باد کرده است

اشتباهاتش بسیار بزرگ بودند و محاسنش در عمق

مثل تمام وقت‌هایی که اینجا می‌آمد، متوجه گذشت بعدازظهر نشده بود! آیا برای این نبود که به روزهای کودکی برمی‌گشت، روزگاری که به نظر می‌رسید تا ابد ادامه دارد، مثل بازتاب جاودانگی؟

ما، همه دو زندگی را زندگی می‌کنیم ـ یکی واقعی، یکی خیالی. و این دو زندگی مثل دوقلوهای به هم چسبیده‌اند، بیشتر از آن‌چه فکرش را کنیم به هم زنجیر شده‌اند، چون آن دنیای موازی اغلب واقعیت را دوباره شکل می‌دهد و حتی موجب تغییر آن می‌شود.

«بر شاخساران درخت غار دو کبوتر عریان دیدم یکی دیگری بود و هر دو هیچ نبودند.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

وقتی آن سگ به من نشان داد که چقدر از دیدنم خوشحال است، دوباره یک انسان شدم. بله، به محض اینکه او مرا نگاه کرد، با همان علاقه و اشتیاقی که نگهبان‌ها را، انسانیتم را به من برگرداند. به چشم او من هم به اندازهٔ نازی‌ها آدم بودم.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

بی‌باکی و ترس بسیار به هم نزدیک‌اند، دو روی یک سکهٔ احساسند.

جوناس گفت: «نباید بلند این را بگویم ولی من عاشق بلایای طبیعی هستم.» «دیوانه‌ای؟» «عاشق قدرت طبیعت، اینکه ما را تحقیر می‌کند، که قدرتش را به رخ‌مان می‌کشد، که ما را سرِ جایمان می‌نشاند.»

با وجود تمام تلاش‌های من، صحبت‌های ما هیچ‌وقت به مسائل شخصی کشیده نشد. نتیجه‌گیری کردم «او از خودش محافظت می‌کرد.»