بریده‌هایی از کتاب جلاد لاغر

ـ فقط برای اینکه خودت احساس بهتری داشته باشی، مرا اذیت نکن.

مادر دیبوتی به او یاد داده بود که آدم نباید هیچ‌وقت کسی را برنجاند که امکان داشته باشد روزی محتاج ترحمش بشود.

من عقیده دیگران را مسخره نمی‌کنم. دنیا آن‌قدر بزرگ است که هزار تا عقیده دیگر را هم می‌تواند توی خودش جا بدهد. هر قومی حق دارد که اعتقادات خودش را داشته باشد.

وظیفه جلاد این نبود که در برابر رأیِ داوران و قضاوت آنها بایستد؛ او فقط باید سرها را قطع می‌کرد.

آدم باید بداند که چه موقع وقتش رسیده تا خودش را از کار کنار بکشد.

زندگی جنگجویی برای همه نیست. تو باید با همان توانایی‌هایی که داری بهترین موقعیت‌ها را برای خودت بسازی.

«فقط خدا از حقیقت مطلق خبر دارد. همیشه برای آدم‌ها چیزی هست که باید یاد بگیرند. ما کورمال کورمال به طرف شناختی می‌رویم که تکه‌ای از زمان را برایمان آشکار می‌کند. هیچ‌کس نباید ذهنش را روبه افکار نو ببندد.»

آدم باید بداند که چه موقع وقتش رسیده تا خودش را از کار کنار بکشد.

«ما نمی‌توانیم تعیین کنیم که کجا به دنیا بیاییم یا چطوری بزرگ بشویم. ولی اگر لازم باشد، می‌توانیم باورهای اطرافیانمان را نپذیریم. عزیزان ما و بزرگ‌ترهایمان همیشه نمی‌دانند که چه چیزی بهتر است. آدم باید به قلبش گوش بدهد و خودش نتیجه بگیرد که چه چیزی درست است و چه چیزی غلط.»

ولی کار کردن برای حاکم افتخار بزرگی محسوب می‌شد؛ مردم معتقد بودند که به خاطر خدماتشان به حاکم شهر، خدا در دنیای پس از مرگ جایگاه ویژه‌ای را ـ به انتخاب خودش ـ به آنها اختصاص می‌دهد.

جلاد تبرش را چرخاند ـ تَق! ـ و سر دیگری روی زمینِ خاک‌آلود غلتید.

«چه کاری را نکنم؟» ـ فقط برای اینکه خودت احساس بهتری داشته باشی، مرا اذیت نکن.

وقتی حرف‌های جیبل تمام شد، تل سانی گفت: «یک چیز دیگر، قربان. پیراهن خاصی را در نظر دارید که من فردا صبح بپوشم؟» جیبل با قیافه عبوسی جواب داد: «می‌توانی همین شلوار لعنتی‌ات را بپوشی.»

جیبل با کله‌شقی سر تکان داد، بعد به ماری اشاره کرد که دور گردن یکی از زن‌ها کتیب پیچیده بود و گفت: «شاید آن جانور بابات باشد!» تل سانی لبخن زد: «شاید، یا شاید هم یکی از قوم و خویش‌های شما.» جیبل غرید: «مواظب باش، برده.» و تکه دیگری از آن گوشتِ ماهی‌مانند را گاز زد. اما وقتی متوجه شد که تل سانی نگاهش نمی‌کند، با نگرانی به مار نگاه کرد تا ببیند هیچ شباهت خانوادگی با او دارد یا نه.

برایم مهم نیست. تو دوست منی. من تو را تمی‌کشم.

دنیایی بدون درد، شکست، خیانت، نفرت، مرگ، تنهایی؟ غیرممکن!

مردم من خدا را عبادت می‌کنند تا به او نزدیک‌تر باشند، نه اینکه خواسته‌هایشان را از او طلب کنند.

همیشه برای آدم‌ها چیزی هست که باید یاد بگیرند. ما کورمال کورمال به طرف شناختی می‌رویم که تکه‌ای از زمان را برایمان آشکار می‌کند. هیچ‌کس نباید ذهنش را روبه افکار نو ببندد.

نفرت باعث سردرگمی می‌شود و وقتی ابرهای خشم ذهن آدم را دربرمی‌گیرند، دیگر نمی‌تواند درست فکر کند.

مادر دیبوتی به او یاد داده بود که آدم نباید هیچ‌وقت کسی را برنجاند که امکان داشته باشد روزی محتاج ترحمش بشود.

نفرت باعث سردرگمی می‌شود و وقتی ابرهای خشم ذهن آدم را دربرمی‌گیرند، دیگر نمی‌تواند درست فکر کند.

دیبوتی با تشر گفت: «ساکت باش، باس!» باستینا از اینکه به بازی آنها کشیده شده بود دلخور بود، ولی نمی‌توانست جر و بحث کند. او برده نبود، اما متعهد شده بود که به آن خانواده‌ی عالی‌رتبه خدمت کند، و به همین دلیل مجبور بود که از دستورات دیبوتی اطاعت کند. جیبل با خوشحالی گفت: «قبول است.» باستینا قیافه‌ای تکیده و اخمو داشت و پوستش به تیرگی و زیبایی پوست دیبوتی نبود؛ مادرش از تبار برده‌هایی از کشوری دیگر بود. ولی اگر جیبل می‌باخت و مجبور می‌شد چیزی از باستینا بخواهد، باز هم وضعش بهتر از آن بود که از دست دیبوتی شلاق بخورد.

برایم مهم نیست. تو دوست منی. من تو را تمی‌کشم.

برایم مهم نیست. تو دوست منی. من تو را تمی‌کشم.

برایم مهم نیست. تو دوست منی. من تو را تمی‌کشم.

ظاهر اوضاع طوری است که انگار این رنج‌ها ابدی‌اند، ول این‌طور نیست.

فقط خدا از حقیقت مطلق خبر دارد. همیشه برای آدم‌ها چیزی هست که باید یاد بگیرند. ما کورمال کورمال به طرف شناختی می‌رویم که تکه‌ای از زمان را برایمان آشکار می‌کند. هیچ‌کس نباید ذهنش را روبه افکار نو ببندد.

هرچند که بعد از کارش شرمنده شد و تأسف خورد که چرا مزاحم خدایان شده بود.

«ما سلاح‌هایمان را کنار گذاشتیم، از سرزمین‌هایی که تصاحب کرده بودیم عقب‌نشینی کردیم و اجازه دادیم که اقوام و نژادهای دیگر هم رشد کنند. ابتدا سعی می‌کردیم آنها را مدیریت کنیم، ولی این هم به خاطر تکبر و خودبزرگ‌بینی‌مان بود. هیچ آدمی حق ندارد دیگری را زیر سلطه خودش بگیرد. آخرش آنها را به حال خودشان گذاشتیم تا به شیوه‌ای که دوست دارندعمل کنند و عاجزانه از خدا خواستیم با وجود همه رنج و اندوهی که به بار آورده بودیم از ما بگذرد و ما را ببخشد.»

جلو آمد و آهسته گفت: «دوست دارم، جیبل.» جیبل با نیشخند جواب داد: «معلوم است که دوستم داری.» و آهسته و زیر لبی ادامه داد: «من هم دوستت دارم