بریده‌هایی از کتاب سرزمین آلوچه‌های نارس

حرف که نمی‌زنیم تحمل ناپذیریم، می‌زنیم احمق. این‌ها را ادگار گفت.

به کرت هم گفتم: ارتباطت را با ترزا حفظ کن. گفت، دوستی کُت نیست که بتوانی به من تعارفش کنی. می‌توانم تنم کنم، حتی ممکنه از بیرون قواره تنم به نظر بیاد اما از درون گرمم نمی‌کنه.

من چی؟ جوابی نداد. گفت، احساسات ربطی به عقل ندارند. همه اونها در غدد ترشحی جمعند.

هر آنچه از سرزمین خود می‌آورید، در چهره‌هایتان به جای خواهید گذاشت.

آن روزها هنوز نمی‌دانستم که سربازها برای پیش برد جنایاتشان به آن نفرت نیاز دارند. که آن نفرت توجیهی‌ست برای پولی که می‌گیرند. جنایات آن‌ها فقط با وجود دشمنانشان توجیه می‌شد. اعتبار آن‌ها منوط به تعداد دشمنانشان بود.

تنها چیزی که در نهایت حساب می‌شود مرگ است.

بعدها این سطور را در دفترچه لولا خواندم: هر آنچه از سرزمین خود می‌آورید، در چهره‌هایتان به جای خواهید گذاشت.

دخترها گونه‌های سیاه خود را دوست داشتند، مادامی‌که سیاهی از دوده ریمل بود و نه از سیاهی دوده کارخانه‌ها.

تقسیم چیزی که دیگر کامل نیست کار راحتیه.

با خود فکر کردم که تنها دهقانان می‌توانند وسط خنده به گریه بیفتند، وسط فریاد سکوت کنند

حرف که نمی‌زنیم تحمل‌ناپذیریم، بزنیم احمق.

با خود اندیشیدم که لولا زخم‌ها و خراش‌های مردان را با خود دارد اما عشقشان را هرگز.

لولا از سرزمین‌های جنوبی آمده بود و بوی فقر می‌داد. نمی‌دانم این بو در کجا لانه کرده بود، در استخوان گونه‌اش، دهانش یا گودی میان چشم‌هایش.

بعدها این سطور را در دفترچه لولا خواندم: هر آنچه از سرزمین خود می‌آورید، در چهره‌هایتان به جای خواهید گذاشت

هیچ‌گاه کسی از من نپرسید که دوست داشتم در کدام خانه، در کجا، بر سر کدام میز، به روی کدام تخت و در کدام کشور راه بروم، بخورم، بخوابم و یا یکی را با ترس دوست بدارم.

روزی که پل مانند آدم‌های قبل از خودش سر کار حاضر نشد همه گفتند که بدشانسی آورده است. آن‌ها مانند کسانی که به فروشگاه می‌روند به صف ایستاده بودند. وقتی نوبت مرگ یکی فرا می‌رسید، دیگرانی هم که در صف مرگ بودند یک قدم به جلو بر می‌داشتند.

همیشه همینطوربوده، یک چیز برای آدم‌های مختلف معانی مختلف دارد. گفتم، مثل رنگ مورد علاقه. اما پیش خودم فکر کردم: مثل نوع مردن.

زن‌ها همیشه به یک زن دیگه نیاز دارند که بهش تکیه کنند. اون‌ها با هم دوست می‌شن تا بتونند بهتر از هم متنفر بشند. هر چی از هم بیش‌تر بدشون بیاد، جدایی شون از هم سخت‌تر می‌شه.

این‌جا همه یک جورهایی دهاتی هستیم. از دهی درآمدیم، به دهی دیگه پا گذاشتیم. در یک سیستم دیکتاتوری هیچ شهری پا نمی‌گیره، چون هر چیزی که کنترل بشه نمی‌تونه رشد کنه.

هدف آسان‌تر از آرزوست، آرزوها سختند.