بریده‌هایی از کتاب خانه دیکتاتور، کاخ یا گور

قدرت ولیمه‌ای است که گرسنه‌ای بزرگ آن را می‌رباید و از تاریخ می‌خواهد که آن را التیام دهد. نه هم‌پیمان می‌شناسد و نه شریک. قدرت زنِ باهیبتِ پروزنه باارزشی است. یا تو او را می‌ربایی یا دیگران آن را می‌ربایند. و ولیمه درخور آن، خون‌های متراکم ریخته‌شده در زیر میزها و جسد رفقایی است که در بغداد یا پایتخت‌های دور بر زمین کوبیده می‌شوند. میانجی‌گران و پنددهندگان را به سخره می‌گیرد. توانایی همین توانایی است: یا کاخ یا گور.

«عراق عادت ندارد که به دو مرد تکیه کند. ما کشوری فقط برای یک مرد هستیم.

رحم عادت عراقی‌ها نیست

همان روز البکر با حازم جواد، وزیر کشور تماس گرفت. از جوانی به اسم صدام حسین غضبناک و خشمگین بود. از لحنش این‌گونه برداشت می‌شد که به چیزی کمتر از زندانی‌شدنش راضی نمی‌شود، تازه اگر صحبت اخراج او از حزب در میان نباشد. جواد جوان تکریتی را صدا زد و از او درباره مشکل پرسید. روشن شد که صدام در تکریت در نزاع بر سر زمینی از کسانی حمایت می‌کند که باعث خشم بکر شده است. جواد به حل موضوع به شیوه‌ای که باب میل صدام نبود، اصرار کرد، میزان قدرتش به اندازه‌ای بود که به این عضو منضبط حزب اجازه رد نمی‌داد، پس قبول کرد و گفت: «موافقت می‌کنم فقط برای اینکه تو از من خواستی اما من قانع نیستم و مخالفم.» از جواد پرسیدم که آیا صدام با عملیات شکنجه در «کاخ النهایه» در سال ۱۹۶۳ ارتباطی داشت یا خیر، به‌ویژه زمانی که کمونیست‌ها را هدف قرار داده بودند. جواب داد: «صدام بعدا خون عراقی‌ها را ریخت و کشتارها به‌پا کرد. از آنجا که در حال حاضر برای حفظ امانت باید هر چیز که مرتبط با صدام باشد را بگویم، می‌گویم تا زمانی

او عیدی امین نیست که با یک پیشنهاد چرب و نرم قانع شود که بازنشسته شود. لئوپولد سنگور نیست که کوتاه بیاید تا به مقاصدش نایل شود، شارل دوگل نیست که وقتی نتوانست تاریخ‌ساز شود، برای نوشتن آن زار بزند. از صندوق رای نیامده است تا با چند رای کنار برود یا در برابر نظرسنجی‌ها بلرزد. این بازی‌ها فقط برای آدم‌های عادی است

سرلشکر عصمت صابر که افسر شجاعی از نیروهای ویژه بود و قبلا هم با من کار کرده بود و سرلشکر بارق حاج حنطه هم بودند. این طرح بدشانسی آورد. و الا اگر موفق می‌شد حتما مردم با ارتش همراه می‌شدند. انتفاضه شد و ارتش به سراغ رویارویی با آنها رفت. حقیقت این است که واحدهای نظامی آماده بودند تا بغداد پیشروی کنند که در میان آنها واحدهایی از گارد جمهوری و نیروهای ویژه نیز بودند. - آیا از داخل گارد ریاست‌جمهوری هم تلاش‌هایی در این زمینه صورت گرفت؟ حالا لازم نیست وارد این موضوع شویم. - چرا بیشتر طرح‌ها قبل از اجرا فاش می‌شدند؟ عوامل متعددی دارد، اول از همه وجود سازمان نظارت امنیتی بر واحدهای نظامی بود. حکومت عراق اولویت خود را به امنیت خود می‌دهد و نظارت ویژه‌ای بر این موضوع دارد. به این معنا که شکاف‌های بسیاری به‌وجود