بریده‌هایی از کتاب بن لادن؛ پدری که تروریست شد

حتی پس از تشخیص سرطان ریه، نمی‌توانست از میلش به سیگار کشیدن خودداری کند. شنیدم آنقدر وزن کم کرده بود که پوست و استخوان تمام شده بود، و اینکه آنقدر درد داشت که خیلی باید زور می‌زد داد و فریاد نکند. با این احوال، او آنجا بود، مریضی با بیماری جانکاه، تکیده در بستر، با سیگاری آویخته بر لب. آن عادت تا دم مرگ ادامه یافت؛ لجوجانه سیگاری لای دندانش می‌فشرد تا جان به جان آفرین تسلیم کرد.

پدرم اجازه روشن کردن دستگاه تهویه مطبوعی را که پیمانکار در اتاق‌های ساختمان نصب کرده بود به مادرم نمی‌داد و نه اجازه استفاده از یخچالی که در آشپزخانه بود. پدرم اخطار می‌داد: «مدرن‌سازی باورهای اسلامی را تباه می‌سازد.»

من یکی که اصلا مانند پدرم نیستم. در حالی‌که او برای جنگ دعا می‌کند، من برای صلح و آرامش دعا می‌کنم. و اکنون هر یک راه جداگانه خودمان را می‌رویم، هر یک باور داریم که بر حق هستیم.

پدرم قبل از گرفتن مادرم چند بار ازدواج کرده بود و علی را از یکی از زن‌های قبلی‌اش داشت. بین تنی‌ها با ناجی یُخلاتر بودم که یک سال بزرگ‌تر بود.

پیامبرمان بیست‌وپنج ساله بود که با همسر اولش، خدیجه بنت خویلد، ازدواج کرد. خدیجه پانزده سال بزرگ‌تر از شوهرش بود، با این حال ازدواجشان بیست‌وپنج سال دوام آورد، و طی این مدت پیامبر زوجه دیگری اختیار نکرد. با مرگ خدیجه، پیامبر زنان دیگری گرفت، گرچه تعدادی از همسرانش زنان مسن‌تری بودند که شوهرانشان در کارزار جنگ کشته شده بودند و به چتر حمایتی از طریق ازدواج نیاز داشتند. به باور محققان حضرت محمد در طول حیاتش بین دوازده تا سیزده زن گرفت.

حکایتی فوق‌العاده از مردی را روایت می‌کنند که مورد نفرت و بیزاری بسیاری است، منتها مادر و فرزند عشق و ترس بسیاری نثارش می‌کنند

اغلب شنیده‌ام بزرگسالان از دوران کودکی‌شان با حسرت و حتی خشم یاد می‌کنند، خوشحال که از سال‌های جوانی گریخته‌اند.

طبیعت را بیشتر از هرکسی که به عمرم دیده‌ام عزیز می‌داشت.

به‌عنوان پسر اسامه بن‌لادن، حقیقتا بابت همه مسائل وحشتناکی که اتفاق افتاده‌اند متاسفم، زندگی‌های بی‌گناهی که تباه شده‌اند، سوگ و اندوهی که در قلب‌های بسیاری هنوز باقیست.

بعد از شنیدن نوار صوتی با صدای شخص پدرم که مسئولیت حملات را می‌پذیرفت، با این واقعیت روبرو شدم که او عامل پشت سر حوادث ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ بود.

ما بچه مسلمان‌ها عمرمان را در این ترس که اتفاقی دست به فعل ممنوعه‌ای بزنیم سر می‌کردیم.

می‌خواستم پدرم دست از جنگ و خشونت بردارد. البته، اینها مربوط به ایامی قبل از آن بود که از خطی گذشت که تضمین می‌کرد دیگر نمی‌توانست مثل آدم زندگی کند. درست زمانی که احساس مهر و عطوفت بیشتری نسبت به پدرم می‌کردم، قساوت و بی‌رحمی‌هایی رو شدند که بیزاری‌ام از القاعده و کار و نتیجه یک عمر زندگی پدرم را تا ابد محکم و استوار کرد.

جشن عروسی من مراسم کوچک و گرفته و کم‌فروغی بود؛ منعقدشده در منزل خانواده ما و کاملا مناسب حال اعتقادات سنتی و امل مردی که زنش می‌شدم.

سلیقه خوراکش ساده بود؛ تکه‌ای نان با روغن یا آویشن همان‌قدر راضی و قانعش می‌کرد که برش‌های نرم و نازک گوشت. به من می‌گفت: «نجوه، نگران نباش. هرچه فراهم است و آنچه خداوند به من ببخشد، برای هر آنچه برایم مقرر می‌دارد شاکرش هستم.»

از فوریه ۱۹۹۰ سخنان درشت از عراق به سوی شهر کویت و ریاض روانه می‌شد، از جانب صدام حسین دست از نقد شسته‌ای که می‌خواست کویتی‌ها و سعودی‌ها از ۴۰ میلیارد دلاری که برای جنگیدن با ایرانی‌ها به او قرض داده بودند، بگذرند.

به‌یقین طی آن سال‌های سودان پدرم درگیر علایق تجاری زیادی بود. یک‌بار با این حرفش به حیرتمان انداخت: «الان سودان خانه و وطن ماست. من عمر و زندگی‌ام را در این سرزمین سر می‌کنم.» خاطرم هست از شنیدن حرفش چه حال عجیب و غریبی پیدا کردم، برایم سوال بود چطور وقفه و جدایی دائمی از موطن و زادگاهش را تاب می‌آورد. پدرم اما با وجود خدمات صادقانه و وفاداری‌اش که حالا نسبت به سودان داشت، هم‌وغمش این هدف شده بود که کشور ضعیف و فقیر را به استانداردهای نوین برساند. از دوره خودش در عربستان، رونق اقتصادی واقعی را به چشم دیده بود و حالا این موفقیت و کامیابی را برای سودان می‌خواست.

واقعیتش، منطقه جنوب خارطوم تا مرز اتیوپی از نظر همگان به‌عنوان سبد نان سودان شناخته می‌شد. همان ناحیه‌ای که پدرم مزارع فراوانی داشت و انواع و اقسام سبزیجات و آفتابگردان کشت می‌شدند. او درگیر فعالیت ساخت‌وساز، کشاورزی و پرورش اسب نیز بود.

ضمن اینکه پدرم همچنان ملزم و متقاعد بود ما به‌عنوان مسلمان باید تا جای ممکن ساده و بی‌تکلف زندگی کنیم، وسایل راحتی و رفاه و تسهیلات مدرن را تحقیر می‌کرد. با اینکه اجازه استفاده از لامپ و روشنایی برقی را در ویلایمان داشتیم، استفاده از یخچال، اجاق برقی، یا سیستم‌های گرمایشی یا سرمایشی برای همه قدغن بود. باز مادر و خاله‌هایمان مجبور بودند برای خانواده بزرگمان روی اجاق‌گازهای سفری پخت‌وپز کنند و با وجود آب‌وهوای داغ سودان، همگی بدون دستگاه تهویه مطبوع در رنج و زحمت بودیم.

مرگ مسلمانان برای ما دریغ و تاسف به همراه داشت، مرگ آفریقایی‌ها به چشم نیامد و مرگ آمریکایی‌ها جشن گرفته شد. جوان‌تر از آن بودم که نهایت دیوانگی چنین تفکری درک کنم.

پدرمان نظرش بود که پولی نباید در اختیار فرزندانش گذاشته شود، حتی برای خوراکی‌های مدرسه. ما برای چیزهای اولیه پول لازم داشتیم، ولی او می‌گفت: «خیر. باید تحمل کنید و بسازید. ضعف و گرسنگی آسیبی به شما نمی‌زند.»

یک سوال کماکان آزارم می‌داد: چرا پدر خیلی درس‌خوانده و نرم و ملایم‌زبانم با چنین اراذل و اوباشی همنشین بود، ولو که آنها به هدف و آرمانش وفادار بودند؟ واقعا نمی‌توانستم بفهمم. گرچه اکثر کهنه‌سربازانی که از روزهای جنگ افغان - روس به پدرم اقتدا کرده بودند، هیچ‌گاه رفتار و سلوک بزهکارانه بروز نمی‌دادند، البته چند نفری بودند که باید تحت مراقبت می‌بودند. یکی از آن مردان توله‌سگی را کشته بود، در حالی‌که دیگری سگی را زنده زنده خاک کرده بود. سومی میمون خانگی دوست‌داشتنی را له کرده بود.

کهنه‌سرباز دیگری از تعداد زیاد سگ‌های ولگردی که در محله می‌پلکیدند چنان به ستوه آمد که گودالی در زمین کند و تله‌ای ساخت. وقتی سگی به تله می‌افتاد، بدو می‌رفت و با میله آهنی به جان حیوان می‌افتاد و بیشتر به سرش می‌زد، بعد سگ را می‌کشید بالا و در ماشینش می‌انداخت و لاشه‌اش را به حاشیه بیابان برده و رهایش می‌کرد. ما ناراحت می‌شدیم ولی نمی‌دانستیم چکار کنیم. می‌دانستیم پدرمان این جنبه کهنه‌سربازانش را خوش داشت.