بریده‌هایی از کتاب دختری که رهایش کردی

روز و شب به تو فکر می‌کنم. تو ستاره راهنمای من در اين جهان ديوانه هستی.

صورتت يک ميليون رنگ مختلف داره. تو يک دلقکی!» گفتم: «همه دلقک هستيم.

اين داستان زندگی ما بود: شورش‌های کوچک، پيروزی‌های جزئی، فرصت مختصری برای استهزای کسانی که به ما ستم می‌کردند، قايق‌های کوچکی از اميد روی دريای عظيم ابهام، محروميت و ترس.

بد آشپزی کردن به خودی خود نوعی گناه است

«قبل از تو هيچ وقت خوشبختی واقعی را نمی‌شناختم.»

جهانی درد در نفس خسته و طولانی پيرمرد بود.

می‌خواستم برود. نمی‌خواستم آن اسم‌ها را به زبان بياورد. اينها خاطرات من بودند، هدايای کوچکی که می‌توانستم در روزهايی که زندگی مرا در هم می‌شکست، بيرون بياورم و خودم را با آنها آرام کنم

پدرم چيز ارزشمند زيادی به ما نداده بود، ولی به ما ياد داد که کی‌بايد بترسيم. می توانستم به يک غريبه نگاه کنم و از روی فشار دادن فکهايش روی هم و يا نازک کردن چشم‌هايش، بگويم که هيجانات درونی‌اش دقيقآ کی به خشونت منجر خواهد شد.

از شنيدن صدای ناله برادرمان به خود می‌پيچيديم. آن موقع به سختی می‌توانستم خواهرم را بشناسم: بيست سال پيرتر از بيست و چهار سال سنش به نظر می‌رسيد. می‌دانستم که بازتاب ترس او در چهره خود من هم ديده می‌شود. آنچه از آن وحشت داشتيم، داشت سرمان می‌آمد.

انگار که خوشحالی يک مفهوم علمی بود که صرفآ اثباتش ليو را خوشحال می‌کرد.

«قبل تو هيچ وقت شادی حقيقی را نمی‌شناختم.»

هفته پيش يک نقاشی گوآش از من را تمام کرده بود. حالا دست به جيب بالايش زد. «تو رو با خودم می‌برم.» روی قلبم دست گذاشتم. «و من هم تو رو با خودم.»

بعضی وقت‌ها زندگی يک سری موانع است، گذاشتن پايی جلوی پای ديگر مسئله‌ای بزرگ می‌شود.

«در نهان از اين ايده خوشم می‌آيد که نقاشی‌ای داشته باشم آنقدر قوی که بتواند بنيان يک زندگی مشترک را بلرزاند.»

چه جوری چيزايی که اول قسم می‌خوردی ناراحتت نمی‌کنن الان می‌تونن همه چيزای خوب رو از درون متلاشی کنن.