بریده‌هایی از کتاب سه‌شنبه‌ها با موری؛ مرد پیر، مرد جوان و بزرگ‌ترین درس زندگی

همه می‌دانند که روزی می‌میرند، ولی هیچ‌کس در این مورد به یقین نرسیده، اگر یقین داشتیم، کارها و رفتارمان به‌گونه‌ی دیگری بود.

«یا به یکدیگر عشق بورزید، یا بمیرید.»

عشق سبب زنده ماندن است، حتی وقتی مرده باشی.

گفت: آیا نگران این نیستی که بعد از مرگ همه تو را به فراموشی بسپارند؟ ـ خب، آیا نگرانی؟ گفت: فکر نمی‌کنم. من با آدم‌های زیادی در ارتباط هستم که با هم صمیمی هستیم. وقتی عشق بین ما هست، مگر می‌شود فراموش شد؟ عشق کلید زنده ماندن است، حتی بعد از مرگ.

برای احساس عشق نیازی به حرف زدن یا شنیدن نیست.

همه می‌دانند که روزی می‌میرند، ولی هیچ‌کس در این مورد به یقین نرسیده، اگر یقین داشتیم، کارها و رفتارمان به‌گونه‌ی دیگری بود.

گذشته را همان‌گونه که سپری شده قبول کن، بدون آن‌که بخواهی آن را انکار کنی، یا از آن فراری باشی.

چیزی که من اسمش را «امنیت معنوی و روحی» می‌گذارم. این‌که تو بدانی دارای خانواده‌ای هستی که هر لحظه مواظب تو می‌باشد. هیچ چیزی هم نمی‌تواند جایگزین خانواده و اثراتش شود. نه پول و ثروت و نه شهرت.

اگر سعی می‌کنی که توانایی‌هایت را به آدم‌هایی که در سطح بالاتری هستند نشان دهی، فراموشش کن. چون در هر صورت آن‌ها تو را از بالا نگاه می‌کنند. این را بدان که اگر بخواهی خودت را به مردم در سطح پایین‌ نشان دهی، از این هم دست بردار، چون آن‌ها با حسرت نگاهت می‌کنند. جاه و مقام نمی‌توانند تو را به جایی برساند. تنها یک قلب گشاده است که باعث می‌شود تو در میان هر گروهی جایی برای خودت باز کنی.

اگر استاد موری شوارتز در زندگی فقط یک جمله به من یاد داده باشد،‌آن جمله این است: «در زندگی هرگز چیزی به نام "خیلی دیر شده" وجود ندارد.» او خودش تا لحظه‌ی آخر زندگی‌اش مرتب در حال تغییر بود.

هنری آدافر می‌گوید: «یک معلم در جاودانگی تو مؤثر است. تو هیچ‌گاه نمی‌توانی بگویی که این تأثیر تا کی پایان می‌پذیرد.»

«در زندگی هرگز چیزی به نام "خیلی دیر شده" وجود ندارد.»

فرهنگ ما درس‌های غلطی به مردم می‌آموزد و باید آن‌قدر قوی باشی و جسارت داشته باشی که بگویی اگر این فرهنگ کارآیی ندارد، از آن حمایت نمی‌کنم. خودت یک فرهنگ را ایجاد کن.

او دوباره تکرار کرد: همه می‌دانند که روزی می‌میرند، ولی هیچ‌کس در این مورد به یقین نرسیده، اگر یقین داشتیم، کارها و رفتارمان به‌گونه‌ی دیگری بود. گفتم: یعنی به خودمان دروغ می‌گوییم؟ گفت: بله، ولی یک راه خوب‌تری هم هست. این‌که یقین داشته باشی روزی می‌میری و هرلحظه خودت را برای آن آماده کنی. شیوه‌ای که واقعاً می‌تواند در زندگی راهگشای خوبی برایت باشد.

‌ولی اگر سالمندی این‌قدر حُسن دارد، پس چرا همیشه همه می‌گویند ای کاش هنوز جوان بودیم. هیچ‌کس آرزوی شصت ‌و پنج ساله بودن را ندارد؟ او درحالی‌که لبخند می‌زد گفت: می‌دانی این علامت چیست؟ عدم رضایت از زندگی. زندگی‌های بدون موفقیت و بدون معنی و مفهوم. چون تو اگر در زندگی معنی و مفهوم پیدا کنی، هرگز دوست نداری به گذشته برگردی، بلکه دلت می‌خواهد همچنان به‌طرف جلو حرکت کنی و پیش بروی. دوست داری چیزهای بیشتری را ببینی و انجام دهی

همه می‌دانند که یک روزی می‌میرند، ولی هیچ‌کس در مورد آن به یقین نرسیده است.

مرگ یک امر طبیعی است. این ما هستیم که آن را وحشتناک جلوه می‌دهیم. زیرا خودمان را جزئی از طبیعت نمی‌دانیم. فکر می‌کنیم چون انسان هستیم، پس از طبیعت فراتر هستیم.

«با یکدیگر مهربان باشید و در برابر یکدیگر احساس مسئولیت کنید! اگر همه‌ی ما فقط همین درس‌ها را در زندگی یاد می‌گرفتیم و عمل می‌کردیم، کره‌ی خاکی خیلی زیباتر می‌شد.»

«عشق برنده می‌شود، عشق همیشه برنده است.»

«یا به یکدیگر عشق بورزید، یا بمیرید.»