بریده‌هایی از کتاب بدانید من فاطمه هستم

«ای مردم! بدانید که من فاطمه‌ام.» بر کسی پوشیده نبود که سخنران، آن روز در «مسجد مدینه» و در حضور بزرگان از مهاجران و انصار، فاطمۀ زهرا (س)، دختر نبی اکرم (ص) است. او نیازمند آن نبود تا نام خود را در گوش جماعتی بخواند که او را نمی‌شناسند. فاطمه (س) جماعتی را که سودای قدرت، آنان را از درک و تصدیق حقایق ناتوان ساخته و از جادّۀ حق و صراط مستقیم منحرف و به مسیر باطل در غلتیده‌اند، یادآور حجّت آشکاری می‌کند که می‌تواند کجی و ناراستی قول و فعل همگان را معلوم سازد و عوام و عموم مردم را که مبتلای غفلت از حجّت حضرت حق شده‌اند، به مسیر حق ببرد. از همین روست که می‌فرماید: «آغاز و انجام سخن من بر حق است و قول و فعلم مستغنی از تکیه دادن بر نارواست.»

- شفاعت «اِن کنتَ تَعمَلُ بِما أمَرناک وَ تَنتَهی عَما زَجَرناک عَنهُ فَأنتَ مِن شیعَتِنا وَ اِلّا فَلا؛ اگر به آنچه به شما امر می‌کنیم، عمل می‌کنی و از آنچه شما را بر حذر می‌داریم، دوری می‌کنی از شیعیان مایی و الّا هرگز!!» آن شخص پس از شنیدن پاسخی کلّی،

حضرت فاطمۀ زهرا (س)، در آن روز، جملۀ خلق عالم را تا به آخر، مخاطب خود ساخت و بر همگان حجّت را تمام کرد. «ای مردم! بدانید من «فاطمه» ام و پدرم محمّد (ص) است! آغاز و انجام سخن من بر حق است. آنچه می‌گویم ناروا نیست و آنچه انجام می‌دهم نیز، بر ناروا تکیه ندارد.» فاطمۀ زهرا (س) در مسجد و در جمع مشایخ مهاجر و انصار و با مغتنم دانستن فرصتی که می‌داند دیگر به دست نمی‌آید، در ابتدا و به اجمال از توحید و شکر و سپاس نعمت‌های آشکار و نهان می‌فرماید و بلافاصله پای به میدان نبوّت و حکمت بعثت انبیا و ارسال کتب می‌گذارد تا به ذکر آخرین فرستادۀ الهی، محمّد مصطفی (ص) و جایگاه و مقام نورانی ایشان، از دو ثقل بر جای مانده، بعد از نبی رحمت، یعنی «قرآن» و عترت سخن بگوید.

در بررسی ابعاد شخصیت حضرت فاطمه، ولیدة الاسلام (س) موضوع تولّد ایشان یکی از جنبه‌های رازگونه و پیچیده‌ای می‌باشد که دارای برنامه‌ریزی طولانی الهی بوده است. همان‌گونه که زندگی کوتاه دنیوی آن بانو هنوز سرشار از ناگفته‌های زیاد است و نامعلوم بودن مدفن شریف او سال‌هاست دل عاشقان را داغدار ساخته و قدرش همچون قبرش ناشناخته مانده، تولّد او نیز سِرِّ غامض و سر به مُهری است که فقط نکاتی از آن، از طریق سخنان فرزندان بزرگوارش به ما رسیده و برای شنیدن همین نکات هم، ظرف ذهن ما بسی کوچک و کم‌حجم است.

در مسیر برنامه‌ریزی شدۀ الهی برای تولّد حضرت فاطمه (س)، دو بخش قابل بررسی است: بخش اوّل: اسرار پیش از تولّد تا زمان تولّد؛ بخش دوم: اسرار، کیفیت و نکات مربوط به هنگام تولّد.

نسب پدری: رسول خدا، محمّد مصطفی (ص) بن عبدالله بن عبدالمطلّب (ع). نسب مادری: خدیجه بنت خویلد. این بانوی مکرّمه که امّ المؤمنین و جدّة ائمّة معصومان: است، نخستین همسر و یاور پیامبر اکرم (ص) بود که با جان و مال خویش در خدمت آن حضرت بوده و نهال اسلام را آبیاری و بارور کرد. به همین دلیل خداوند متعال وی را در ردیف زنان مقدّس و عرشی قرار داده است.

۷ ـ ۱ ـ ۱. افطار با غذای مخصوص دربار الهی، معجونی از بهشت جبرئیل (ع) به پیامبر (ص) گفت: «پروردگار به تو دستور می‌دهد که از این غذا افطار کنی. «کشَفَ الطَّبَقَ فَإِذَا عِذْقٌ مِنْ رُطَبٍ وَ عُنْقُودٌ مِنْ عِنَبٍ فَأَکلَ النّبی (ص) مِنْهُ شِبَعاً وَ شَرِبَ مِنَ الْمَاءِ رِیاً وَ مَدَّ یدَهُ لِلْغَسْلِ فَأَفَاضَ الْمَاءَ عَلَیهِ جَبْرَئِیلُ وَ غَسَلَ یدَهُ مِیکائِیلُ وَ تَمَنْدَلَهُ إِسْرَافِیلُ ارْتَفَعَ فَاضِلُ الطَّعَامِ مَعَ الْإِنَاءِ إِلَی السَّمَاءِ؛ ظرف را آشکار ساخت. در آن، خوشه‌ای خرمای تازه و خوشه‌ای انگور بود. رسول خدا (ص) از آنها میل فرمودند. بعد از آن، آب نوشید تا سیراب شد. پس اراده فرمود دست‌های خود را بشوید؛ جبرئیل بر دست‌هایش آب ریخت. میکائیل آن را شست‌وشو داد و اسرافیل با دستمالی خشک کرد. آنگاه اضافۀ غذا را با ظرف آن به طرف آسمان بردند.»