بریده‌هایی از کتاب راز گل سرخ؛ ترجمه شعر شاعران جهان

در بدترینِ ما آنقدر خوبی است و در بهترینِ ما آنقدر بدی، که هیچ یک از ما را نشاید که از دیگران عیب جوییم.

-"به کجا چنین شتابان؟" "به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم... "

اکنون دریاچه‌ام. زنی بر رویم خم می‌شود، در پهنه‌ی من حقیقت خویش می‌جوید. آنگاه به آن کذّابها رو می‌کند، به شمع‌ها یا به ماه. او را می‌بینم که باز می‌گردد، صادقانه آن را باز می‌تابانم. پاداش مرا با اشکهایش و حرکت مشوَّش دستهایش می‌دهد.

آن کس که بهشت را بر روی زمین نیافته است در آسمان نیز نخواهد یافت.

بر روی سنگ مزارها پیوسته می‌خوانند: "آنان که امروز زنده می‌آیند تا سنگ‌ها را بخوانند و باز گردند مرده خواهند آمد فردا، و دگر باز نمی‌گردند."

محبوب من، بیا عشق ورزیم که این تنها راهی است؛ که درمی‌یابیم خدا چگونه عاشق ماس

امروزم از دست رفت چون هر روز نیمی در اندیشه‌ی دیروز نیمی در اندیشه‌ی فردا.

هوس سفر نداری ز غبار این بیابان؟"

موعظه‌ی سنگ‌ها زندگی این است اگر دمی از دل مشغولی‌های آن فارغ آییم، از درختان سخن‌ها شنویم، از جویبارها کتاب‌ها خوانیم، و از سنگ‌ها موعظه‌ها گیریم، و نیکی را در هر چیز دریابیم.

گفتی: به روزگاران مهری نشسته گفتم بیرون نمی‌توان کرد حتی به روزگاران

در بدترینِ ما آنقدر خوبی است و در بهترینِ ما آنقدر بدی، که هیچ یک از ما را نشاید که از دیگران عیب جوییم.

ای دریغ و حسرت همیشگی ناگهان چقدر زود دیر می‌شود!

آدمی را برای شادی و غم ساخته‌اند؛ و چون این را بدرستی دریابیم به سلامت گذر خواهیم کرد از این عالم.

آری، چون روزهای عمر شتابان می‌گذرد، تنها دعایم بر این می‌باشد: که در زندگی و در مرگ، مرا روحی باشد رها از زنجیرها

گناه آن کاری نیست که انجام می‌دهی؛ بلکه آن کاری است که ناکرده می‌گذاری، و این است آن چیزی که هنگام غروب قلب تو را به درد می‌آورد.

تا گم نکنیم خویش را، و جمله جهان را؛ خود را نیابیم، و ندانیم کجاییم.

در بدترینِ ما آنقدر خوبی است و در بهترینِ ما آنقدر بدی، که هیچ یک از ما را نشاید که از دیگران عیب جوییم.

محبوب من، بیا عشق ورزیم که این تنها راهی است؛ که درمی‌یابیم خدا چگونه عاشق ماست.

بر روی سنگ مزارها پیوسته می‌خوانند: "آنان که امروز زنده می‌آیند تا سنگ‌ها را بخوانند و باز گردند مرده خواهند آمد فردا، و دگر باز نمی‌گردند."

ویلیام شکسپیر خرسندی تاج من در قلبم جای دارد نه بر سرم؛ الماس و سنگی قیمتی آن را نیاراسته است، و از دیده‌ها نهان است: تاج من خرسندی من است؛ که کمتر پادشاهی را از آن بهره‌ای است.

با توام ای شور، ای دلشوره‌ی شیرین! با توام ای شادی غمگین! با توام ای غم! غم مبهم! ای نمی‌دانم! هر چه هستی باش! اما کاش... نه، جز اینم آرزویی نیست: هر چه هستی باش! اما باش!

سایه‌ام همراهی‌ام می‌کند گاهی از پیش گاهی در کنار گاهی از پس. چه خوب است روزهای ابری!

امروزم از دست رفت چون هر روز نیمی در اندیشه‌ی دیروز نیمی در اندیشه‌ی فردا.

اگر بتوانی با عامیان درآمیزی و فضایل خویش نگاه داری، یا با پادشاهان همنشین باشی و همچنان با عامیان همدردی نمایی، اگر نه دشمنان و نه دوستان مهربان نتوانند به تو آزاری رسانند، اگر با مردمان در شمار آیی و از بزرگی در هیچ زمره‌ای بشمار نیایی اگر بتوانی دقایق کم اهمیت را به ثانیه‌های با ارزش تبدیل نمایی آنگاه زمین و هر چه در آن است از آن تو خواهد بود و مهم تر آنکه تو ای فرزندم یک انسان خواهی بود!

مرگ- بسی ناگوار و سخت است وقتی این جهان پر از نعمت را همه محبوبان، یار و دوستانم را از دست می‌دهم- من به هر خاشاکی چنگ می‌زنم از بیم آنکه در وجود خدا فنا شوم.

آه ای یقین گم‌شده، ماهی‌ی گریز در برکه‌های آینه لغزیده تو به ‌تو! من آب‌گیر صافی‌ام، اینک! به‌سحر عشق؛ از برکه‌های آینه راهی به‌من بجوی.

تاج من در قلبم جای دارد نه بر سرم؛ الماس و سنگی قیمتی آن را نیاراسته است، و از دیده‌ها نهان است: تاج من خرسندی من است؛ که کمتر پادشاهی را از آن بهره‌ای است.

خرسندی تاج من در قلبم جای دارد نه بر سرم؛ الماس و سنگی قیمتی آن را نیاراسته است، و از دیده‌ها نهان است: تاج من خرسندی من است؛ که کمتر پادشاهی را از آن بهره‌ای است.

تاج من در قلبم جای دارد نه بر سرم؛ الماس و سنگی قیمتی آن را نیاراسته است، و از دیده‌ها نهان است: تاج من خرسندی من است؛ که کمتر پادشاهی را از آن بهره‌ای است.

در بدترینِ ما آنقدر خوبی است و در بهترینِ ما آنقدر بدی، که هیچ یک از ما را نشاید که از دیگران عیب جوییم.