بریده‌هایی از کتاب آیلین

گمان می‌کنم جوان، سرحال و عادی بودم. اما در آن زمان فکر می‌کردم بدترین، زشت‌ترین، چندش‌آورترین و بدهیکل ترین انسان روی زمین هستم.

از آن زن‌هایی هم نیستم که همواره سعی دارند مردم را خوشحال کنند. آنقدرها سیاست‌مدار نیستم.

احساسم این بود «خوشحالم که تو نیستم.

من مثل دختری هستم که تو منتظر دیدنش در یک اتوبوس شهری هستی، درحال خواندن کتابی در مورد گیاهان یا جغرافیا. شاید یک تور روی موهای قهوه ای روشنم به سر کرده باشم. ممکن است مرا به دلیل رعشه ی دستان، ضربات پا و گزیدن لبم یک دانشجوی پرستاری یا یک تایپیست در نظر بگیرید. هیچ چیز بخصوصی ندارم.

خطرناکترین افراد در یک زندان، جنایتکاران نیستند بلکه آدم‌هایی هستند که آنجا کار می‌کنند.

درحال خوردن یک بسته‌ی کوچک بادام زمینی است، که دارد آن‌ها را بین انگشتان دستکشش می‌چرخاند، داخل لپهایش می‌مکد

من مثل دختری هستم که تو منتظر دیدنش در یک اتوبوس شهری هستی، درحال خواندن کتابی در مورد گیاهان یا جغرافیا. شاید یک تور روی موهای قهوه ای روشنم به سر کرده باشم. ممکن است مرا به دلیل رعشه ی دستان، ضربات پا و گزیدن لبم یک دانشجوی پرستاری یا یک تایپیست در نظر بگیرید. هیچ چیز بخصوصی ندارم. برای من ساده‌است که این دختر را تصور کنم، یک غریبه، همزادی آرام و جوان از خودم، که دارد یک کیف چرم معمولی حمل می‌کند و یا درحال خوردن یک بسته‌ی کوچک بادام زمینی است، که دارد آن‌ها را بین انگشتان دستکشش می‌چرخاند، داخل لپهایش می‌مکد و دلواپس به بیرون از پنجره زل زده است. نور خورشید روی صورت لاغرم می‌افتاد، سایه‌ای که سعی کرده بودم با آن صورتم را بپوشانم بیش از حد برای چهره‌ی رنگ پریده‌ام، صورتی بود. من دختری لاغر، با ظاهری نامرتب، حرکاتی ناگهانی، بدون اعتماد به نفس و خشک مزاج بودم. رنگ پس زمینه صورتم تیره بود با جای جوش های نرم و تو رفته‌ای که هرگونه شوق یا جنون مدفون در زیر آن چهره‌ی سرد و مرگبار نیوانگلند را محو می‌کرد. اگر عینک می‌زدم ممکن بود باهوش‌تر به‌نظر بیایم، اما برای باهوش بودن بی‌اندازه بی‌حوصله بودم.

خطرناکترین افراد در یک زندان، جنایتکاران نیستند بلکه آدم‌هایی هستند که آنجا کار می‌کنند.

دیدن بازیگر های زیبا احساس بدی نسبت به خودم پیدا می‌کردم. از حسادت می‌سوختم و با هر لبخند و اخمشان رنج می‌کشیدم.

کمی امید می‌تواند به ما خطاهای راهمان را نشان دهد و به ما برای تغییر، برای خوب بودن و زندگی کردن عاری از سرکشی، سستی و ویرانی، الهام بخشد.

احساس کردم تنها با شناختن او، از بدبختی هایم خلاص شده‌ام

وقتی در حال رشد بودم، قسم خوردم وقتی بزرگتر شدم بهتر بخورم و بهتر بپوشم و یک بانوی واقعی باشم.

بدون رسیدگی‌های مادرم به خانه، جایی کثیف، خاک گرفته، مملو از تزیینات بی استفاده و پر از خرت و پرت بود. و با این همه بازهم احساس می‌شد کاملاً خالی ست. مانند یک خانه رها شده بود که صاحبانش یک شب مانند یهودی‌ها یا کولی‌ها رخت بر بسته بودند.

دوست نداشتم جلوی مردم عرق بریزم. آن را نوعی نشانه‌یِ شهوانیِ ناشی از هرزگی و منزجر کننده می‌دانستم.

اطلاع از هرچیز رایج یا محو شده‌ای باعث می‌شد احساس کنم که قربانی انزوا هستم.

پدرم بی تکلف و به دور از هر گونه سرکوفتی، به من هشدار داد، که خطرناکترین افراد در یک زندان، جنایتکاران نیستند بلکه آدم‌هایی هستند که آنجا کار می‌کنند.

یادگرفته بودم که من بابت رنجی که می‌کشم و تلاش‌های فراوانم که برای خوب بودن می‌کنم، پاداش می‌گیرم اما هر سال خدا مرا خوار می‌ساخت. نه هدیه‌ای، نه معجزه ای، نه شب مقدسی. برای این موضوع نیز دلم به حال خودم می‌سوخت.

خیال میکردم تا وقتی او را زیر نظر بگیرم، عاشق هیچ‌کس دیگری نمی‌شود.

با اینکه آرزو مرگش را می‌کردم، دلم نمی‌خواست بمیرد. می‌خواستم تغییر کند، با من رفتار خوبی داشته باشد،

اگر هر یک از آن‌ها می‌مرد ناراحت می‌شدم، اگر کمکی از دستم برمی آمد، به آن‌ها کمکی می‌کردم؟ آیا چیزی را برای منفعت آن‌ها فدا می‌کردم؟

مثل او حاضر جواب نبودم. عاری از فریبندگی، بی روح و کودن بودم.

من می‌خواستم درک بشوم و مورد احترام قرار بگیرم. با این حال همچنان احساس می‌کردم اگر احساساتم را بیان کنم، احتمالاً مجازات خواهم شد.

خشونت برایم بیشتر از هر گفتگوی کشداری معنی دار بود.

حالا به آن فکرها می‌خندم، اما آن موقع حالم را به شدت پریشان کرده بود.

اگر عینک می‌زدم ممکن بود باهوش‌تر به‌نظر بیایم، اما برای باهوش بودن بی‌اندازه بی‌حوصله بودم.

این چیزی است که تصور می‌کردم زندگی باید باشد ـ یک سخنرانی طولانی و حوصله سر بَر.