بریده‌هایی از کتاب پیش از آن‌که بمیرم

چقدر آدم‌ها عجیبن. می‌تونین هر روز اونا رو ببینین می‌تونین فکر کنین اونا رو می‌شناسین و بعد متوجه می‌شین که اصلاً شناختی ازشون ندارین.

بعضی چیزها بهتره که دفن و فراموش بشن.

دو قانون اساسی فرار موفقیت‌آمیز: برین به جایی که خودتون بشناسینش. برین به جایی که کسی شما رو نشناسه.

از یه جایی به بعد، مغز آدم مسائلو به‌صورت عقلانی توجیه نمی‌کنه. از یه جایی دیگه بی‌خیال می‌شه، خفه می‌شه و خاموش می‌شه.

دوست خوب رازهای شما رو نگه می‌داره. بهترین دوست به شما کمک می‌کنه رازهاتون رو نگه دارین.

«نمی‌تونین همیشه با یه نفر بدرفتاری کنین و وقتی می‌میره احساس ناراحتی کنین.»

فکر می‌کنم که خداحافظی‌کردن همیشه این‌جوریه مثل پریدن از لبه‌ی پرتگاه.

یکی از چیزایی که اون‌روز صبح یاد گرفتم این بود: اگه از خطی عبور کنین و اتفاقی نیفته، اون خط معناشو از دست می‌ده. مثل اون معما در مورد یه درخت قدیمی که توی یه جنگل زمین می‌افته و این‌که اگه کسی نباشه که این صدا رو بشنوه، باز هم صدایی تولید کرده؟

یه لحظات خاصی تا ابد طول می‌کشن. حتا بعد از این‌که تموم می‌شن ادامه دارن، حتا بعد از این‌که مُردین و دفن شدین، اون لحظات هنوز دووم می‌آرن، رو به عقب و جلو، به‌سمت بی‌نهایت. اونا هم‌زمان همه‌چیز و همه‌جا هستن. اونا معنابخشن.

و این‌که همه‌ی ما ممکنه وصله‌پینه شده باشیم و درست نباشیم.

هیچ‌کس تا حالا نگفته که زندگی منصفانه‌ست.

لیندزی یه جورایی عشق موسیقیه، بنابراین یه لیست آهنگ برای توی راه خونه‌ی کنت درست می‌کنه، با این‌که فقط چند مایل دورتره.

می‌گن درست قبل از این‌که بمیرین، تمام زندگی‌تون از جلوی چشماتون رد می‌شه، اما این اتفاق برای من نیفتاد. من فقط بزرگ‌ترین دستاوردامو می‌بینم. چیزهایی که می‌خوام به یاد بیارم، و با اونا منو به یاد بیارن.

فکر نمی‌کنم درست بشم اما الآن می‌فهمم که اشتباه می‌کردم. همه باید بتونن درست بشن؛

«تو منو نمی‌شناسی. تو هیچ‌وقت منو نمی‌شناختی. و نمی‌تونی حال منو بهتر کنی. هیچ‌کس نمی‌تونه حال منو بهتر کنه.»

تا جایی که من می‌دونم، این اتفاق هر روز تو همه‌ی مدارس، تو همه‌ی شهرای امریکا و احتمالاً دنیا می‌افته. تنها نکته‌ای که در مورد بزرگ‌شدن وجود داره اینه که توی سمتی قرار بگیرین که مسخره می‌کنن.

به همه‌ی لحظات و ثانیه‌ها و ساعتایی فکر می‌کنم که تلف کردم و برای همیشه از دستم رفته‌ن، مثل برف توی تاریکی.

دوست خوب رازهای شما رو نگه می‌داره. بهترین دوست به شما کمک می‌کنه رازهاتون رو نگه دارین.

وقتی جوونین، فقط دل‌تون می‌خواد بزرگ‌تر بشین و بعدها دل‌تون می‌خواد برگردین به بچگی.

دوست خوب رازهای شما رو نگه می‌داره. بهترین دوست به شما کمک می‌کنه رازهاتون رو نگه دارین.

«خوشبختی جایی پیدا می‌شود که به‌دنبال آن نیستید.»

«چه فایده داره خوشگل باشی اگه نتونی باهاش پز بدی؟»

چقدر آسون می‌شه در مورد مردم اشتباه کرد، به خودم می‌لرزم که یه قسمت کوچیک از وجود اونا رو ببینی و اونو به همه‌ی شخصیت‌شون تعمیم بدی، این‌که علتو ببینی و فکر کنی معلوله یا برعکس.

من می‌دونم چه حسی داره که مجبور باشی سر ته‌مونده‌ها دعوا و جروبحث کنی. حالا من همه‌چیزو اول از همه انتخاب می‌کنم. خب که چی؟ همینه که هست. هیچ‌کس تا حالا نگفته که زندگی منصفانه‌ست.

چقدر آدم‌ها عجیبن. می‌تونین هر روز اونا رو ببینین می‌تونین فکر کنین اونا رو می‌شناسین و بعد متوجه می‌شین که اصلاً شناختی ازشون ندارین

خیلی چیزها وقتی‌که واقعاً نگاه کنین زیبا می‌شن

این اولین باره که چیزایی رو که اینیشتن در مورد نسبیت گفته درک می‌کنم، این‌که چطور زمان کوتاه می‌شه یا مثل پاستیل کش می‌آد.

دوست خوب رازهای شما رو نگه می‌داره. بهترین دوست به شما کمک می‌کنه رازهاتون رو نگه دارین.

چه می‌شد اگر فقط یک روز برای زندگی‌کردن وقت داشتید...

یه بار داستانی در مورد غرق‌شدن خوندم: که وقتی توی آب سرد می‌افتین، این‌طور نیست که در همون لحظه غرق بشین، اما سرما باعث می‌شه فکر کنین پایین بالاست و بالا پایینه.