بریده‌هایی از کتاب ستون دنیایم باش

بعد به چیزی‌که مادرم همیشه می‌گفت فکر می‌کنم، دربارهٔ این‌که چقدر رفتن دنبال رؤیاها ترسناکه، این‌که نرفتن دنبال رؤیا حتا از اینم ترسناک‌تره.

مردمِ کوچیک، مردمی که از درون کوچیکن، دوست ندارن تو این‌قدر بزرگ باشی.

همه تو تاریخ یه لحظه دارن که به‌طور خاص متعلق به خودشونه.

دبیرستان بدترین تجربه‌ایه که تو عمرت می‌تونی داشته باشی.

بعضی وقتا مردم خیلی ساده عوضی می‌شن. بعضی وقتا عوضی می‌شن چون می‌ترسن. بعضی وقتا انتخاب می‌کنن که قبل از این‌که بقیه باهاشون عوضی‌بازی دربیارن، اونا خودشون عوضی شن. درست مثل یه جور عوضی‌بودن به‌عنوان سیستم دفاعی.

ولی اون‌قدر اونو می‌شناسم که بدونم فقط جورجه که تصمیم می‌گیره کی وقت مردن جورجه. رو به من پلک می‌زنه. تو این لحظه، فکر می‌کنم که بهم می‌گه نفس بکش. پس نفس می‌کشم. خیلی تو نفس‌کشیدن ماهر شدم.

نمی‌ذاشتم قلبم بشکنه، چون بیش از این می‌ترسیدم که حتا بخوام دوست‌داشتن رو تجربه کنم. و با این‌که درد دل‌شکستگی مثل چی عذاب‌آوره، بازم خیلی بهتر از اینه که هیچی رو حس نکنی.

همیشه بهتره شکارچی باشی تا شکار.

مجبور می‌شی به خدا رشوه بدی و باهاش معامله کنی، با این‌که اصلاً مطمئن نیستی که اون وجود داشته باشه.

اینو یادتون باشه: شما خواستنی هستین. بزرگ، کوچیک، بلند، کوتاه، زیبا، بی‌مزه، دوستانه و خجالتی. اجازه ندین کسی، حتا خودتون، شما رو پایین بیاره. خصوصاً خودتون.

آدم هیچ‌وقت دلتنگیش برای آدم‌هایی که رفتن کم نمی‌شه و از بین نمی‌ره.

اگه خاطراتت رو تماشا نکنی، اونا شروع می‌کنن به محوشدن. نه یهویی با هم، بلکه یواش‌یواش، یه تیکه از این‌جا، یه تیکه از اون‌جا.

هیچی دیگه هیچ‌وقت مثل قبل درست نمی‌شه، ولی من بهش عادت می‌کنم. شاید بالاخره بتونم به اون زندگی معمولی دست پیدا کنم.

«بهتر شکارچی باشی تا شکار. حتا اگه خودتو شکار کنی.»

ما نمی‌تونیم تو جنگ یه شخص دیگه شرکت کنیم، مهم هم نیست که چقدر دل‌مون بخواد این کارو بکنیم.

بعضی وقتا کل قضیه دربارهٔ یه نفر دیگه‌ست و تو فقط اتفاقی اون‌جایی.

من آدم آشغالی نیستم، ولی قراره یه کار آشغالی بکنم،

«تو فقط سرت رو بگیر بالا و مشت‌هاتو پایین نگه دار.

سوزش کلمه رو احساس می‌کنم، درست مثل فرورفتن سوزن توی پوست، انگار خود کلمه داره سعی می‌کنه منو مثل حبابِ افکارم، بترکونه.

یه فشار عجیب تو سینه و سرمه، انگار که یه مار بوآ در حال خفه‌کردنم باشه.

چرا اونا اینو نمی‌بینن؟ چرا یکی نمی‌گه "آهای به نظر می‌آد بار دنیا رو شونه‌هاته. بذار یه چند وقت اونو ازت بگیرم تا مجبور نباشی دائما با خودت حملش کنی."

ولی من زنده‌ام و الان این‌جام. ما هیچ‌وقت نمی‌دونیم که چقدر وقت داریم. فردای ما هیچ‌وقت تضمین‌شده نیست. من می‌تونم همین الان، همین‌جا بمیرم. همه‌چیز می‌تونه تو یه لحظه تموم شه.

مشکل این کار اینه که آدم فراموش می‌کنه کجا خود واقعیش شروع و کجا خود تقلبیش، اونی که تلاش می‌کنه برای همه‌کس، همه‌چیز باشه، تموم می‌شه.

من آدم آشغالی نیستم، ولی قراره یه کار آشغالی بکنم، و تو ازم متنفر می‌شی و بعضی‌های دیگه هم ازم متنفر می‌شن، ولی به‌هرحال، می‌خوام برای مراقبت از تو و همین‌طور خودم، این کارو بکنم.

تا روزی که زنده هستی، همیشه یه چیزی منتظرته؛ و حتا اگه اون چیز بد باشه و تو بدونی که اون بده، چیکار می‌تونی بکنی؟ تو نمی‌تونی دست از زندگی‌کردن برداری.

به نظر می‌آد هر کتابی که خوندم و فیلمی که دیدم همین پیام رو می‌دن: دبیرستان بدترین تجربه‌ایه که تو عمرت می‌تونی داشته باشی.

خیلی راحته که به آدما هرچی که می‌خوان رو بدی. چیزی‌که ازت انتظار می‌ره. مشکل این کار اینه که آدم فراموش می‌کنه کجا خود واقعیش شروع و کجا خود تقلبیش، اونی که تلاش می‌کنه برای همه‌کس، همه‌چیز باشه، تموم می‌شه.

این چیزیه که من دربارهٔ فقدان می‌دونم: با گذشت زمان بهتر نمی‌شه. آدم فقط یه‌جورایی بهش عادت می‌کنه.

«عصبانیم، ولی دارم نفس می‌کشم.»

«تو هیچ‌وقت کاری نکردی که ازش پشیمون بشی؟» جیوی می‌گه: «عکس گروهی سال قبل مدرسه هم جزوش حساب می‌شه؟»