بریده‌هایی از کتاب تک‌گویی‌های کلاسیک برای زنان

آه، خدای قادر و محمدِ پرهیزگار، محبوب مرا ببخشایید! بی‌حرمتی‌اش را ببخشایید! بی‌حرمتی به نصیب این دنیا و رعایت مهربانی، و پیروزی بی‌رحمانه را از او دریغ کنید، بایستید به یکسان در برابر خشم روزگار بر او همچنان که بر این سلطان ترک و شهبانوی تیره‌بخت! و بر من ببخشایید که این از سرِ مهر نبود که این دو را ببینم در عذاب و رنج، دیر بِزیند. آه، زنوکراته، بهرهٔ تو از روزگار چه خواهد بود؟

خسته‌ام، از همه‌چیز به ستوه آمده‌ام، و راه گریزی نمی‌بینم! هر چه می‌گذرد، فقط بدتر و بدتر می‌شود؛

از هیچ چیز اصلاً و ابداً رضایت ندارم؛ و زمان می‌گذرد...

می‌خواهم غافلگیر شوم. این غافلگیری افسونم می‌کند.

او ترجیح می‌دهد طاعون بگیرد و زن نگیرد!

او بسیار ناخشنود است و احساس می‌کند جوانی‌اش را به پای ازدواجی بی‌حاصل هدر داده است. او «آدمِ دِه» نیست و هیچ‌چیز در این ملک، سر او را گرم نمی‌کند.

می‌بینی که باید جان بسپارم... اینجا، در میانهٔ راهم

خواب‌ها در میانَم می‌گیرند. آن‌ها شب پشت شب می‌آیند

.. اما این باید می‌شد همین حالا، و این خواست خدایی بود

و این‌گونه ناتوان که منم، آیا مرا که رحمت الهی به یاری‌ام آمده، یارای آن نیست، با اندک شهامتی، آنچه را برایم مقرر شده، تاب بیاورم؟‌ آه، دل‌شاد باش! و نگذار افکار محزون و غم‌بارِ من تو را نیز بیفسرد.

هر روز بیشتر و بیشتر از یادم می‌رود، عمر بی‌سروصدا می‌گذرد، و هرگز، هرگز بازنخواهد گشت...