بریده‌هایی از کتاب مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی)

برای بقیه هم خوب است که بتوانند به تو کمک کنند. با این همه خوب بودن، به بقیه اجازه نمی‌دهی از طریق کمک به تو، به خودشان کمک کنند.

افرادی که بیش از همه از مرگ می‌ترسند، کسانی هستند که تا حد قابل قبولی زندگی نکردهاند و اکنون مشاهده می‌کنند دارند به مرگ نزدیک می‌شوند.

به گفتهٔ نیچه ما به هنر، نیاز داریم تا حقیقت نابودمان نکند.

«ما مخلوقاتی در جستوجوی معنا هستیم که باید با دردسر پرت شدن به جهانی دست و پنجه نرم کنیم که ذاتآ معنایی ندارد.

من نویسنده‌ام و مامان نمی‌تواند بخواند. با این حال هنوز هم برای معنا بخشیدن به ماحصل زندگیام به او متوسل می‌شوم.

«دوران طلایی زمان آزادی بزرگ است ـ زمانی که آزاد هستی به تمام تعهدات کم‌اهمیت «نه» بگویی، خود را کاملا وقف چیزهایی کنی که بیش از همه برایت مهم هستند: حضور دوستان، تغییر فصل، امواج خروشان دریا.»

سرانجام یک خدا لازم است و بدون آن نمی‌توان جنگید.

«به حرف‌های بیمارانت گوش بده؛ بذار به تو بیاموزن. برای حکیم شدن، باید دانشجو باقی بمونی.» و منظورش چیزی فراتر از این حقیقت پیش‌پا افتاده بود که شنوندهٔ خوب، چیزهای بیشتری در مورد بیمار می‌داند. منظورش دقیقآ این بود که ما باید اجازه دهیم بیماران به ما چیز بیاموزند.

اغلب ما با غرق کردن خودمان در وظایف بزرگسالی، آگاهی خودمان از مرگ را از بین می‌بریم یافتن شغل و تشکیل خانواده، رشد فردی، خرید املاک، اعمال قدرت، بردن مسابقه.

برای مرگ چیزی نگذار به جز رسوب‌ها، چیزی به جز زمین سوخته.

به گفتهٔ نیچه ما به هنر، نیاز داریم تا حقیقت نابودمان نکند.

«ما بر بسیاری چیزها باید چشم فروبندیم تا چیزی دیگر را ببینیم.»

هر فرد در دنیا اساسا تنهاست. سخته اما روش دنیا همینه و ما مجبوریم با آن روبهرو بشیم. به همین خاطر می‌خوام افکار و رویاهای خودمو داشته باشم. تو هم باید رویاهای خودت رو داشته باشی.

مردم خود را دوست دارند به شرط آن‌که تصویر دوست‌داشتنی بودن خود را به شکلی بازتاب یافته در چشم فردی ببینند که واقعا برای‌شان مهم است.

«اگر به بیماران‌تان اجازه دهید به قدر کافی از زندگی و علایق‌شان برای شما بگویند، شما و آن‌ها، هر دو برنده‌اید. از زندگی‌شان بیش‌تر بدانید؛ نه تنها به معلومات‌تان اضافه می‌شود، بلکه در نهایت تمام چیزهایی را می‌فهمید که باید در مورد بیماری آن‌ها بدانید.»

یک بار بیماری سرطانی به من گفت وقتی فهمید مرگش نزدیک است که دکترش به جای آن‌که مانند همیشه معاینه فیزیکی بدنش را با ضربهیی آرام و از روی شوخی بر باسنش تمام کند، آن بار دست او را صمیمانه فشرده بود. هر کس بیشتر از مرگ، از انزوای محض همراه با آن می‌ترسد. می‌کوشیم زندگی را دو نفره پیش ببریم اما هر یک از ما باید تنها بمیرد ـ هیچ کس نمی‌تواند همراه ما یا برای ما بمیرد.

ریه‌های جنین انسان نفس نمی‌کشند و چشمانش نیز نمی‌بینند. به همین خاطر جنین آمادهٔ حیاتی می‌شود که هنوز نمی‌تواند تصورش کند. پائولا در آن نامه به پسرش گفته بود: «آیا ما نیز آمادهٔ حیاتی فراتر از فهم خود و حتی فراتر از رویاهای‌مان نمی‌شویم؟»

من و تو فقط همسفرانی در زندگی هستیم که هر دو به نواختن ناقوس گوش می‌دهیم»،

مرگ جزیی از زندگی است. نادیده گرفتن و ناآگاهی نسبت به آن، از دست دادن یکی از ماجراهای بزرگ زندگی است.»

کودکانی که مورد بدرفتاری قرار گرفته‌اند، اغلب با سختی از خانواده‌های نا کارآمد خود جدا و مستقل می‌شوند، در حالی که کودکانِ بزرگ شده با والدین خوب و بامحبت، درگیری‌های کمتری هنگام جدایی دارند. گذشته از این‌ها، آیا فراهم آوردن امکان ترک خانه برای کودک، وظیفه والدین خوب نیست؟

زندگی را نمی‌توان به تعویق انداخت؛ باید اکنون آن را زندگی کرد، نه این‌که به هفتهٔ بعد، مسافرت بعد، بعد از تمام شدن کالج بچه‌ها، پس از سال‌های تحلیل رفتهٔ بازنشستگی به تاخیرش انداخت.

برخی افراد آن‌چنان از دِین مرگ می‌ترسند که وام زندگی را نمی‌پذیرند.

«می‌خواهید بدن‌تان را با مواد مخدر از بین ببرید؟ می‌خواهید با مشروب، حشیش و کوکائین خود را نابود کنید؟ می‌خواهید با ماشین، بدن‌تان را خرد و خمیر کنید؟ بکشیدش؟ آن را از پل گلدن گِیت به پایین پرت کنید؟ بدن‌تان را نمی‌خواهید؟ خب پس آن را به من بدهید! بگذارید مال من باشد. من برمی‌دارمش، من می‌خواهم زندگی کنم!»

«برخی افراد امانت زندگی را رد می‌کنند تا از زیر دین مرگ بیرون آیند»

«درمانگر خوب باید برای هر بیمار، شیوه درمانی جدیدی تدوین کند.»

ـ و بعد از مرگ من، هزاره‌ها خواهد گذشت. درست است؟ مرخس دوباره به تایید سر تکان داد. ـ به همین خاطر زندگیام را به عنوان جرقهٔ درخشانی بین دو قلمرو وسیع و مشابه از تاریکی تصور می‌کنم: تاریکی موجود پیش از تولدم و تاریکی پس از مرگم.

«رها کنید، خشم را، درد را، ترحم به خود را. به کانون، به ژرفای آرامش درونی خود برسید، و خود را پذیرای عشق، بخشش، خدا کنید.»

نکتهٔ طلایی، مردن نیست بلکه بهره بردن کامل از زندگی با حضور مرگ است.

دوران طلایی زمان آزادی بزرگ است ـ زمانی که آزاد هستی به تمام تعهدات کم‌اهمیت «نه» بگویی، خود را کاملا وقف چیزهایی کنی که بیش از همه برایت مهم هستند

هر کس بیشتر از مرگ، از انزوای محض همراه با آن می‌ترسد