بریده‌هایی از کتاب صد سال تنهایی

زمان نمی‌گذرد، فقط تکرار می‌شود.

خوزه می‌دانست که نمی‌توانند از همان راهی که آمده بودند برگردند، چرا که آنها رو به سوی آینده داشتند؛ نه گذشته.

اگر سوسک توانسته از ظلم بشر رها شود، تنها به این دلیل است که به تاریکی پناه می‌برد و در آنجا به زندگی شکست‌ناپذیر خود ادامه می‌دهد. چون انسان از تاریکی می‌ترسد و سوسک هم از روشنایی.

هرجا هستند همواره به یاد داشته باشند که گذشته چیزی جز دروغ نیست و خاطره هرگز بازگشت ندارد و پرحرارت‌ترین و دیوانه کننده‌ترین عشق‌ها هم واقعیت‌هایی ناپایدار هستد که عمری بسیار کوتاه دارند.

آمارانتا گفت: ـ عجب! مردان چه رفتارهای غریبی دارند! از یک طرف در همه عمرشان به نبرد با کشیش‌ها می‌پردازند و از طرف دیگر، به دوستانشان کتاب دعا هدیه می‌دهند!

زیرا همه نسل‌های محکوم به صد سال تنهایی، فرصتی برای زندگی دوباره، روی کره زمین پیدا نخواهند کرد.

می‌خواست تا پایان عمر هرگز در را باز نکند. اندیشید: «اینجا بدون حضور یک مرد در خانه، می‌پوسیم و خاکستر می‌شویم ولی به مردم بدبخت و پست این شهر اجازه نمی‌دهیم اشک ما را ببینند.»

کسی که قصه را تعریف می‌کرد، از دیگران می‌پرسید که دوست دارند به دنباله حکایت خروس اخته گوش کنند، یا نه؟ اگر پاسخشان «آری» بود، راوی می‌گفت: از آنها نخواسته است که بگویند بله. اگر پاسخ می‌دادند: «نه»، می‌گفت: از آنها نخواسته است که بگویند نه. اگر پاسخی نمی‌دادند، می‌گفت: از آنها نخواسته است که جواب بدهند. و اگر می‌خواستند از میان جمع خارج شوند، می‌گفت: از آنها نخواسته است از آنجا بروند.

از همان زمان، نشانه‌های جنون دوران پیری در کشیش ظاهر شد و به دلیل ابتلا به چنین بیماری، سال‌ها بعد ادعا کرد که شیطان در نبرد با خداوند به پیروزی رسیده و بر تخت فرمانروایی عالم نشسته است تا مردم نادان را فریب بدهد.