بریده‌هایی از کتاب کوه جادو

زیبا نوشتن تنها یک قدم مانده به زیبا اندیشیدن، و از آنجا تا کردار زیبا دیگر راه درازی نیست.

انسان عجب موجودی است، و چه آسان وجدان خود را فریب می‌دهد!

تا ما هستیم، مرگ نیست، و چون مرگ هست، ما نیستیم

ساعت به ساعت دگرگونی‌هایی در انسان پدید می‌آورد که به اثرات زمان شباهت بسیار دارد، ولی به‌گونه‌ای از آن پیشی می‌گیرد. چونان زمان فراموشی می‌آورد؛ ولی این‌کار را بدین‌طریق می‌کند که پیوندهای شخص را می‌گسلد و او را در وضعیتی آزاد و بدوی می‌گذارد

پیری‌اش را نمی‌توان با روزها سنجید، غبار ایام که بر چهره‌اش نشسته از حساب گردش خورشید به در است، در یک کلام: درجه گذشتگی‌اش در واقع از زمان به دست نمی‌آید

کاستی‌پذیری زندگی شخصی از زمانه به ویژه بر اندام‌های بدن انسان تأثیر می‌گذارد.

این مسخره بازی است! در زمستان روزها بلند می‌شود، و وقتی بلندترین روزسال رسید، یعنی بیست و یکم ژوئن، آن وقت دوباره سال سرازیر می‌شود، روزها کوتاه‌تر می‌شود، و به طرف زمستان پیش می‌رود، تو این را بدیهی می‌دانی، ولی اگر از این بگذریم که بدیهی است، آن وقت آدم ترس برش می‌دارد، ممکن است وحشت کند، در یک آن، طوری که حس کند باید دستش را محکم به جایی بگیرد. مثل اینکه دیوانه‌ای همه را دست انداخته، که اول زمستان در واقع بهار شروع می‌شود و اول تابستان پاییز... این دیگر مسخره بازی است که آدم در دایره‌ای گردانده شود، با نگاه به افقی که نقطه عطف هم هست، نقطه بازگشت... بازگشت در مدار دورانی. چون دائره از نقطه‌های عطفی تشکیل می‌شود بدون توسعه، منحنی را نمی‌شود اندازه گرفت، ادامه و استمرار جهت وجود ندارد، و راه ابدیت «همین‌طور مستقیم» نیست، بلکه «همین‌طور دورانی» است.

کاستی‌پذیری زندگی شخصی از زمانه به ویژه بر اندام‌های بدن انسان تأثیر می‌گذارد.

سخن از معنویتی نگویید که با بیماری به دست می‌آید، این کار را نکنید، قسمتان می‌دهم. روح بی‌تجسم به همان اندازه شایسته انسان نیست که جسم بی‌روح، ضمن آنکه اولی استثنایی است نادر، در حالی که دومی قاعده معمول است. به طور معمول این جسم است که فزونی می‌گیرد، خود را جلو می‌اندازد، به سراسر زندگی چنگ می‌اندازد و به گونه‌ای مشمئزکننده احقاق حق می‌کند. انسانی که در زندگی چیزی نیست جز بیمار، تنها و تنها جسم است، این تحقیر انسانیت است ـ چنین کسی در بیشتر موارد با یک لاشه تفاوت چندانی ندارد...»

در واقع مردن ما امری است بیشتر از آن دیگران تا از آن خودمان؛

آن مردم راه ستودن مرگ را خوب می‌دانستند. مرگ قابل ستایش است به عنوان گاهواره زندگی، به عنوان آغوش مادرانه تجدید. هرگاه جدا از زندگی به آن بنگریم تبدیل به شبح می‌شود، مترسکی می‌گردد ـ و از آن هم بدتر.