بریده‌هایی از کتاب باغ آینه

خود نه از اميد رستم نی زغم، وين ميان خوش دست و پايی می‌زنم...

اگه بارون بزنه! آخ! اگه بارون بزنه!».

از ديدار خويش عذاب فراوان خواهم کشيد

پنجه‌ی سرد باد در انديشه‌ی گزندی نيست من اما هراسانم: گويی بانوی سيه جامه فاجعه را پيشاپيش بر بام خانه می‌گريد.

خسته شکسته و دلبسته من هستم من هستم من هستم

شب سراسر شب يک سر از حماسه‌ی دريای بهانه جو بيخواب مانده است.

«ـ دخترای ننه دريا! کومه‌مون سرد و سياس چش اميدمون اول به خدا، بعد به شماس.

دلا از غصه سياس آخه پس خونه‌ی خورشيد کجاس؟   قفله؟ وازش می‌کنيم! قهره؟ نازش می‌کنيم! می‌کشيم منتشو می‌خريم همتشو!

شعار ناپلئون کبير در جنگ‌های بزرگ ميهنی برادر زنان افتخاری! آينده از آن همشيره‌گان شماست!

می‌چکد سمفونی شب آرام روی دلتنگی خاموش غروب.

در کنار ما بيگانه‌يی نيست در کنار ما آشنايی نيست.

مرا لحظه‌يی تنها مگذار مرا از زرهِ نوازشت رويين‌تن کن. من به ظلمت گردن نمی‌نهم

دلا از غصه سياس آخه پس خونه‌ی خورشيد کجاس؟

شادی از بوی شما مس شه همينجا بمونه غم، بره گريه کنون، خونه‌ی غم جا بمونه...»