بریده‌هایی از کتاب رستاخیز داعش

هم می‌داند در کوچه‌پس‌کوچه‌های سامرا بغدادی را با لقب «مؤمن» صدا می‌کرده‌اند، هم می‌داند همبازی‌هایش او را «مسی» تیمشان می‌دانسته‌اند.

زرقاوی به‌خصوص از شیعیان (یکی از دو شاخهٔ اصلی اسلام) متنفر بود. او سنی بود و با این باورِ شیعیان مخالف بود که داماد محمد [ص] و فرزندان ذکورش معصوم‌اند و تنها رهبرانِ دینی و سیاسیِ مشروع در صدر اسلام‌اند. همچنین معتقد بود ایران، که یک دولت شیعی مدرن است، با غرب همدست شده تا سنی‌ها را زیر فشار بگذارد.

هم می‌داند در کوچه‌پس‌کوچه‌های سامرا بغدادی را با لقب «مؤمن» صدا می‌کرده‌اند، هم می‌داند همبازی‌هایش او را «مسی» تیمشان می‌دانسته‌اند.

دولت اسلامی در پروپاگانداهایش دوپهلو عمل می‌کرد و معلوم نبود که فقط یک دولت است یا چیزی فراتر از آن. در جلسات خصوصی هم مصری این‌گونه عمل می‌کرد. گاهی می‌گفت اعلامِ موجودیتِ دولتِ اسلامی صرفا یک اعلامیه است. اکثر «برادران» جهادی عراقی از این حرف چنین برداشت می‌کردند که دولت اسلامی صرفاً زیرمجموعه‌ای است از امارتِ ملاعمر که همه، از جمله بن‌لادن، با او بیعت کرده‌اند. اما گاهی مصری ادعا می‌کرد که دولت اسلامی در عراق یک هویت مستقل دارد که روی پای خودش ایستاده است.

القاعدۀ جزیرة‌العرب در بخشی از راهبرد تازه‌اش در روابط عمومی، گروهی را با نام انصارالشریعه تشکیل داد. ما دقیقاً نمی‌دانیم که چرا این نام را انتخاب کردند، اما می‌توانیم حدس بزنیم. رسانه‌های غربی عادت داشتند نام کاملِ القاعده، یعنی قاعدة الجهاد، را خلاصه کنند. این نامِ خلاصه بن‌لادن را عصبانی می‌کرد چون واژۀ «القاعده» هیچ ربطی به اسلام نداشت. او در خفا تأیید می‌کرد که عنوان «القاعده» زهرآگین است و گروه‌هایی که این عنوان را می‌پذیرند تحت فشار قرار می‌گیرند.‌(۴۱) حتی این گزینه را هم مدنظر داشت که نام گروهش را به چیزی دیگر مثل «توحید و جهاد» یا «احیای خلافت» تغییر دهد. معتقد بود چنین کاری رسانه‌ها و دولت ایالات متحده را مجبور می‌کند که ماهیت اسلامی این گروه را به رسمیت بشناسند و همچنین باعثِ تقویتِ این ایده می‌شود که غرب در حالِ جنگ با اسلام است. احتمالاً وقتی القاعدۀ جزیرة‌العرب می‌خواست نام انصارالشریعه را برای این گروهِ تازه انتخاب کند، همین ملاحظات را مدنظر داشته است.

آن‌ها عاشق خون‌اند؛ آن‌ها تروریست‌اند.»

از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۴، دست روی دست گذاشتن و تماشاچی بودنِ جامعهٔ جهانی دولت اسلامی را جسورتر کرد و جبهه‌هایش پر از نیرو شد. در نتیجه، دولت اسلامی به تهدیدی واقعی برای منافع اساسی ایالات متحده در خاورمیانه تبدیل شد. شاید ایالات متحده به این نتیجه رسیده بود که این منافع ارزشِ دفاع کردن ندارند اما مایل نبود ریسک پیامدهای بی‌عملیِ بیشتر را بپذیرد؛ پیامدهایی مثل ده‌ها میلیون مهاجر در منطقه، شوک‌های مکرر به بهای جهانی انرژی و فراهم شدن زمینه برای نظامی‌گری‌های آینده.

من مطمئنم که حکومتِ دولت اسلامی در سوریه و عراق متلاشی خواهد شد. هیچ‌یک از خُرده‌دولت‌های جهادی مدرن نتوانسته‌اند از مداخله‌های بین‌المللی جان سالم به در ببرند. اما از بین بردن یک خُرده‌دولتِ جهادی به معنای از بین بردن جهادی‌ها نیست. آن‌ها همچنان قیام خواهند کرد و از بی‌ثباتی سیاسی و ناآرامی اجتماعی سوءاستفاده می‌کنند.

شریعت همان رهنمودهای خدا برای انسانیت است که شامل ممنوعیت‌ها و آموزه‌های اخلاقی است. غایتِ برقراری دولت اسلامی اجرای شریعت است.

زرقاوی نفرت شدیدی از شیعیان داشت. از نظر او، شیعیان نه‌تنها ستون پنجم‌اند و سنی‌ها را به آمریکایی‌ها می‌فروشند، که نوکران دجّالند. دجّال کسی است که در آخرالزمان پدیدار می‌شود و علیه مسلمانان می‌جنگد. [از نظر زرقاوی] آمریکایی‌ها هم به همین ارباب خدمت می‌کردند.

شیعیان همهٔ موازنه‌ها را بر هم زده‌اند

شهر هرات را به‌خاطر نزدیکی‌اش به مرز ایران انتخاب کردند چون راحت می‌توانستند افراد و امکانات را از مرز جابه‌جا کنند

پس از سقوط طالبان، زرقاوی و سیف العدل از افغانستان به ایران رفتند. در آنجا بحثشان بالا گرفت که بعد از آن، زرقاوی باید به کجا برود.

جهاد در نظر کهنه‌جهادی‌ها چیزی نیست مگر خشونت، زمختی، تروریسم، ارعاب دیگران و قتل عام.

تنش‌های قومیتی و نژادی به معضل بزرگی میان قبیله‌ها تبدیل شده بود؛ به‌گونه‌ای که جهادی‌ها با داوطلبانِ تیره‌پوست‌تر بدتر از داوطلبانی برخورد می‌کردند که پوستِ روشن‌تری داشتند. (۷۱) بنا به برخی گزارش‌ها، وظایف پست و حقیر را به جنگجوهای سیاه‌پوست محول می‌کردند و حتی جهادی‌ها، بعد از آنکه شهر تیمبوکتو را ترک کردند، نسبت به این جنگجوها بی‌اعتنا بودند و به حال خودشان رهایشان کردند.

زیارت بقعه‌ها و امام‌زاده‌ها یکی از چیزهایی است که اسلام افراطی‌ای که جهادی‌های سلفی پابندِ آن‌اند قدغن کرده است

بن‌لادن توصیه کرد مالیات‌ها را کمتر کنند و به‌جای آن، به همان وجوهات دینی اکتفا کنند. همچنین با اشاره به آثار منفی کشورداری در جهانِ عرب، الشباب را تشویق کرد که امتیازاتِ انحصاری‌اش را لغو کند. بن‌لادن پیشنهاد کرد به‌جای قطع کردن درختانِ نادر سومالی برای دست یافتن به اهداف کوتاه‌مدتِ اقتصادی، گونه‌های دیگری از درختان را بکارند تا هم باعث رشد اقتصاد شوند هم جنگل‌زدایی را متوقف کنند. «حواستان باشد که به‌خاطر تغییرات آب‌وهوایی، بعضی مناطق با کم‌آبی مواجه‌اند و بعضی دیگر با سیل.» اگر کسی نمی‌دانست بن‌لادن در رأسِ خطرناک‌ترین تشکیلاتِ تروریستیِ جهان است، خیال می‌کرد بن‌لادن مأمور ادارهٔ توسعهٔ بین‌المللی ایالات متحده است. (۱۰۴)

روی این پرچم نوشته «لا اله الّا الله، محمد رسول الله». قرار نیست این پرچم نماد نفرت باشد. سراسر اسلام دربارهٔ وحدت و صلح است

وقتی صدام سقوط کرد، به دنبال بعثی‌زدایی آمریکایی‌ها و همچنین بالا آمدنِ اکثریت شیعی عراق، که مدت زیادی زیر فشار ظلم بودند، آن‌ها هم کنار رفتند. خیلی از این‌ها اگر هنگام ورود به زندان جهادی نبودند، موقع ترک زندان جهادی شده بودند. مانیفست جهادی‌های تندرو پیش چشم آمریکایی‌های دست‌وپاچلفتی آزادانه دست‌به‌دست می‌شد. یکی دیگر از زندانی‌های بوکا که با خبرنگار المانیتور مصاحبه کرده بود می‌گفت: «نیروهای تازه‌جذب‌شده طوری آماده می‌شدند که هنگام آزادی مثل بمب‌های ساعتی بودند.» وقتی زندانی تازه‌ای وارد زندان می‌شد، هم‌بندانش «به او آموزش می‌دادند، او را شست‌وشوی مغزی می‌دادند و طوری او را راهنمایی می‌کردند که هنگام ترک یک گلولهٔ آتش بود». بغدادی شعله‌ورترین گلولهٔ آتش از آب درآمد و تبدیل شد به مردی که مسئول خیلی از آتش‌هایی است که کمتر از یک دهه بعد، منطقه را در خود بلعیدند.

خیلی از بعثی‌های سابقِ بوکا که بعضی‌شان دوستِ بغدادی بودند بعدتر به‌همراه او در تشکیلات دولت اسلامی سربرآوردند. زندانی‌ای که با گاردین مصاحبه کرده بود می‌گفت: «اگر هیچ زندان آمریکایی‌ای در عراق نبود، الان هم دولت اسلامی‌ای در کار نبود. بوکا یک کارخانه بود که همهٔ ما را ساخت و ایدئولوژیمان را بنا کرد.» زندانی‌ها اسم بوکا را گذاشته بودند «دانشگاه» و بغدادی در ده ماهی که آنجا بود، یکی از اعضای هیئت علمی آنجا بود.

«سرّ ساختن پرچم این است که مردم را زیر یک عنوان واحد جمع کرده متحدشان می‌کند. معنایش این است که این پرچم نمادی برای پیوند زبان‌ها و برهانی بر وحدت قلوبشان است. آن‌ها همانند یک پیکر واحدند و پیوندشان از روابط نَسَبی و خونی قوی‌تر است.» (۶۴)

اگر حمایت سنی‌ها نباشد، جهادی‌ها برای اشغالگرانِ صلیبی و حامیانشان، یعنی شیعیان شریر، یک لقمهٔ چپ خواهند بود.

«تا وقتی که آمریکا می‌تواند هر دولتی را که تأسیس می‌کنیم سرنگون کند»، هیچ‌کدام از حکومت‌های اسلامی‌ای که جهادی‌ها بانی آن‌اند، دوام نخواهد آورد. (۲۰) «باید حواسمان باشد که دشمنْ طالبان و رژیم صدام را سرنگون کرده است.» (۲۱)

وقتی قبیلهٔ پیامبر اسلام در مکه با او مخالفت کرد، او با گروه‌های قبیله‌ای در شمال مکه و در شهر مدینه هم‌پیمان شد. پیامبر آمیزه‌ای از اقناع دینی، ازدواج، تهدید و خشونت را به کار گرفت و توانست تا قبل از رحلتش، بسیاری از قبایل جزیرة‌العرب را با خود همراه کند.

بن‌لادن هشدار می‌دهد که شکست هزینه خواهد داشت. «اضمحلالِ دولت اثراتِ ویرانگری دارد؛ به‌خصوص اگر چنین دولتی در آغاز راه باشد... غالباً مردم برای شکست همه‌جور تفسیری ارائه می‌کنند. بااین‌حال، مردم بازنده‌ها را دوست ندارند. مردم فقط نتایج را می‌خواهند و غالباً به جزئیات و شرایطی که منجر به شکست یا پیروزی شده اعتنایی ندارند.

امروزه، جنبش انقلابی برای براندازی حکومت و به دست گرفتن کنترلِ کشور به چیزی بیشتر از نظامی‌گری نیاز دارد. فارغ از دشمنان خارجی، چنین جنبشی در همان زمان که شیوهٔ خاص خودش در کنترل یک شهر یا کشور را سروشکل می‌دهد، باید منابع کافی برای تأمین نیازها و حوائج جامعه در اختیار داشته باشد. پس، جنبش نمی‌تواند از جامعه انتظار داشته باشد مدت زیادی را بدونِ دولت سر کند؛ حتی اگر چنین جامعه‌ای از حامیان اصلی آن جنبش باشد. غالباً وقتی مردم کمبود مداومِ غذا و دارو را می‌بینند، تغییر می‌کنند. آن‌ها اصلا نمی‌خواهند ببینند که فرزندانشان به‌خاطر نبودِ غذا و دارو تلف می‌شوند.

همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، در عرض یک‌سال، سلطهٔ وحشیانهٔ القاعدهٔ جزیرة‌العرب مردم را بر علیهش شوراند. آن‌طور که یکی از شهروندان جعار می‌گوید: «اوایل که به اینجا آمدند، آدم‌هایی ساده و ضعیف بودند. ما آدم‌هایی بودیم که از طرف دولت زیان دیده بودیم چون دولت از ما دزدی می‌کرد و ما بیکار شده بودیم. اوایل با آن‌ها همراه شدیم. الحمدلله، قبل از آنکه در معیتِ آن‌ها مرتکب عملی بشویم، فهمیدیم که دروغ‌گو هستند... آن‌ها عاشق خون‌اند؛ آن‌ها تروریست‌اند.»

القاعدهٔ جزیرة‌العرب یاد گرفته بود که اگر مردم تو را دوست داشته باشند و از تو بترسند بهتر از آن است که فقط بترسند.

دولت اسلامیِ بی‌سرزمین هیچ‌چیزی نخواهد بود.

نویسندگان نقل‌قولی هم از سون‌تسی، استراتژیست نظامی چین باستان، می‌آورند که «کاری کن همیشه مشغولِ مشکلات داخلی‌شان باشند.»