بریده‌هایی از کتاب با آهنگ عشق بخوان

هر چه ناگفته را با نگاهم گفتم

هر چه دل بود دادم هر چه از بذر احساس داشتم پاشیدم هر چه گذشت بود کردم هر چه ناگفته را با نگاهم گفتم هر چه پارو بود به کار گرفتم تازه دریافتم چرا همه بی‌نتیجه است او نه دلی دارد، نه مزرعه‌ای برای بذرهایم نه لغت‌نامه‌ای از مفهوم گذشت نه حتی رودی برای قایق‌رانی او تنها سدی‌ست از جنس صخره که جلوی هر چه زندگی و حرکت را می‌گیرد او بی‌احساس‌ترین خاطره زندگیست که هیچ تلاطمی تکانش نمی‌دهد او نهایت خشکیدگی یک درخت تنومند است که حتی سایه‌ای ندارد تا لحظه‌ای از تابش سوزناک خورشید زیر آن پناه بگیرم چه تجربه تلخی‌ست این عشق یک طرفه بی‌بازگشت.

مقصد انتهای زندگی نیست، راه زندگی‌ست.

شادمانی باران را برای فرودآمدن به زمین می‌بینم متعجب از این هیاهو به آسمان چشم می‌دوزم و با خود می‌گویم رها کردن رسم زمینی‌هاست و نانوشته‌ای در قانون آسمانی‌ها

با آهنگ عشق بخوان زندگی بیدار است که نسیم می‌وزد خورشید می‌تابد گیاه می‌روید و من عاشق می‌مانم زندگی بیدار است که قاصدک‌ها می‌رقصند و جیرجیرک‌ها لالایی می‌خوانند و شاهپرک‌ها گوش می‌سپارند زندگی بیدار است که زمین جایی برای برخاستن دارد وآسمان جایی برای پرکشیدن زندگی بیدار است مگر آن‌که تو در خواب باشی.

رویای به حقیقت ناپیوسته‌ام را شعر هیجان‌انگیز بر لبان کودکان خیابانی.

مدت‌هاست که با اشک چشم وضو می‌گیرم

زندگی بیدار است که نسیم می‌وزد خورشید می‌تابد گیاه می‌روید و من عاشق می‌مانم زندگی بیدار است که قاصدک‌ها می‌رقصند و جیرجیرک‌ها لالایی می‌خوانند و شاهپرک‌ها گوش می‌سپارند زندگی بیدار است که زمین جایی برای برخاستن دارد وآسمان جایی برای پرکشیدن زندگی بیدار است مگر آن‌که تو در خواب باشی.

با هر ترانه‌ای اشک ریختم

گوش‌هایم دلتنگ داستان عشق آقاجان و ننه جان است دلم قهقهه مستانه پدر می‌خواهد و بوسه پراز مهر مادر را دلم زمین پوشیده از رحمت آسمان می‌خواهد و ردپای خدا را می‌طلبد.

من سرنوشت را در ذهن ساختم و در قلبم حک کردم

من به خنده چشمانت زیر گره ابروانت به خنده‌های گرم پنهانت دل دادم به لبخندت که زیر کلام تلخت زیباترین لبخند به نظر می‌رسید به مهربانی گمشده در قلبت که دیر زمانی از آمدنش گذشته من به هر چه تلخی که از سوی توست دهانم را شیرین کردم.

من به هر چه تلخی که از سوی توست دهانم را شیرین کردم.

من از نسل شب‌های یلدا و خاطرات کهنم دلم شاهدانه روییده در باغ گلستان می‌خواهد و سرم کلاه گشاد فال حافظ را که راز ناگفته معشوق را برملا کند کلاهی به بلندای طول قامتم که چشمانم را بر هرچه ناکامی‌ببندد و قلبم را به فردایی نیامده خوش کند گوش‌هایم دلتنگ داستان عشق آقاجان و ننه جان است دلم قهقهه مستانه پدر می‌خواهد و بوسه پراز مهر مادر را دلم زمین پوشیده از رحمت آسمان می‌خواهد و ردپای خدا را می‌طلبد.

از پدرم آموختم در دل پاییز، بهاری شوم در کویر چون باران ببارم در حوضچه نهنگ صید کنم در کنار کاکتوس‌ها غنچه بدهم در شنزار سبز شوم و در دریا قطره‌ای خالص بمانم از پدرم آموختم لبخند در اوج اندوه باور در حین ناباوری و امید در عرصه ناامیدی از پدرم آموختم در دنیای بی‌عشقی، عشق را تجربه کنم.

روی شیشه تنهایی به خواب می‌روم.

موج بر سرساحل می‌کوبد و چه غمناک که من همان ساحلم.

مدت‌هاست دلم آسمان را در زمین می‌یابد آن‌جا که دستی گرفته می‌شود و ناامیدی امیدوار می‌گردد و اشکی از روی شادمانی بر گونه می‌غلتد

روزهای سبز دور از ذهن روزگار گذشته را به یاد داری که از دستشان به ستوه آمدم اشک ریختم و به درگاهت پناه آوردم غصه‌های ناگفته‌ام را می‌دانستی، مرا در آغوش فشردی و در گوشم زمزمه کردی که به زودی رودخانه در کشتزار تو روان خواهد شد سبزی از آن تو می‌شود و روزهای پژمردگی‌ات به خاطره می‌پیوندد

چه میوه نامرغوبی‌ست این آزار