بریده‌هایی از کتاب درون آب

«چرا؛ همین‌طوره. مثلاً وقتی یکی با یکی دیگه رابطه داره، چرا همیشه زنش، از اون زن دیگه متنفر میشه؟ چرا از شوهر خودش متنفر نمیشه؟ شوهرش بهش خیانت کرده؛ اون کسیه که روز ازدواج قسم خورده که دوستش داشته باشه و برای همیشه و همه‌جا کنارش باشه. چرا اون مرد نباید خودش رو از یه صخره‌ی لعنتی پرت کنه؟»

همیشه وحشتی که در ذهن ریشه می‌کند خیلی بدتر از چیزی است که به چشم دیده می‌شود

. به این فکر می‌کردم که عجیب است که والدین فکر می‌کند بچه‌هایشان را می‌شناسند و آن‌ها را درک می‌کنند. آیا هجده سالگی خودشان را یادشان نمی‌آید، یا پانزده سالگی و دوازده سالگی‌شان را؟ احتمالاً بچه‌دار شدن این چیزها را از یاد آدم می‌برد؛ اینکه روزی خودت در همین سن وسال بوده‌ای. من هفده سالگی تو و سیزده سالگی خودم یادم می‌آید، و مطمئنم که آن زمان پدر و مادرمان چیزی درباره ما نمی‌دانستند.

وقتی یکی با یکی دیگه رابطه داره، چرا همیشه زنش، از اون زن دیگه متنفر میشه؟ چرا از شوهر خودش متنفر نمیشه؟ شوهرش بهش خیانت کرده؛ اون کسیه که روز ازدواج قسم خورده که دوستش داشته باشه و برای همیشه و همه‌جا کنارش باشه. چرا اون مرد نباید خودش رو از یه صخره‌ی لعنتی پرت کنه؟»

حالا می‌دانیم که خاطرات نه ثابت هستند و نه بی‌حرکت، ولی مثل شیشه‌های مربای پروست، در گنجه حفظ می‌شوند؛ تبدیل می‌شوند، تفکیک می‌شوند، بازآفرینی و طبقه‌بندی می‌شوند، و با کوچک‌ترین تلاشی از نو به خاطر می‌آیند. توهمات. اولیور ساکس

بعضی چیزها را باید رها کنی، بعضی‌ها را نه، دیدگاه آدم‌ها با هم فرق دارد.

نگاه کردن به کسی که در تلاطم غم‌واندوه دست‌وپا می‌زند چیز وحشتناکی است. خودِ عمل نگاه کردن، حکم خشونت و مزاحمت و تعدی به دیگران را دارد

مرد هجده ساله بود که جنگ شروع شد و نوزده ساله بود که رفت به جنگ، و هر بار که برمی‌گشت بزرگ‌تر شده بود؛ نه چند ماه، بلکه سال‌ها، دهه‌ها و قرن‌ها.

کم‌سن‌وسال‌تر که بودم شکافته شدم. بعضی چیزها را باید رها کنی، بعضی‌ها را نه، دیدگاه آدم‌ها با هم فرق دارد.

مشتش را طوری روی میز کوبید که قوطی قرص را به هوا بلند کرد. «می‌بینی. اون به دخترم دارو می‌داده. اون هم داروهای خطرناک، و تو گذاشتی نل با این داروها ول بگرده.»

وقتش را برای دیدن برنامه‌های تلویزیون و خواندن رمان تلف نمی‌کرد

به‌نظرش خیلی طولانی آمد؛ این روزها همه‌چیز خیلی طول می‌کشید. وقتی آدم جوان‌تر است هیچ‌کسی این چیزها را به آدم هشدار نمی‌دهد، کسی به تو نمی‌گوید که چقدر کُند خواهی شد و این کُندشدن چقدر خسته‌ات می‌کند. فکر کرد، خودش باید این‌ها را پیش‌بینی می‌کرد

آدم‌هایی هستند که وقتی داخل آب می‌افتند، حسی غریزی جریان و سمت و سوی آب را نشان‌شان می‌دهد. من معتقدم که خودم یکی از این آدم‌ها هستم. وقتی نزدیک آبم، نزدیک این آب، زندگی در من جریان پیدا می‌کند. اینجا جایی است که شنا کردن را یاد گرفتم؛ جایی که توانستم با شادترین و لذت‌بخش‌ترین راهِ ممکن با طبیعت و بدنم کنار بیایم.

لوئیز با غیض سر تکان داد

آدم‌ها می‌توانند از سقوط جان سالم به‌در ببرند، اما به این معنی نیست که خودشان خواسته‌اند.

لیبی سیتون زنی بی‌گناه بود؛ زن بی‌گناهی که به حُکم مردانی که از زن‌ها متنفر بودند به آب رودخانه سپرده شد؛ زنی که بار گناهی را که خودشان مرتکب شده بودند گردن گرفت

اینکه بخواهی دلخوری‌ات را به یک نفر نشان بدهی بدترین کار ممکن است؛ این‌طور نیست؟ نمی‌خواستم ضعیف دیده شوم یا محتاج؛ چون هیچ‌کس دلش نمی‌خواهد با این وضع دور و بر یکی باشد.

کاری را که بقیه انتظار دارند بکنی، انجام نده؛ این کار آن‌ها را عقب نگه می‌دارد و به تو زمان می‌دهد

وقتی یکی با یکی دیگه رابطه داره، چرا همیشه زنش، از اون زن دیگه متنفر میشه؟ چرا از شوهر خودش متنفر نمیشه؟ شوهرش بهش خیانت کرده؛ اون کسیه که روز ازدواج قسم خورده که دوستش داشته باشه و برای همیشه و همه‌جا کنارش باشه. چرا اون مرد نباید خودش رو از یه صخره‌ی لعنتی پرت کنه؟

وقتی مچم را گرفت، عصبانی به‌نظر نمی‌رسید؛ فقط در چهره‌اش یک‌جورهایی غم می‌دیدم. به او گفتم: «حق نداری بهم چیزی بگی و توبیخم کنی. داشتم توی اتاقت دنبال مواد می‌گشتم. حق نداری عصبانی بشی؛ چون این کار فقط می‌تونه از تو یه آدم دورو و ریاکار بسازه.» گفت: «نه، این از من یه آدم بزرگسال می‌سازه.» گفتم: «بازم همونه.» و او خندید.

لوئیز به یک هیولا تبدیل شده بود؛ مخلوقی خالی و تهی از احساس که در برخورد با یک بچه‌ی بی‌مادر احساس آرامش نداشت؛ هیولایی – بدتر از آن، خیلی بدتر– که نمی‌توانست به آن بچه نگاه کند و به این فکر نکند که چرا تو نبودی؟ چرا تو درون آب نبودی، لنا؟ چرا تو به‌جای او نبودی؟ چرا کیتیِ من؟ دختری مهربان و مؤدب و سخاوتمند و سخت‌کوش و از هر نظر بهتر از تو. او هیچ‌وقت نباید توی آب می‌رفت. تو باید می‌رفتی.

حالا می‌دانیم که خاطرات نه ثابت هستند و نه بی‌حرکت، ولی مثل شیشه‌های مربای پروست، در گنجه حفظ می‌شوند؛ تبدیل می‌شوند، تفکیک می‌شوند، بازآفرینی و طبقه‌بندی می‌شوند، و با کوچک‌ترین تلاشی از نو به خاطر می‌آیند.

برایش اهمیت نداشت که شوهرش مثل یک قهرمان مرده و دوستش را نجات داده، یا مثل یک بزدل ترسو، از دشمن فرار کرده است. وقتی مرد، این‌ها دیگر اهمیت نداشت

پدرم مرد خوبی بود. او یک مأمور پلیس قابل‌احترام بود. وقتی اعصابش به‌هم می‌ریخت دست از کتک زدن من و برادرهایم نمی‌کشید؛ اما همچنان مرد خوبی بود.

نمی‌توانم چیزهایی را که دلم می‌خواهد به خاطر بیاورم و چیزهایی را که به‌شدت سعی در فراموشی‌شان دارم حالا دارند به‌یادم می‌آیند.

گذشته به طرزی شگفت‌آور و اجتناب‌ناپذیر مرا همچون گنجشک‌های لابه‌لای بوته‌های پرچین نشانه گرفته است.