دانلود و خرید در خانه اگر کس است... (۲ مجموعه داستان)

ماه رمضان که تمام شد، برگشتم قم. رفتم خدمت آقا. ایشان از تبلیغم در ماه رمضان پرسید. گفتم: «فقط شب‌ها منبر می‌روم، نه روزها.» آقا پرسیدند: «چرا؟» با حالت حق‌به‌جانبی گفتم: «به صحت بسیاری از روایات و مطالبی که می‌گویم یقین ندارم، می‌ترسم دروغ باشد و روزه‌ام خراب شود.» آقا نگاهش را به من دوختند: «عجب! شب‌ها یقین پیدا می‌کنید راست است و می‌گویید؟!» با این حرف کوه تقدسم فرو ریخت.

با هیجان خواب را تعریف کردم. تأملی کردند و جواب دادند: «خواب که خواب است. ما اگر ساخته شویم، این را در بیداری می‌بینیم.»

به برادرم و بقیهٔ حرف‌شان را ادامه دادند: «اگر چنانچه حاجتی دارید، باید برای دیگران بخواهید. مثلاً اگر شما خانه ندارید و از خدا خانه می‌خواهید، دعا کنید برای بی‌خانه‌ها. فرشته‌ها برای شما دعا می‌کنند و آن فرشته‌ها چون معصومند، دعای‌شان به استجابت نزدیک‌تر است...» من و برادرم، هاج‌وواج به هم نگاه کردیم. برادرم به‌تازگی ازدواج کرده بود؛ و مشکل تأمین مسکن داشت

پدرِ کودک توضیح داد که از کِی و چطور با او کار کرده‌اند تا توانسته کل قرآن را حفظ کند. حرف‌هایش که تمام شد، آقا توصیه کردند: «حواس‌تان باشد از حالت اعتدال خارج نشوید؛ و طوری نباشد که فکر کنید بعد از قرآن باید مفاتیح و صحیفهٔ سجادیه را هم حفظ کند! یادتان باشد با یک بچه طرف هستید و او باید بچگی‌اش را بکند.»

بعد از درس، به آقا گفتم: «کف نعلین‌تون جدا شده، اگه اجازه بدید، بدم درستش کنن.» آقا سرش را به طرف من چرخاند. با لبخند گفت: «خودم را هم بلدی درست کنی؟»