بریده‌هایی از کتاب ماه عسل در پاریس

گاهی احساسات آن‌قدر قوی می‌شوند که تو ناخواسته تسلیم‌شان می‌شوی.

باید هر روز از ازدواج‌مون فقط ماه‌عسل باشه.»

«من باید تو رو نقاشی می‌کردم، چون نمی‌تونستم نبودنت رو تحمل کنم و این تنها راهی بود که می‌تونستم دوباره تو رو کنار خودم داشته باشم.»

بعد از چند دقیقه دیوید می‌گوید: «متنفرم، متنفرم از اینکه تو خوشحال نباشی.»

ازدواج یعنی هنر مهم سازش.

وقتی نتونی به چیزها نزدیک بشی و مجبور باشی همه‌چیز رو از پشت سر آدم‌ها ببینی، وقتشه بیایی بیرون

و قهوه‌اش را تکانی می‌دهد و می‌گوید: «واقعاً دور از تمدنه که این‌جور چیزها پیش بیاد، اما من دو زن طلاق‌داده دارم که هر دوشون زیبا و فوق‌العاده بودند؛ فقط شرم‌آوره که من این موضوع رو وقتی باهاشون زندگی می‌کردم، نفهمیدم.»

ازدواج یعنی هنر مهم سازش

ماه‌عسل در پاریس جوجو مویز

«همسر عزیزم، فقط یادت باشه که من تا قبل از دیدن تو خوشبختی رو اصلاً نمی‌شناختم.»

وقتی نیمه‌شب برای قدم‌زدن به خیابان‌های اطراف میدانِ لاتین رفتم، باران ریزی باریدن گرفته بود. بعد از گذشت چند ساعت، کلاه پشمی‌ام خیس شده بود و قطرات آب از یقه‌ی لباسم به پایین می‌غلتیدند؛ اما من احساس‌شان نمی‌کردم و کاملاً غرق در فکرهای آشفته‌ام بودم.

«و در واقع، همیشه به این فکر می‌کردم که باید یه روزی توی زندگی‌مون ما هم ناخوش‌احوال باشیم؛ ماه‌عسل‌مون که نمی‌تونه تا ابد ادامه پیدا کنه.» او گفت: «چرا، می‌تونه.» او همان‌طور ماند تا پابرهنه به سمتش بروم. سرش روی بالش بود و با لبخند غمناکی که بر لب داشت، به من خیره شده بود. بعد از ثانیه‌ای گفت: «هر چقدر که ما بخواهیم ادامه پیدا می‌کنه، و من، به‌عنوان مرد این خونه، دستور می‌دم که هر روز از ازدواج‌مون، ماه‌عسل باشه.» آهی کشیدم و گفتم: «پس من هم فرمان همسرم رو به‌جا خواهم آورد. ما تلاش‌مون رو کردیم و دیدیم ناخوش‌احوال بودن و مخالف هم بودن به ما نمی‌آد. من هم موافقم که باید هر روز از ازدواج‌مون فقط ماه‌عسل باشه.»

«من یک دوست‌دختر زشت، بداخلاق و محتاج عشق و توجه تو هستم.» «همسر!» لبخندی با بی‌میلی روی صورت لیو نقش می‌بندد و می‌گوید: «درسته، من همسرِ بداخلاق و محتاج عشق و توجه تو هستم.»

من هیچ‌وقت جگرغاز دوست نداشتم؛ چرا که می‌دانستم به غازها به‌زور غذا می‌دهند تا اندام‌شان ورم کند و چاق شوند. رنجی که به خاطر زیاده‌خواهی لذت ایجاد می‌شود.

گاهی احساسات آن‌قدر قوی می‌شوند که تو ناخواسته تسلیم‌شان می‌شوی.

ازدواج یعنی هنر مهم سازش.

ازدواج یعنی هنر مهم سازش

ازدواج یعنی هنر مهم سازش

ازدواج یعنی هنر مهم سازش

«ازدواج عجولانه...» دوستانش به او هشدار داده بودند؛ اینکه از آشنایی آن‌دو و پیشنهاد ازدواج دیوید به او، فقط سه ماه و پانزده روز گذشته و این زمان کوتاهی است برای اینکه آن‌ها یکدیگر را خوب بشناسند.

او به خودش می‌گوید سرنوشت من هم مثل مادرم خواهد بود؛ من هم مثل مادرم تا تهش می‌روم. او آن‌قدر دیر زندگی‌اش را ترک کرد که به‌خاطر نداشت قبل از اینکه «خانم خانه» بشود، چه کسی بوده است. «خانم خونه.»

یک بار که داشتم پول‌هایی را که از دوستانش طلب داشت، حساب می‌کردم، به من گفت: «دوستی برام بیشتر از پول اهمیت داره.» «این نیت تو کاملاً شایان تحسینه عشق من؛ اما متأسفانه روابط دوستانه‌ی تو نانی سر سفره‌ی ما نخواهد گذاشت.»

صدای لوری از زمزمه هم ضعیف‌تر بود. گفت: «اگه بخوام رُک بگم، بزرگ‌ترین تهدید ازدواج شما شوهرتون نیست. حرف‌های آدمیه که نمی‌دونم چطور خطابش کنم، همون مشاوری که شما رو به اینجا کشونده؛ شما و همسرتون رو به اینجا کشونده؛ اون یه تهدیده.»

من نمی‌توانستم چیزهای فراتر از درخشش خودبینانه‌ای که از من در نقاشی‌ها و در نگاهش بود، ببینم.

من، به‌عنوان مرد این خونه، دستور می‌دم که هر روز از ازدواج‌مون، ماه‌عسل باشه.»

وقتی نتونی به چیزها نزدیک بشی و مجبور باشی همه‌چیز رو از پشت سر آدم‌ها ببینی، وقتشه بیایی بیرون.

هنوز هم در تلاشم که بفهمم می‌خواهم با زندگیم چیکار کنم.

«من متأسفم دیوید، من حتی تو را برای این موضوع سرزنش هم نمی‌کنم. این اشتباه خودِ من بود. من اون‌قدر شیفته‌ی تو بودم که نمی‌تونستم خیلی چیزها رو ببینم.

نمی‌توانستم به چیزی جز صدایش، نوازش دستانش و بوسه‌هایش فکر کنم.