بریده‌هایی از کتاب رحمت واسعه

آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند، ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم. این‌طور نیست که آن‌ها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت. به خدا پناه می‌بریم!

وای بر کسانی که مدعی قرب به خدا هستند؛ اما ولیّ او را نمی‌شناسند!

فرموده‌اند که در آخرالزمان این دعای فرج را که دعای تثبیت در دین است، بخوانیم: «یا اللهُ، یا رَحْمَنُ، یا رَحیمُ، یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبی عَلی دینِک» (ای خدا، ای رحمت‌گستر، ای مهربان، ای زیروروکنندۀ دل‌ها، دل مرا بر دینت ثابت و استوار گردان)؛ یعنی آن مرتبه‌ای از ایمان را که به من منت نهادی، حفظ کن، نه اینکه مسلمان باشد و به همان باقی باشد؛ چون این معنای تثبیت در دین نیست.

آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند، ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم. این‌طور نیست که آن‌ها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت. به خدا پناه می‌بریم!

معتقد بود که گریه، تنها یک اتفاق فیزیکی نیست، رابطۀ انسان با عالم بالاست و اشک نشانۀ این ارتباط است. اگر اشکی آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند.

همیشه حق و باطل مثل حسین (ع) و یزید وجود دارد و کار مردم هم یا جنگ در کنار یزید یا در رکاب امام‌حسین (ع) است

تنها وسیلۀ آرامش دل، ذکر الله است، ولی ما بر اسباب تکیه می‌کنیم و از مُسَبّب‌الاسباب غافل هستیم و حال‌اینکه خداوند متعال می‌فرماید: أَنَّ الْقُوَّة لِلَّهِ جَمیعاً (قدرت و توانایی همگی فقط از آن خداست).

فرموده‌اند که در آخرالزمان این دعای فرج را که دعای تثبیت در دین است، بخوانیم: «یا اللهُ، یا رَحْمَنُ، یا رَحیمُ، یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبی عَلی دینِک» (ای خدا، ای رحمت‌گستر، ای مهربان، ای زیروروکنندۀ دل‌ها، دل مرا بر دینت ثابت و استوار گردان)؛ یعنی آن مرتبه‌ای از ایمان را که به من منت نهادی، حفظ کن، نه اینکه مسلمان باشد و به همان باقی باشد؛ چون این معنای تثبیت در دین نیست.

«شِیعَتُنَا أَصْبَرُ مِنَّا وَ ذَلِکَ أَنَّا صَبَرْنَا عَلَی مَا نَعْلَمُ وَ صَبَرُوا عَلَی مَا لَا یَعْلَمُون» (شیعیان ما صابرتر از مایند؛ چراکه ما بر آنچه [از غیب] می‌دانیم، صبر می‌کنیم و آن‌ها بر آنچه [از غیب] نمی‌دانند، صبر می‌کنند)

منتقم خون حسین روایت دارد که امام زمان (عج) که ظهور فرمود، به اهل عالم پنج ندا می‌کند. این ندا بدون هیچ دستگاهی و [دخالت] اختراعی، به همه می‌رسد. به هرکسی به لغت (زبان) خودش می‌رسد. در عالم؛ نه در این پنج قاره یا …. [حضرت ندا می‌فرماید:] «ألا یَا أَهْلَ الْعالَمِ إِنَّ جَدّی الْحُسَیْنَ قُتِلَ عَطْشاناً،… ألا یَا أهْلَ العَالَمِ إنَّ جَدّی الْحُسَیْنَ سَحَقُوهُ عُدْوَاناً».

هنگامی که حضرت سیدالشهدا (ع) از اسب بر روی زمین افتاد و لشکر اعداء به خیام حرم هجوم بردند، با زانو مقداری به‌سوی خیمه رفت و جمعیت را به نبرد با خود دعوت کرد و فرمود: «یا شیعَة آلِ أَبی سُفیانَ، إِن لَمْ یَکُنْ لَکُم دینٌ و کُنْتُمْ لاتَخافُونَ الْمَعادَ، فَکُونُوا أَحْراراً و ارْجِعُوا إِلی أَحْسابِکمْ إِنْ کنْتُمْ عَرَباً کَما تَزْعَمُونَ، أَنَا الَّذی اُقاتِلُکمْ وَ اَنْتُمْ تُقاتِلُونَنی وَ النِّساءُ لَیْسَ عَلَیهِنَّ جُناحٌ» (ای دنباله‌روان آل ابی‌سفیان، اگر دین ندارید و از قیامت نمی‌ترسید، آزاده باشید و اگر عرب هستید،‌ همان‌طور که چنین می‌پندارید، به نژادهای خود بازگردید. من با شما می‌جنگم و شما با من و بر زنان گناهی نیست).

خداوند می‌فرماید: یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ (خداوند آن مؤمنین را دوست دارد و آنان خدا را دوست دارند).

«وَفّقَنَا اللهُ لِلْعِلْمِ النّافِعِ وَ لِلْعَمَلِ الصّالِحِ وَ لِلتُّوفِیقِ لِمَا یُحِبُّ وَ یَرْضَی» (خداوند ما را به فراگیری علم نافع و انجام عمل صالح موفق بدارد و توفیق دهد که آنچه محبوب و مورد رضای اوست، انجام دهیم

همیشه حق و باطل مثل حسین (ع) و یزید وجود دارد و کار مردم هم یا جنگ در کنار یزید یا در رکاب امام‌حسین (ع) است.

«وَاجْعَلْ... قَلبِی بِحُبّکَ مُتَیِّماً» (و دل مرا سرگشته و دیوانۀ محبت خود قرار ده)

ما باید اهل محاسبه باشیم، هرچند اهل توبه نباشیم و تدارک نکنیم، خودِ محاسبه مطلوب است. اگر بدانیم فلان روز حسینی و فلان روز یزیدی هستیم، بهتر از این است که اصلاً ندانیم یزیدی هستیم یا حسینی.

اگر اشکی از چشم آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند)

چیدند. آیین تدفین رو به اتمام بود که یکی از ارادتمندان، با پرچمی سرخ رسید. پرچم گنبد حرم حضرت ابوالفضل (ع) را آورده بود. پرچم را روی کفن کشیدند و قبر را پوشاندند. «طوُبی لَهُ وَ حُسْنُ مَآبٍ»

در زمان اسارتِ اهل‌بیت سیدالشهدا (ص)، یزید دید در دست امام‌سجاد (ع) تسبیحی است که حضرت آن را می‌چرخاند؛ لذا به امام (ع) اعتراض کرد که چرا کار بیهوده انجام می‌دهی؟! امام‌سجاد (ع) فرمود: از پدرم شنیدم که جدم (ص) هر صبح و شام می‌فرمود: «أَللهُم إِنی أَصْبَحْتُ وَ أَمْسَیتُ أُسَبّحُک وَ أُمَجّدُک و اُحَمِّدُکَ وَ اُهَلِّلُکَ وَ اُکَبِّرُکَ بِعَدَدِ ما أُدِیرُ بِهِ سُبْحَتِی» (خداوندا، صبح و شام کردم درحالی‌که تسبیح و تمجید و ستایش و تهلیل و تکبیر تو را می‌گویم به تعداد گرداندن تسبیحم) و سپس تسبیح خود را می‌گرداند. هرکس این کار را انجام دهد، برای او اجر تسبیح نوشته می‌شود و نیز برای او مایه فَرَج و گشایش است.

توصیه می‌کرد که مقدار کمی از تربت امام‌حسین (ع) را با آب زمزم مخلوط کنند و هر روز مقدار اندکی از آن را به قصد شفا به بیمار بدهند. چه بسیارند بیمارانی که از همۀ پزشکان ناامید شده بودند؛ ولی با تربت پاک سیدالشهدا (ع) شفا یافتند.

گریه، تنها یک اتفاق فیزیکی نیست، رابطۀ انسان با عالم بالاست و اشک نشانۀ این ارتباط است.

ما از خدا خانه می‌خواهیم، اما خدا خانه‌ای را که ما می‌خواهیم به مصلحت ما نمی‌داند، چه می‌کند؟ آیا باطل می‌کند دعای ما را؟ خیر بالاتر از خانه به ما می‌دهد؛ به مَلک می‌فرماید: چند سال بر عمر این شخص بیفزا. این بیچاره خیال می‌کند این‌همه زحمت کشید، آخر اثری از خانه و دعای خودش ندید، دعایش مستجاب نشد، اما نمی‌داند بالاتر از استجابت این دعا را به او داده‌اند، ولی او نمی‌فهمد. حسن ظن به خدا باید داشته باشیم،

([به ازای قبول شهادت] شفا در تربتش و استجابت دعا در زیر قبه‌اش و امامت در نسلش قرار داده شد

مصیبت هزارساله وقتی تأمّل می‌کنیم، می‌بینیم همۀ قضایای امام‌حسین (ع) در یک روز واقع شد و وقتی مردم کوفه و بصره از قضیۀ قتل آن حضرت (ع) مطلع شدند، ناراحت شدند و از ابتلای آن حضرت و شهادت و اسارت اهل‌بیت (ص) خدا می‌داند که اهل ایمان چقدر ناراحت بودند، به‌حدی که گویا باورشان نمی‌شد. در طول این مدت دل اهل ایمان خون بود. اما ما بیش از هزار سال است که گرفتاریم و حضرت‌حجت گرفتار است و دشمن‌ها نمی‌گذارند بیاید و او را حبس کرده‌اند. آیا حبسی از این بالاتر که نتواند خود را در هیچ آبادی نشان دهد و خود را معرفی کند؟

گردوغبار حرم را شفای دردها می‌دانست

مرقد بعضی از این امامزاده‌ها بالای کوه بود؛ ولی با پای پیاده به زیارت آنان هم می‌رفت. معتقد بود همۀ این بزرگواران نوری واحد هستند، ولی مانند میوه‌هایی که هریک خاصیتی دارند، این امامزاده‌ها نیز هریک خواصی دارند و حیف است که انسان از این خواص بی‌بهره بماند.

در اتومبیلی بودیم، بین کربلا و نجف، یک جوانی هم همراه ما بود. دید عده‌ای برای [زیارت] کربلا پیاده می‌آیند. کوچک بود و نمی‌دانست که اصل پیاده‌روی، خودش فضیلت دارد؛ گفت: «إذا ما عندک، لیش تشلع روحک؟»؛ نداری، کرایه بکنی، چرا روحت را می‌کَنی؟! به خیالش نمی‌دانست که اصل پیاده‌رفتن، خودش فضیلت دارد. «أفْضَلُ الأعْمَالِ أحْمَزُهَا؛ برترین اعمال، سخت‌ترین آن‌هاست» اینجاست. امام مجتبی (ع) [با اینکه] «تُسَاقُ الْمَحَامِلُ بَیْنَ یَدَیْهِ» (محمل‌ها در برابرشان رانده می‌شد)، پیاده می‌رفتند.

«وَاجْعَلْ... قَلبِی بِحُبّکَ مُتَیِّماً» (و دل مرا سرگشته و دیوانۀ محبت خود قرار ده)

وای بر کسانی که مدعی قرب به خدا هستند؛ اما ولیّ او را نمی‌شناسند!

خودتان را به خدا بسپارید و متوسل شوید؛ یک دست شما قرآن و دست دیگر عترت باشد. عترت، معارفش در مثل نهج‌البلاغه است و اعمالش در مثلِ صحیفه سجادیه است و اعمال تکلیفی‌اش در مثل همین رساله‌های عملیه است. از اینها شما را خارج نکنند، بلکه امتیاز ما _ در مسلمین و غیرمسلمین _ همین است که دو اصلی داریم که برای دنیا وآخرتمان نافع است.