بریده‌هایی از کتاب گفت و گوی بعدی

فهمیدم که کلمات محبت‌آمیز به‌مراتب بیشتر از سرزنش و تندی اثر دارند.

مسئلهٔ اصلی مردم، صرفاً این نیست که چه بگویند، بلکه این است که چطور آن را بیان کنند.

صریح‌بودن به معنای بی‌ملاحظگی یا بی‌توجهی به احساسات دیگران نیست، بلکه به این معناست که شما برای خود و دیگری آن‌قدر احترام قائلید که خواسته‌ها و نیازهای خود را بی‌واهمه از واکنش دیگران، بی‌پرده بیان کنید.

کلمات شما فقط برای همین‌حالا نیستند. آن‌ها روی نسل‌هایی اثر می‌گذارند که شما هرگز فرصت دیدار با آن‌ها را نخواهید داشت. بر انسان‌هایی که شاید حتی ندانید وجود دارند.

اگر نه‌گفتن به یک دعوت اجتماعی شبیه بستن یک در باشد، حریم گذاشتن شبیه ساختن یک دژ مستحکم با خندقی دورتادور آن است.

هیچ انسانی مطلقاً خوب نیست. هیچ انسانی مطلقاً بد نیست. من و تو فقط با هم موافق نیستیم.

دانشکدهٔ حقوق به شما می‌آموزد چگونه قانون را بخوانید، اما به شما یاد نمی‌دهد چطور آدم‌ها را بخوانید.

باید دربارهٔ چیزی حرف بزنم که بهتر از هرکس دیگری آن را بلدم. باید کمکشان کنم که یاد بگیرند چطور حرف بزنند و ارتباط برقرار کنند.

این کتاب دربارهٔ این است که چطور سرتان را بالا بگیرید و با اعتمادبه‌نفس حرفتان را بزنید و این جسارت را داشته باشید که به استقبال موقعیتی بروید که هرآنچه در دل دارید، آشکار کنید. چطور همان چیزی را که به آن فکر می‌کنید، بگویید و آنچه می‌گویید دقیقاً همان باشد که مقصود شماست.

سخن شما مانند امواج، پیامدهای ادامه‌دار و فزاینده دارد.

اگر به دورهٔ یونان باستان بنگریم، درمی‌یابیم که هدف از مباحثه و گفت‌وگو، پیروزی نبود. مباحثه، محمل جست‌وجوی حقیقت بود. آشکارکردن ضعف‌های استدلالی طرف مقابل، نه برای نفی او، بلکه در جهت اصلاح و تقویت او صورت می‌گرفت

هرچقدر یک گفت‌وگو مهم‌تر باشد، توانایی مدیریت اختلافات هم حیاتی‌تر است.

در بزرگسالی معادلات عوض می‌شوند. مسئولیت‌هایتان بیشتر می‌شوند؛ چون دیگر فقط به خودتان فکر نمی‌کنید. حالا باید مراقب دیگران هم باشید مثل والدین سالخورده‌تان یا فرزندانتان.

تنها امر قطعی دربارهٔ ارتباط این است که بالاخره یک جایی شما حرف اشتباهی از دهانتان بیرون می‌آید. اما خبر خوب این است که این اشتباه قرار نیست تا آخر اشتباه بماند. برای همین است که اغلب گفت‌وگوی بعدی، مهم‌تر از گفت‌وگوی آغازین شماست.

در جلسات گفت‌وگوی بعدی، همیشه افراد احساس راحتی بیشتری می‌کنند و چیزهایی می‌گویند که شاید در گفت‌وگوهای اول، از بیان آن‌ها پرهیز می‌کردند؛ ازاین‌روست که مکالمات بعدی به حقیقت نزدیک‌ترند.

رفتن به دل یک گفت‌وگوی دشوار بدون برنامه‌ریزی قبلی و صرفاً با امید به نتیجه‌ای کاملاً مطابق میل ما، قطعاً سرانجامی جز ناکامی نخواهد داشت.

احتمال اینکه مخاطب دیدگاه شما را چشم‌بسته و کامل بپذیرد صفر از ده است. اما احتمال اینکه بتوانید دیدگاه طرف مقابل را بهتر درک کنید، نُه به ده است.

«شخصی که در مقابل خود می‌بینید، همان کسی نیست که با او صحبت می‌کنید.»

و پرخاشگری آشکار می‌شود. ارتباط پرخاشگرانه توجهی به احترام متقابل ندارد. اما ارتباط قاطعانه، احترام را پایهٔ گفت‌وگو قرار

می‌گویند فرزنداول‌بودن ظاهراً به ثبات هیجانی، پیش‌گام‌بودن و چیزهایی ازاین‌دست می‌انجامد، اما فرزنداول‌بودن به من آموخت که از کودکی، پایه‌های سخنوری و برقراری ارتباط را در وجودم محکم کنم.

ارزشمندترین مهارت‌هایی که در جایگاه فرزند ارشد آموختم، توانایی میانجی‌گری و حل اختلاف بود. هرگاه برادرانم بر سر خانهٔ عروسکی خواهرمان به جان هم می‌افتادند، من فوراً غائله را می‌خواباندم و از هرکدامشان می‌خواستم که ماجرای خود را برایم تعریف کنند. بعداز آن، داوری می‌کردم و می‌گفتم که نوبت کیست و راه سازشی پیدا می‌کردم که هر دو را راضی کند و جالب این است که این روش کارساز بود.

من راهی متفاوت در پیش گرفتم. به‌جای اینکه مدام خودم را تبلیغ کنم، تصمیم گرفتم بدون هیچ مزد و منتی ارزش‌آفرین باشم. چیزی که سودش فقط برای خودم نباشد، بلکه به کار مردم بیاید. این‌بار مصمم بودم که خودِ واقعی‌ام باشم؛ همان که همیشه بوده‌ام

اما اتفاقی افتاد که حسابی غافل‌گیرم کرد. بعداز گذشت یک ساعت، تعداد بازدیدهای ویدئوی من با عنوان چگونه بحث کنیم؟ به‌طرز شگفت‌انگیزی به هزار و فردای همان روز به بازدید میلیونی رسید! هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم که این موفقیت ناگهانی، به این معناست که میلیون‌ها نفر کالسکهٔ صورتی‌رنگ دخترم و لیوان آب‌خوری پسرم در صندلی عقب ماشین را می‌دیدند. به‌علاوه لباسی که همین‌طوری بدون فکر آن را پوشیده بودم. یک پیراهن پولوی بدقواره با کت رسمی! چه کسی با این سرووضع از خانه بیرون می‌رود، با این تصور که قرار است میلیون‌ها نفر او را ببینند؟ اما مردم اهمیتی نمی‌دادند. این بازتاب واقعی زندگی من بود. همین بی‌پیرایگی، باعث شده بود که احساس کنند دارم بی‌واسطه با آن‌ها حرف می‌زنم، بدون هیچ تبلیغ یا دوزوکلکی. همه‌چیز واقعی بود.

مردم به‌خوبی می‌دانند چه می‌خواهند بگویند، چراکه این همان خواسته‌ایست که در اعماق وجودشان آن را احساس می‌کنند: «می‌خوام بدونه این موضوع اذیتم می‌کنه. می‌خوام بدونه به خلوت نیاز دارم. می‌خوام بدونه چرا ازش دل‌خورم.» احساسات معمولاً به‌طور طبیعی آشکار می‌شوند، اما بیان‌کردن آن‌ها در قالب سخن چطور؟ آن‌قدرها هم آسان نیست. ناامیدکننده است که چیزی به این سادگی تا این اندازه دست‌نیافتنی جلوه می‌کند.

وقتی به آدم‌ها می‌گویید که اشتباه کرده‌اند، اتفاقاً بیشتر مطمئن می‌شوند که حق با خودشان است. وقتی کسی می‌گوید: «حالم خوبه.» اغلب اوقات این‌طور نیست. هیچ‌چیز کاملاً با کلیشه‌ها مطابقت ندارد.

شخصی که در مقابل خود می‌بینید، همان کسی نیست که با او صحبت می‌کنید.

سریع‌ترین راه برای ازدست‌رفتن آرامش شما این است که با عصبانیت بر سر کسی داد بکشید. شکست‌دادن کسی در مجادله، شاید غرور و منیّت شما را سیراب کند، اما روحتان را گرسنه‌تر از قبل به حال خود رها می‌کند.

پشت هر سخن تند و گزنده، داستانی دربارهٔ چرایی آن تندی نهفته است.

پذیرفتن شکست، بخشی از مسیر رشد است. ما از اشتباهات خود درس می‌گیریم تا رشد کنیم و قوی‌تر شویم.

هیچ‌گاه به تصوراتی که در ذهنتان از مکالمهٔ پیش رو ساخته‌اید، اطمینان نکنید.