بریده‌هایی از کتاب تو اینجا هستی

بیست‌وچهار ساعت روزانه هدیه‌ای فوق‌العاده برای ماست؛ به‌خاطر همین همهٔ ما باید یاد بگیریم به شیوه‌ای زندگی کنیم که راه را برای شادی و خوشبختی هموار سازیم. می‌شود این‌گونه زندگی کنیم. من روزم را با نذر عود و توجه به شیوهٔ تنفسم شروع می‌کنم. با خود فکر می‌کنم امروز آن روزی است که کاملاً از آن لذت می‌برم و با خود عهد می‌بندم که هر لحظه از آن را زیبا، ناب و رها زندگی کنم. این کار تنها سه یا چهار دقیقه از وقتم را می‌گیرد، اما لذتی فراوان به من می‌بخشد.

دمی بگیر و به خود بگو روز جدیدی به تو پیشکش شده و باید اینجا باشی و آن را زندگی کنی. راه حفظ حضورت در اینجا و اکنون تنفسی ذهن‌آگاه است. نیازی به دست‌بردن و دست‌کاری در شیوهٔ تنفس نیست. تنفس چیزی طبیعی است، مثل هوا، مثل نور؛ باید آن را همان‌طور که هست بپذیریم و در آن دخالتی نکنیم. تنها کاری که انجام می‌دهیم این است که چراغ آگاهی را روشن می‌کنیم تا تنفسمان روشن شود. ما از ذهن‌آگاهی انرژی تولید می‌کنیم تا تمام آنچه را در لحظهٔ حال اتفاق می‌افتد روشن کند.

کلمات بودا را به خاطر بسپار: «گذشته دیگر وجود ندارد و آینده فعلاً اینجا نیست.» تنها لحظه‌ای که می‌شود واقعاً در آن زنده ماند، لحظهٔ حال است.

وقتی لقمه‌ام را جویدم، می‌گویم: «من رسیده‌ام، من خانه هستم.»

درست نفس بکش، درست راه برو، زمین را جوری لمس کن که گویی معجزه است، زندگی را جوری لمس کن که گویی معجزه است. وحدت جسم و ذهن را درک کن.

نفسم را فرومی‌دهم؛ می‌دانم که دارم نفسم را فرومی‌دهم. نفسم را بیرون می‌دهم؛ می‌دانم که دارم نفسم را بیرون می‌دهم.

احساس چیزی است که به وجود می‌آید، باقی می‌ماند و بعد از بین می‌رود.

همه‌چیز مدام درحال تغییر است. هیچ‌چیز هویتی پایدار ندارد. این ناپایداری چیزی منفی نیست. اگر همه‌چیز پایدار بود، رشد محال بود و تجلی محال می‌شد. اگر چیزها پایدار بودند، نمی‌توانستی بچه‌دار شوی و فرزندانت هیچ‌وقت بزرگ نمی‌شدند. وقتی بذر ذرت می‌کاشتی، هیچ‌وقت رشد نمی‌کرد و تا ابد بذر ذرت باقی می‌ماند.

می‌توانی خوشحالی را با رهاکردنِ خیلی چیزها،‌ ازجمله رهاکردن ایده‌هایی که دربارهٔ خوشحالی داری، به دست بیاوری. تو تصور می‌کنی که شرایط خاصی برای خوشحالی لازم است، اما نگاه عمیق به تو نشان می‌دهد که این تصورات همان چیزهایی هستند که مانع خوشحالی می‌شوند و تو را رنج می‌دهند.