بریده‌هایی از کتاب اولکر آبلا

وقتی دردی داری شرکت‌کردن در شادمانی از آه‌کشیدن سنگین‌تر است.

انسان سالمِ جامعه‌ای بیمار بودن بسیار سخت است.»

«اطرافت را خوب نگاه کن، چیزهایی خواهی دید که اگر گفته شوند باور نخواهی کرد.»

اگر بشر گرسنه نمی‌شد ما هنوز در عصر سنگ بودیم.

آخر بابا، مگر مرگ چیست؟ اگر راست می‌گویید زنده بمانید تا ببینیم.

آدم بدبخت هم می‌خندد تا دردش را پنهان کند و از دیگران آزار نبیند. خندیدن؛ راهی است برای این‌که بگویی: «ای فلک لعنتی، پدرم رو درآوری، اما نتونستی اشکم رو دربیاری.»

خندیدن دفاع از نفس است. می‌گویند آن که گریه می‌کند یک درد دارد و آن که می‌خندد هزار درد. مگر ما از سر خوشی می‌خندیم؟

زندگی می‌آید و می‌گذرد، مرگ می‌آید و نمی‌گذرد.

کسی که بخواهد روی پای خودش بایستد تا گردن توی کثافت است.

«بیمارستان اورژانس نورولوژی و تروماتولوژی و کاردیولوژی داره. کاش اورژانس طلاقولوژی هم داشت. این‌جوری زندگی‌های بیشتری نجات پیدا می‌کرد. برای بعضی زن‌ها ازدواج مرگبارترین بیماریه.»

البته مردجماعت اگر غرض‌ومرض داشته باشد اولکر آبلا که سهل است، حضرت اولکر هم که باشم بی‌فایده است...

خدا حتی به‌اندازهٔ پول‌خردهای فراموش‌شدهٔ روی دستگاه چای خوش‌بختی نصیبم نکرده است. بعد از این‌همه مصیبتی که در دنیا کشیده‌ام چشم به بهشت ندارم.

ای عوضی‌ها، چیزی که در نظر شما رمانتیک است برای ما اسارتی است

آنچه در کودکی تجربه می‌کنیم در کل زندگی‌مان منعکس می‌شود.

تاب که بیاوری مخت کم‌کم تاب برمی‌دارد.

ای فلک، من حق ندارم روی سرامیک‌های زمین تو با دمپایی‌های منگوله‌دار راه بروم؟ بلد نیستم از حمام خانه‌ام با لباس‌زیر بیرون بیایم؟ حق ندارم تنبلی کنم، به‌جای تخت، روی کاناپه، کنترل تلویزیون در دست بخوابم؟ نمی‌توانم پرده را بکشم و بنشینم...