بریده‌هایی از کتاب یک

من تکه اَبری تنها که هیچ‌کس باریدنش را ندیده است

اگر انتخاب را به عهدهٔ خودم می‌گذاشت به‌جایِ اینکه مردی تنها باشم آسمان می‌شدم تا هر وقت بارانی‌ام کسی در من قدم بزند

ما فرزندان غمگین زمینیم ‫که در آغوش زنی که زاییدِمان، گریستیم! ‫در آغوش دختری که دوست داشتیم، گریستیم! ‫پول دادیم و گریستیم ‫در آغوش تمام زنانی که نمی‌شناختیم

کودکی که تیر و کمان به‌دست می‌گیرد در همه‌جای جهان شکارچی می‌شود؛ در خاورمیانه، شکار...

تلویزیون را خاموش می‌کنم مادربزرگ دارد نماز می‌خواند؛ جنگ آرامشِ زندگی را شاید اما آرامش مرگ را چگونه از او می‌گیرد؟

مادر!!! رود نیستی دریا نیستی اقیانوس نیستی اما چند قطرهٔ اَشکت غرقم می‌کند

ما فرزندان غمگین زمینیم که در آغوش زنی که زاییدِمان، گریستیم! در آغوش دختری که دوست داشتیم، گریستیم! پول دادیم و گریستیم در آغوش تمام زنانی که نمی‌شناختیم

قرن‌هاست تو را می‌شناسم ما نام‌های دیگری داشتیم و اگر یک‌روز به رازهای اولین لایهٔ زمین پی ببرند افسانهٔ عشق ما بر سر زبان‌ها می‌اُفتد

عشق شانه‌یِ مردانه می‌خواهد مثل وقتی که کوه شانه‌اش را بالا می‌دهد، و ابر کیلومترها می‌آید تا تمام دلتنگی‌اش را ببارد

بارانی درون من است ‫که اگر نبارد ‫مرا در خودم غرق می‌کند...

جدایی سخت است، ‫سخت است به‌جای ریشه‌هایِ تو ‫زمانه ‫بر این گلدان ترک بیاندازد...

حالم را اگر پرسیده باشی، ‫باید بگویم آن‌گونه که گل‌ها پژمرده می‌شوند ‫اما جوهره باقی می‌ماند؛

تا خواستیم دل ببندیم ‫دل رفته بود ‫تا خواستیم دل بکنیم ‫دل بسته بود...

دارکوب پیر ‫درون حلقه‌های درخت ‫دنبال خاطره‌ای قدیمی می‌گردد... ‫بازی مسخره‌ای‌ست زندگی! ‫فکرش را بکن ‫یک عمر فراموشت نکرده باشم ‫و بعد ‫سر پیری آلزایمر بگیرم...

در میان تاریکی به چشمانت فکر می‌کنم این حادثه‌ای طبیعی‌ست حتی انسان‌های اولیه دغدغه‌یِ هرشبشان نبودن خورشید بود

و شاید سیگار اختراع سرخپوستی بود که می‌خواست به معشوقه‌اش پیام کوتاه بدهد

داستان غم‌اَنگیزی‌ست که هرکسی چیزی را در زندگی از دست داده است؛ اما داستان من غم‌اَنگیزترست تو را نداشته‌ام و از دست داده‌ام

تنهایی خانم این خانه است

بارانی درون من است که اگر نبارد مرا در خودم غرق می‌کند... اندوه جهان پایانی ندارد و برای ادامه‌یِ هر انسان چشم‌هایی باید باشد که خیرهٔ هر روزشان در چشم‌هایش؛ برخورد دو اَبر باشد