بریده‌هایی از کتاب قلعه اوترانتو

«از ناخرسندی هیچ مردی باک ندارم، آنگاه که زنی درمانده به من پناه می‌آورد.»

دل‌گرم به لبخندت، بادبانِ جسارت را می‌سپارم بی هراس به تندبادِ خیال،

می‌توانم آزارها را فراموش کنم، اما نیکی‌ها را هرگز.

خداوند می‌دهد و خداوند بازمی‌ستاند، نام مقدسش را مبارک بدان و تسلیم اراده‌اش باش.

با این یقین که لبخندت می‌ارزد آوازه را.

می‌توانم آزارها را فراموش کنم، اما نیکی‌ها را هرگز.»