بریده‌هایی از کتاب مسافر جمعه

عاشق شدن تاوان دارد.

بترسید از آه مظلوم که گیراس

«هرکس، زمین وجودش یه جوهری داره. یه زمین رو هزار بار آب بدی گاوپنبه می‌ده، یه زمینم به یه بار آب، زعفرون!»

شهریا با روستایی‌ها فرق دارن. حواست باشه. اینجا باید گرگ باشی.

هر کسی یک جایی می‌بُرَد.

آدم‌ها همیشه از چیزهایی که نمی‌دانند می‌ترسند.

هیچ‌چیز بدتر از یک عذاب وجدان تمام‌نشدنی نیست. اینکه خودت فکر کنی چه‌قدر احمقی!

تاریکی و ظلمت شب برای روستازاده‌ای مثل رسول، ترسناک نبود. آدم‌ها همیشه از چیزهایی که نمی‌دانند می‌ترسند.

«هیچ‌چیز به اندازه‌ی امید، دل آدم رو قرص نمی‌کنه. راه و عقیده آدم رو عوض می‌کنه این امید»

بی‌کسی، بی‌کسیه. چه اینجا چه اونجا!

حرف خاتون یادش آمد «تا کی خوار و خفیف شدن».

چه‌قدر دلش برای خاتون تنگ شده بود. برای بوی کاه‌گل باران‌خورده، برای عطر یونجه تازه دروشده.

اگه از این جماعت حاتم‌بخشی دیدی، بفهم یا قبلا دوشیدنت، یا قراره یه قصه‌ای رو لاپوشونی کنن

خاتون هم دل بزرگی داشت. می‌گفت باید وقتش برسد. میوه‌ی کال، عطر و طعم میوه‌ی رسیده را ندارد.

- اگه از این جماعت حاتم‌بخشی دیدی، بفهم یا قبلا دوشیدنت، یا قراره یه قصه‌ای رو لاپوشونی کنن که تو قد و اندازه‌ی رعیت نیست. رعیت باید سرش بند بشه که سرک به هر کاری نکشه.

-ولی همه‌چیز ما اونجاست. رسول به چشم‌های خاتون خیره شد: - غیر الاغ و یه گاو و چهارتا گوسفند، چی داریم؟

از من به تو نصیحت! نبش قبر گذشته نکن. بذار بمونه برا گذشته.

-اِاا! ... چه غلطا! دهاتی و سواد؟ پس اون خان چه غلطی می‌کنه که شماها باسوادین؟

«دیوار دنیا رو خدا شاقول می‌کنه

نخواه بنده‌ی خدا بهت رحم کنه که فقط حقارته، رفاقت نیست.

-دیروز خواب بودی یا خمار که نمی‌دونی پی چی می‌رم؟ دنبال حق می‌رم. دنبال حق، پیرخلیل!

شاید رگه‌هایی از پشیمانی هم وسط درد و ناراحتی‌اش جولان می‌داد. ولی دلش راضی‌اش می‌کرد که عاشق شدن تاوان دارد.

آدم ضعیف به چشم هیچ‌کس نمیاد. یه غلطی کردی، مثل مرد پاش وایستا. حداقل خیالت راحته بزدل نیستی.

-روضه؟ نوروزه که! محسن تخم‌مرغ نیم‌روشده را گذاشت لای نان و پیچاند و گرفت طرف رسول: -اِه! شهادت امام صادقه. بعدم تو چه‌طور روزنامه‌خونی هستی که بی‌خبری؟ آقای خمینی گفته امسال عید نداریم. فردام روضه‌خونیه. صبح خونه‌ی خودش. عصرم همین اینجا که مال آقای گلپایگانیه.

-اینا بیابون خدا رو هم به رعیت نمی‌دن.

می‌گن همین شاه نذاشته کمونیستا نفس بکشن. این نباشه، ایران می‌شه شوروی. آخه برادر من! اینم شد توجیه.

هیی! جوون تو امشب هرچی خاطره تو گور و کفن داشتیم کشیدی بیرون

-مردم رو که نمی‌شه به زور متمدن کرد.

دلش برای رضیه تنگ شده بود ولی نمی‌خواست ضعیف به نظر بیاید. کریم می‌گفت آدم ضعیف به چشم هیچ‌کس نمی‌آید.

اون‌موقع زورش خیلی بیشتر از حالا بود. دهاتی‌جماعت فکر می‌کرد خان، خداست. خان می‌گفت شبه، هیچ‌کس جرأت نمی‌کرد بگه روزه.