بریده‌هایی از کتاب دفتر خاطرات حیوانات

پدرم در آخرین دیدار به من گفت: «خر بودن نعمتی است که از آدم‌ها دریغ شده و به خاطر همین آن‌ها خیلی عصبانی هستند و موقع دشنام، خود را به نفهمی ‌می‌زنند و حرف‌های بیهوده می‌گویند.»

با خودم گفتم، تاوان لذت شترهای نر برای شترهای ماده چقدر زیاد است و راستی چرا همه موجودات با درد به دنیا می‌آیند نه با شادی!

خیلی عجیب است! آدم‌ها به کسی که تا دیروز جمهوری‌خواه بوده و امروز مدافع سرسخت دمکرات‌هاست، می‌گویند: بوقلمون صفت. به نظرم این بی‌انصافی است و پذیرفتنی نیست، چون آن‌ها مرامشان دگرگون می‌شود و ما فقط پرهایمان را هر وقت لازم باشد عوض می‌کنیم، درست مثل آدم‌ها که رنگ مو و چشم و لباس‌هایشان را مدام تغییر می‌دهند و هرگز هم سرزنش نمی‌شوند

هنوز نمی‌دانم چرا رئیس باغ‌ وحش در رختخوابش اسلحه دارد؟!

خودمانیم، این آدم‌های خودپرست که این همه برای نابودی ما هزینه می‌کنند، یادشان رفته که خودشان باعث تکثیر ما هستند.

داستان فریب قصه باور است خروس نادان نیاز به نیرنگ ندارد! امروز برای سیر شدن باید راست بگویم گرسنه‌ام!

داستان فریب قصه باور است خروس نادان نیاز به نیرنگ ندارد! امروز برای سیر شدن باید راست بگویم گرسنه‌ام!

با لگد دوم به سمت گله چرخیدم که ناگهان چشمم به چکمه‌های صاحب مزرعه افتاد. کفش‌هایش که برق می‌زد از پوست لطیف مادرم بود! چقدر دلم می‌خواهد این درد روزها با من بماند.

ظاهراً فرو ریختن سقفِ یک خانه قدیمی، در یکی از روستاهای دورافتاده یک کشورِ فقیر، آن هم به خاطر زمین‌لرزه‌ای کوچک، دقیقاً همزمان شده با حالِ خوشِ جدّ نازنین ما، که با شنیدن خبر تولدِ مادربزرگم شادمانی‌اش را با صدای بلند، در نیمه‌های یک شبِ زیبای پاییزی، با آواز سر داد! حالا سال‌هاست که آدم‌های اخموی غیر قابلِ تحمل، هر وقت ما را می‌بینند یا صدای ما را می‌شنوند، صورتشان را در هم می‌کشند و به اصطلاح چِندششان! می‌شود. اما خوشبختانه، جایی که من زندگی می‌کنم، چشم‌اندازِ بسیار زیبایی دارد و هیچ سقفی هم با خواندن من فرو نمی‌ریزد، حتی با این همه زلزله‌های پی در پی!

این آخرین یادداشت من است، در حالی که یک کرم هستم. امروز ضیافت برگ‌های توت تمام شد و از امشب کار ساخت خانه ابریشمی‌ خود را همراه با روزه آغاز می‌کنم. از برزخ پیله هیچ نمی‌دانم، اما یقین دارم پس از این دوران کوتاه تاریکی و تنهایی، روزی سرشار از نور و پرواز خواهم داشت. تا هفته آینده که خاطرات یک پروانه را خواهم نوشت، خداحافظ.

پدرم در آخرین دیدار به من گفت: «خر بودن نعمتی است که از آدم‌ها دریغ شده و به خاطر همین آن‌ها خیلی عصبانی هستند و موقع دشنام، خود را به نفهمی ‌می‌زنند و حرف‌های بیهوده می‌گویند.»