بریده‌هایی از کتاب شام مهتاب

آدم که نمی تونه بار سنگین گذشته رو تا آخر عمر به دوش بکشه باید یه جایی بذارتش زمین وگرنه ممکنه کمرش زیر آن فشار خم بشه و از ادامه ی مسیر باز بمونه

آدم که نمی تونه بار سنگین گذشته رو تا آخر عمر به دوش بکشه باید یه جایی بذارتش زمین وگرنه ممکنه کمرش زیر آن فشار خم بشه و از ادامه ی مسیر باز بمونه

- بالاخره با درس خوندن اطلاعات و جهان بینی آدم خیلی تغییر می کنه و رو به کمال می ره و به نظر من تا کار نکنی معلوم نمیشه چقدر دانسته هات برات مفید بودن

یادآوری خاطراته که همیشه خوبهاش زود فراموش میشه اما بدهاش بدجوری تو دل و ذهن آدم می مونه.

آدم به هر چیزی زود عادت می کنه. تو هم به ندیدن من عادت می کنی.

امیر رو به نگار گفت: خیلی خوشحالم کردید و رو به من گفت: بعضی وقتا آدم نمی دونه با دلتنگی هاش چطور کنار بیاد.

کاش همه ی این ها خواب بود. من این وسط فقط یک بازیچه بودم؟ فقط برای پر کردن تنهایی یک آدم؟ احساسات و عواطف من مهم نبود؟ امیر نباید با من اینگونه رفتار می کرد. نباید بدون خداحافظی می رفت.

رها می دوید. سرهنگ امینی به او فرمان ایست داد. گلوله ی شلیک شده از اسلحه ی حسین به پایش برخورد کرد. لحظه ای ایستاد، اما دوباره لنگان به راهش ادامه داد. بغض گلویم ترکید و اشک هایم جاری شد. دوباره فرمان ایست و این بار با بی اعتنایی او، گلوله ی دوم که از اسلحه ی سرهنگ امینی خارج شد به قلبش اصابت کرد. امیر مکثی کرد و به زمین افتاد. گریه امانم را برید و با درماندگی بر زمین نشستم. پایان