بریده‌هایی از کتاب دوستدار

آدم نمی‌داند دو لیتر خون چقدر زیاد است تا اینکه کل آن روی کف آشپزخانه‌اش بریزد

«گذشته‌ها دیگه گذشته. نمی‌تونی تغییرش بدی.» «اما گاهی‌اوقات می‌تونی درستش کنی.»

دلم برای دوست داشتن تنگ شده است. دلم برای با هم لم دادن روی کاناپه تنگ شده است. دلتنگ... خب، می‌دانی دیگر... همان.

صورتش را از تیشرتم جدا می‌کند. خیلی زیباست، حتی وقتی گریه می‌کند. مخصوصاً وقتی گریه می‌کند.

از تماس گرفتن با پلیس به خاطر کارهای مزخرف پدرم نفرت دارد. چون باعث می‌شود عین آشغال‌ها به نظر برسیم

یک رابطهٔ خوب، همین‌کار را برایت انجام می‌دهد... امید به آینده می‌دهد.

رمان‌های عاشقانه مفهومی بسیار غیرواقعی از زندگی عاشقانه به آدم می‌دهند

شریان کاروتید، رگ بزرگی است که خون را به مغز می‌رساند. کمتر از سه سانتی‌متر زیر سطح پوست قرار دارد. نتیجهٔ بریدن شریان کاروتید مرگ در عرض ده ثانیه است. رگ گردنی خیلی هم آسیب‌پذیر است...

شانس مال وقتی است که پوکر بازی می‌کنی و بالاترین امتیاز را می‌آوری. به ناپدید شدن یک دختر نوجوان خوش‌شانسی نمی‌گویند

از برف خوشم نمی‌آید

چیزی که بیشتر از همهٔ این‌ها دوست دارم بدانم، این است که چرا آن ارتباطات پایان یافته‌اند. فکر می‌کنم اگر به اندازهٔ کافی با هم باشیم، متوجه می‌شوم. چنین چیزهایی همیشه برملا می‌شود.

یعنی تمام مدت حقیقت داشت توی صورتم کوبیده می‌شد؟ یعنی به خاطر ظاهر خوب و فوریتی که برای ازدواج و بچه‌دار شدن قبل از نود سالگی احساس می‌کنم، کور شده‌ام؟

اگر من شخصیت زن یکی از آن رمان‌ها بودم، دیدار شیرینمان بلافاصله به شکلی ادامه پیدا می‌کرد که مرد اسرارآمیز تیشرتش را از هم می‌درید تا عضلات شکم برجسته و براقش را به نمایش بگذارد.

قرار گذاشتن واقعاً یک جور بازی با اعداد است.

تو هیچ‌وقت نمی‌تونستی بدونی. این جور آدم‌ها که واقعاً جذاب، باهوش و خوش‌قیافه هستن، می‌تونن به راحتی همه رو فریب بدن.

اگر فقط با نگاه کردن به اسم یک دختر قلبت به تپش بیفتد، یعنی در بد دردسری افتاده‌ای.