بریده‌هایی از کتاب سحرگاهان...

الهی، حَسَن از دلِ صخره‌های مِحنَت، چشمه‌های مُحبّت را جاری دید و از آبِ گوارای آن نوشید. الهی، حَسَن، تشنگیِ مِحنَت را تاب آورد تا به سرچشمهٔ مُکنَت و مَسکَنَت رسید و به حقیقتِ «إنّ مَعَ‌العُسرِ یُسراً» دست یافت.

الهی، حَسَن در تو غرق است و امیدِ برآورده شدنِ آرزوهایش را فقط از درگاهِ تو دارد. الهی، دلِ حَسَن، بی‌قرار است و یادِ تو آرام‌بخشِ دلِ بی‌قرارِ او. دل، خود دانی که از چه رو بی‌قرار است. الهی، حَسَن را به درجۀ «أَلَا بِذِکرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب» برسان.

الهی، حَسَن از نوشتنِ دردِ دلهایش با تو خسته نخواهد شد؛ چون تو را تنها امیدِ خود می‌داند. پس می‌نویسم از دردِ دلهایم با تو. می‌نویسم... «ن وَالْقَلَمِ وَمَا یسْطُرُونَ»

الهی، حَسَن، دل‌گرفته است و غمگین. دلش را به پیامی شاد کن. خطاب آمد: «لا تَحزَن إنّ اللهَ مَعَنا: غمگین نباش، خدا با ماست.»

الهی، حَسَن را با توست عهدی دیرینه؛ گرچه گاهی ایمانش به مویی بند شده، امّا هرگز از تو نَبُریده. الهی، تو را شُکر که به حُکمِ «مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَ مَا قَلَی»، حَسَن را به حال خود وانگذاشتی، رهایش نکردی و دُشمنش نداشتی.