بریده‌هایی از کتاب فانوس خاطرات گمشده

عذرخواهی کردن به هنگامی که از نظر خودش کار اشتباهی انجام نداده، با دروغ گفتن هیچ فرقی نداشت.

گذر زمان به من یاد داد که آسان گرفتن به کوچکترها بهترین راه ممکن است.

اگر چیزی که به اندازه کل دنیا برای فردی ارزش دارد را خراب کنی، هیچ مرحمی برای آن زخم وجود نخواهد داشت.

بعضی وقت‌ها آدم‌ها باید به صورت یکدیگر خیره شوند و سنگ‌هایشان را با هم وا بکنند.

«موفقیت نزدیکه. فقط یکم بیشتر تلاش کنید!»

احتمالاً چرخ روزگار از عذاب دادن آدم‌ها واقعاً لذت می‌برد.

از تماشای آدما موقع وقت گذروندن با خاطراتشون لذت می‌برم.

نور عصرگاهیِ خورشید از میان شکاف‌هایی که در قلب ابرها باز شده بود، به صورت اریب رخنه کرده و با درخشش ملکوتی خود، صحنه تصویر را روشنایی بخشیده بود.

«امیدوارم چیزی که در جستجوش هستین رو پیدا کنید.»

دیگر اهمیتی نمی‌داد، فقط و فقط می‌خواست که این درد به پایان برسد.

«حتی بعد از مرگ هم آدما عاشق اینن که اطلاعاتشون رو با بقیه به اشتراک بذارن. البته جا داره بگم که گاهی اوقات یکم زیاده‌روی می‌کنن.»

خودِ بچه‌ها، ایده‌های زیادی برای ارائه دارند. تماشای خلاقیت آن‌ها حیرت‌آور بود

من عاشق تماشای رشد و یادگیری روزانه بچه‌ها بودم.

بعضی وقت‌ها آدم‌ها باید به صورت یکدیگر خیره شوند و سنگ‌هایشان را با هم وا بکنند.

همیشه رویای خریدن یه پیانو رو داشتم.

هرجور آدمی بوده باشید، در پایان عمرتون، می‌تونید به کمک عکس‌ها مروری به زندگیتون داشته باشید؛ این یه قانونه.

خود خورشید هم هنوز درست چشمانش را نگشوده بود، اما تعداد زیادی از مسافران درون‌شهری، تکاپوی روزانه خود را آغاز کرده بودند. با خود فکر کرد که چقدر خوش به حالشان است.

لازمه بهتون پیشنهاد بدم که بهتره آروم باشین و از گذر لحظه لذت ببرین؟

هیچ‌کسی را نداشت که بتواند پیش او پناه بگیرد.

از حق نگذریم، او هنوز هم مشغول جستجوی کسی بود که می‌خواست باشد!

«وقتی کبریتی چیزی باهات نباشه، می‌تونی به کمک لنز آتیش درست کنی. و اگه لنز هم نداشتی، می‌تونی آب بریزی توی یه کیسه فریزر و ازش استفاده کنی.»

عاجزانه از خدا می‌خواست که جانش را بگیرد و این مصیبت را تمام کند.

دعا می‌کرد همه چیز به پایان برسد؛ حالا به هر قیمتی که شده!

غصه و اشک، او را از صحبت کردن باز می‌داشت.

زندگی چندان هیجان‌انگیزی نداشت. درون‌گرا و همیشه مجرد؛ فقط چند دوست داشت و از هیچ تفریح واقعی و خاصی لذت نمی‌برد.

هر زمان که فشار کار و روزگار، او را به تنگنا می‌آورد، هوس پیاده‌روی و طبیعت‌گردی می‌زد به سرش.

در حین پیاده‌روی، از هرچیزی که چشمش را می‌گرفت، عکاسی می‌کرد؛ کنده درخت، آخرین توت قرمزی که روی شاخه باقی مانده، چیزهای کوچک و چیزهای زیبا...

گفت: «کار روزگار همینه... همینطور که توی جاده زندگی قدم برمی‌داریم، باید برخی خاطرات رو رها کنیم.»

در پیری، عادت بدی پیدا کرده بود که در کار دیگران فضولی کند.

او قبلاً در جایی خوانده بود که وقتی فیل‌ها می‌میرند، از گله دور شده و راهیِ جایی شبیه به قبرستان می‌شوند، جایی که بقایای دیگر فیل‌های گله در آنجاست؛ همان‌جایی که منتظر فرا رسیدن لحظه نهایی مرگ خود هستند.