بریده‌هایی از کتاب فانوس خاطرات گمشده

گذر زمان به من یاد داد که آسان گرفتن به کوچکترها بهترین راه ممکن است.

عذرخواهی کردن به هنگامی که از نظر خودش کار اشتباهی انجام نداده، با دروغ گفتن هیچ فرقی نداشت.

گفت: «کار روزگار همینه... همینطور که توی جاده زندگی قدم برمی‌داریم، باید برخی خاطرات رو رها کنیم.»

از تماشای آدما موقع وقت گذروندن با خاطراتشون لذت می‌برم.

در پیری، عادت بدی پیدا کرده بود که در کار دیگران فضولی کند.

او قبلاً در جایی خوانده بود که وقتی فیل‌ها می‌میرند، از گله دور شده و راهیِ جایی شبیه به قبرستان می‌شوند، جایی که بقایای دیگر فیل‌های گله در آنجاست؛ همان‌جایی که منتظر فرا رسیدن لحظه نهایی مرگ خود هستند.

حقیقتش خیلی از دوربین‌ها سر درنمیارم.

«حتی بعد از مرگ هم آدما عاشق اینن که اطلاعاتشون رو با بقیه به اشتراک بذارن. البته جا داره بگم که گاهی اوقات یکم زیاده‌روی می‌کنن.»

توی هرچیزی خوب نبودم، توی شنا کردن حرف اول را می‌زدم.

ذاتاً فردی خوش‌بین بودم. به خودم می‌گفتم همه چیز دست به دست هم داده و در نهایت در مسیر درستش قرار خواهد گرفت.

خودِ بچه‌ها، ایده‌های زیادی برای ارائه دارند. تماشای خلاقیت آن‌ها حیرت‌آور بود

من عاشق تماشای رشد و یادگیری روزانه بچه‌ها بودم.

تنها چیزی که می‌توانستیم به عنوان تنقلات به بچه‌ها بدهیم، یک آبنبات سفت به ازای هرکدامشان بود. و حتی با وجود چنین شرایطی هم، شنیدن صدای زنگ خوراکی، فضا را سرشار از فریادهایی از عمق شادی می‌کرد.

بعضی وقت‌ها آدم‌ها باید به صورت یکدیگر خیره شوند و سنگ‌هایشان را با هم وا بکنند.

بعضی وقت‌ها آدم‌ها باید به صورت یکدیگر خیره شوند و سنگ‌هایشان را با هم وا بکنند.

«ولی اگه من الان استعفا بدم، تکلیف بچه‌ها چی میشه؟»

«موفقیت نزدیکه. فقط یکم بیشتر تلاش کنید!»

همگی واقعاً از ته دل خوشحالیم.

همیشه رویای خریدن یه پیانو رو داشتم.

نور عصرگاهیِ خورشید از میان شکاف‌هایی که در قلب ابرها باز شده بود، به صورت اریب رخنه کرده و با درخشش ملکوتی خود، صحنه تصویر را روشنایی بخشیده بود.

با خود فکر می‌کرد که احتمالاً این بزرگترین و عمیق‌ترین لبخندی است که در تمام عمر بر لب داشته است.

هرجور آدمی بوده باشید، در پایان عمرتون، می‌تونید به کمک عکس‌ها مروری به زندگیتون داشته باشید؛ این یه قانونه.

«امیدوارم چیزی که در جستجوش هستین رو پیدا کنید.»

خود خورشید هم هنوز درست چشمانش را نگشوده بود، اما تعداد زیادی از مسافران درون‌شهری، تکاپوی روزانه خود را آغاز کرده بودند. با خود فکر کرد که چقدر خوش به حالشان است.

لازمه بهتون پیشنهاد بدم که بهتره آروم باشین و از گذر لحظه لذت ببرین؟

در حیطه شغلی ما، حفظ غرور بسیار اهمیت دارد.

هیچ‌کسی را نداشت که بتواند پیش او پناه بگیرد.