بریده‌هایی از کتاب ماجراهای خانواده آمد (جلد دوم، مربای انار)

«حکیمه، اونجا وایسادهٔ ترتر می‌خندی. آدام تو محرم می‌خنده؟» انتظاراتی که اشرف خانم برای آدم‌بودن داشت، خدا خودش از مخلوقش نداشت.

هیچ‌وقت چای را به‌خاطر خودش دوست نداشتم، حتی نه به‌خاطر خستگی‌ای که از آدم می‌گرفت، بلکه چای را به‌خاطر قصه‌های کنارش دوست داشتم. اینکه هرجا باشی استکانی دست بگیری، قدری بنشینی و ببینی چه کرده‌ای. آدم‌ها کنار چای قصه‌گو می‌شدند.