بریده‌هایی از کتاب خیال است دیگر

خانوم می‌گفت «بزرگ می‌شی یادت می‌ره.» من بزرگ شدم، ولی یادم نرفت. فقط دردهایم بیش‌تر شد.

تنهایی آدم را آستیگمات می‌کند، عینک هم ندارد

زندگی کردنم که دست خودم نبود، لااقل مردنم شبیه خودم باشد.

توی فیلم‌ها همیشه مادرها پیدا می‌شوند. توی فیلم‌ها حتی جودی ابوت هم به خواسته‌اش می‌رسد. همیشه یک بابالنگ‌درازی هست که به داد آدم برسد. حتی پدربزرگ هایدی هم خیلی آدم بدی نبود. توی دنیای واقعی اما همه هاویشام‌اند. همه تناردیه هستند و هیچ ژان والژانی هم وجود ندارد.

یار آدم می‌تواند گورکن هم باشد. می‌تواند تمام گورهای زندگی‌ات را سیمان کند و سنگ‌قبر بگذارد که از این بی‌کس‌وکاری دربیایی. می‌تواند سر تمام گورهای زندگی‌ات گل بکارد و قبرستان ذهنت را گلستان کند.

تو به مردن هم عادت می‌کنی. عادت است که آدم را سرپا نگه می‌دارد. تو چاره‌ای نداری غیر از این‌که عادت کنی.

چه‌قدر زندگی سختی داریم ما بی‌پدرومادرها!

«لبخندی که به سرانجام نرسید. طرف‌داری که مرد. علت مرگ گول خوردن زیاد.»

دخترهایی که سیگار می‌کشند و قهوه می‌خورند و تلخی را دوست دارند و الکی قرص‌های پام‌دار می‌خورند تا وانمود کنند که خوشحال نیستند. چه کسی فکرش را می‌کرد یک روز ناراحتی و نارضایتی مد شود؟

بهتر است که قبل از به دنیا آمدن بمیری تا این‌که به دنیا بیایی و بزرگ شوی و وابسته شوی که بمیری

من قرار نیست توی ذهن کسی بمانم. من سال‌ها قبل مرده‌ام. من سال‌ها قبل لوبیاپلو شده‌ام و مرده‌ام. ماست شده‌ام و مرده‌ام. استانبول شده‌ام و مرده‌ام. سیگار خانوم شده‌ام و مرده‌ام. باید با خودم کنار بیایم… من چه بمیرم چه نمیرم مرده‌ام.

خوبی خیال این است: کشتنش کاری ندارد. گم هم که بشود کسی سراغش را نمی‌گیرد. کاش من هم خیال کسی بودم که آن‌قدر درد نمی‌کشیدم

گورستان مون‌پارناس و بهشت‌زهرا باجی به هم نمی‌دهند. توی هر دو دختران جوانی می‌میرند و یارهای‌شان را توی کافه منتظر می‌گذارند.

یارم من را چند ساعت قبل کرده توی قبر و حالا زده به خیابان تا خودش را یک جوری خرج کند که خیال من از تنش جدا شود

یکی انگار از جانم انتگرال گرفته و بعد به جذرش تقسیم کرده.

می‌روم سمت آسانسور. چند پسر جوان برایم راه باز می‌کنند تا از وسط‌شان رد شوم؛ مثل مالنا، مثل اسکارلت اوهارای بربادرفته. توی آسانسور هم وضع همین است. یک لکهٔ صورتی‌ام وسط پچ‌پچ آدم‌ها.

عشق و نفرت توی یک رخت‌خواب می‌خوابند. این را خانوم همیشه می‌گفت

توی خیابان سوار اولین ماشین شدم و از همان جا بود که جانم شروع به درد گرفتن کرد. از همان لحظه بود که جانم هوس سفر کرد از تنم.