بریده‌هایی از کتاب خیال است دیگر

توی این دنیا مگر چند نفر هستند که نگران من شوند؟

اگر مرگ هم می‌آمد، یک بشقاب اضافه می‌کردیم به میز و دور هم شب را سر می‌کردیم. این‌طوری مردن بهتر از تنهایی مردن است.

خوب است که آدم گریه‌کن داشته باشد

خانوم می‌گفت «بزرگ می‌شی یادت می‌ره.» من بزرگ شدم، ولی یادم نرفت. فقط دردهایم بیش‌تر شد.

تنهایی آدم را آستیگمات می‌کند، عینک هم ندارد

گفتم «من دیوونه نشده‌م، فقط دارم می‌میرم، همین…»

خدا چه‌طور می‌تواند یک عوضی را، که آدم بدی نبوده، رحمت کند؟ این‌همه تناقض از کجا می‌آید؟

چه‌قدر زندگی سختی داریم ما بی‌پدرومادرها!

زندگی کردنم که دست خودم نبود، لااقل مردنم شبیه خودم باشد.

من قرار نیست توی ذهن کسی بمانم. من سال‌ها قبل مرده‌ام. من سال‌ها قبل لوبیاپلو شده‌ام و مرده‌ام. ماست شده‌ام و مرده‌ام. استانبول شده‌ام و مرده‌ام. سیگار خانوم شده‌ام و مرده‌ام. باید با خودم کنار بیایم… من چه بمیرم چه نمیرم مرده‌ام.

توی فیلم‌ها همیشه مادرها پیدا می‌شوند. توی فیلم‌ها حتی جودی ابوت هم به خواسته‌اش می‌رسد. همیشه یک بابالنگ‌درازی هست که به داد آدم برسد. حتی پدربزرگ هایدی هم خیلی آدم بدی نبود. توی دنیای واقعی اما همه هاویشام‌اند. همه تناردیه هستند و هیچ ژان والژانی هم وجود ندارد.

یار آدم می‌تواند گورکن هم باشد. می‌تواند تمام گورهای زندگی‌ات را سیمان کند و سنگ‌قبر بگذارد که از این بی‌کس‌وکاری دربیایی. می‌تواند سر تمام گورهای زندگی‌ات گل بکارد و قبرستان ذهنت را گلستان کند.

تو به مردن هم عادت می‌کنی. عادت است که آدم را سرپا نگه می‌دارد. تو چاره‌ای نداری غیر از این‌که عادت کنی.

خانوم راست می‌گفت؛ آدم‌ها یا باید درست زندگی کنند یا درست بمیرند. من باید درست بمیرم.

کاش بفهمد که جانم حوصلهٔ رفتن از تنم را هم ندارد

حالا بیش‌تر دوست دارم زندگی را، بیش‌تر از قبل، چون دارم از دستش می‌دهم

آدم‌هایی که چهارشنبه‌ها می‌میرند هم خوشبخت‌اند، چون فردای چهارشنبه پنجشنبه است و پنجشنبه هم روز اموات است.

«لبخندی که به سرانجام نرسید. طرف‌داری که مرد. علت مرگ گول خوردن زیاد.»

دخترهایی که سیگار می‌کشند و قهوه می‌خورند و تلخی را دوست دارند و الکی قرص‌های پام‌دار می‌خورند تا وانمود کنند که خوشحال نیستند. چه کسی فکرش را می‌کرد یک روز ناراحتی و نارضایتی مد شود؟

بهتر است که قبل از به دنیا آمدن بمیری تا این‌که به دنیا بیایی و بزرگ شوی و وابسته شوی که بمیری

خوبی خیال این است: کشتنش کاری ندارد. گم هم که بشود کسی سراغش را نمی‌گیرد. کاش من هم خیال کسی بودم که آن‌قدر درد نمی‌کشیدم

گورستان مون‌پارناس و بهشت‌زهرا باجی به هم نمی‌دهند. توی هر دو دختران جوانی می‌میرند و یارهای‌شان را توی کافه منتظر می‌گذارند.

یارم من را چند ساعت قبل کرده توی قبر و حالا زده به خیابان تا خودش را یک جوری خرج کند که خیال من از تنش جدا شود

یکی انگار از جانم انتگرال گرفته و بعد به جذرش تقسیم کرده.

می‌روم سمت آسانسور. چند پسر جوان برایم راه باز می‌کنند تا از وسط‌شان رد شوم؛ مثل مالنا، مثل اسکارلت اوهارای بربادرفته. توی آسانسور هم وضع همین است. یک لکهٔ صورتی‌ام وسط پچ‌پچ آدم‌ها.

عشق و نفرت توی یک رخت‌خواب می‌خوابند. این را خانوم همیشه می‌گفت

توی خیابان سوار اولین ماشین شدم و از همان جا بود که جانم شروع به درد گرفتن کرد. از همان لحظه بود که جانم هوس سفر کرد از تنم.

کاش تنهایی‌ام شماره‌تلفن داشت. کاش تنهایی‌ام شب‌ها برایم یک قلب کوچک می‌فرستاد.