بریده‌هایی از کتاب زیر ایوان ماه

مادر می‌گفت: «می‌خوای عیار آدم‌ها دستت بیاد باهاشون غذا بخور... حرف کم‌خوردن یا چی خوردن نیست، حرف چه‌جوری خوردنه!»

بدترین تنبیه آدم‌ها ندیدگرفتن حضورشان بود!

همه‌چیز رو نمی‌شه با هم داشت.

زندگی خیلی خوب یادش داده بود که حتی اختیار خودش هم تمام‌وکمال در دست خودش نبود، چه رسد به اختیار زندگی دیگران..

پدر و مادرها با به‌دنیاآوردن بچه‌ها بدبخت‌شان می‌کردند و با مردن‌شان، بدبخت‌تر!

بعضی تجربه‌ها ارزش دو بار امتحان‌شدن رو ندارن.

برای بعضی‌ها مردن عین خوشبختی و آرامش بود.

وقتی قرار بود با یک گرگ بجنگی، نمی‌توانستی از گوسفندها کمک بگیری. باید می‌رفتی سراغ هم‌جنس‌های خودش.

هیچی بدتر از یه دشمن خونگی نیست.

گاهی حتی بهترین تصمیم‌ها هم توی خودشون کلی حسرت و ای کاش دارن...