بریده‌هایی از کتاب زیر ایوان ماه

مادر می‌گفت: «می‌خوای عیار آدم‌ها دستت بیاد باهاشون غذا بخور... حرف کم‌خوردن یا چی خوردن نیست، حرف چه‌جوری خوردنه!»

بدترین تنبیه آدم‌ها ندیدگرفتن حضورشان بود!

همه‌چیز رو نمی‌شه با هم داشت.

حسرت‌ها، غم‌ها، نشدن‌ها، بخش‌های جدایی‌ناپذیر زندگی بودند.

پس اگه مطمئنی دیگه کاری از دستت برنمی‌آد، وقتشه که بگی گور باباش

معلومه که غم‌ها حذف نمی‌شن؛ اما قراره شادیا هم لمس بشن...»

زندگی خیلی خوب یادش داده بود که حتی اختیار خودش هم تمام‌وکمال در دست خودش نبود، چه رسد به اختیار زندگی دیگران..

پدر و مادرها با به‌دنیاآوردن بچه‌ها بدبخت‌شان می‌کردند و با مردن‌شان، بدبخت‌تر!

«خدا زبون رو وقتی به آدم داد که دل و ذهنش رو با یه پوسته پوشوند... زبون شد کلید ورود به دنیای درون آدما... اما می‌دونی چیه؟ یه حرفایی هست که حتی با زبونم نمی‌شه گفت... بعد یا مجبوری سکوت کنی یا ان‌قدر کلمه خرج کنی تا منظورت رو برسونی... اما تهش اینه که کسی هم حرف دلت رو نمی‌فهمه... سخت‌ترین زبون دنیا، زبون دل آدماست.»

بعضی تجربه‌ها ارزش دو بار امتحان‌شدن رو ندارن.

بعضی تجربه‌ها ارزش دو بار امتحان‌شدن رو ندارن.

برای بعضی‌ها مردن عین خوشبختی و آرامش بود.

وقتی قرار بود با یک گرگ بجنگی، نمی‌توانستی از گوسفندها کمک بگیری. باید می‌رفتی سراغ هم‌جنس‌های خودش.

هیچی بدتر از یه دشمن خونگی نیست.

گاهی حتی بهترین تصمیم‌ها هم توی خودشون کلی حسرت و ای کاش دارن...

«عمق زندگی آدم‌ها رو تجربه‌های عملی زندگی خودشون تعیین می‌کنه. نه خاطره‌های دیگران.»

شاید طرز فکر من اشتباه باشه، اما برام فرقی نمی‌کنه چه کسی، ریختن آبروی آدم‌ها حس خوبی بهم نمی‌ده.

البته هروقت به این باور رسید که نظر دیگران درباره‌ش مهم نیست، به آرامش هم می‌رسه

زن‌هایی که فقط و فقط برای مادرشدن تربیت می‌شن، بیچاره‌ترین زن‌های دنیا هستن. کافیه نقش‌شون رو ازشون بگیری یا نقش‌شون با الگوهای قدیسانهٔ ذهن‌شون هم‌خوانی نداشته باشه، فرومی‌ریزن... زندگی ققنوس‌وار هم که برای قصه‌هاست... کم‌تر کسی تونسته از خاکستر خودش دوباره متولد بشه.

حسرت‌ها، غم‌ها، نشدن‌ها، بخش‌های جدایی‌ناپذیر زندگی بودند. هیچ راه گریزی ازشان نبود. اما این جوابی نبود که به دیگران بدهم. هرکس خودش باید به این حقیقت می‌رسید. آن‌وقت کنارآمدن کمی راحت‌تر می‌شد.

مگه می‌شه از تو یه طعم تلخ، مزهٔ شیرینی رو حس کرد؟ کلیت این جریان تلخ بوده و هست... فقط بپذیرش.

معلومه که غم‌ها حذف نمی‌شن؛ اما قراره شادیا هم لمس بشن...»