بریده‌هایی از کتاب ملاقات با سایه

سایهٔ شخصی انواع قابلیت‌های توسعه‌نیافته و ابرازنشده را در بر می‌گیرد. این سایه بخشی از ناخودآگاه است که مکمل ایگو و نمایانگر ویژگی‌هایی است که شخصیت خودآگاه نمی‌خواهد حقیقت آن‌ها را تأیید کند. بنابراین، آن‌ها را نادیده می‌گیرد، به فراموشی می‌سپارد و گوشه‌ای دفن می‌کند، تا زمانی که در برخوردی ناخوشایند با دیگران دوباره با آن‌ها روبه‌رو شود.

در چنین لحظاتی، یعنی زمانی که حس شرم یا خشم شدید ما را فرامی‌گیرد یا متوجه می‌شویم رفتارمان صحیح نیست، سایه به‌طرزی غیرمنتظره فوران می‌کند و معمولاً به همان سرعت هم از بین می‌رود؛ چراکه ملاقات با سایه تجربه‌ای ترسناک و تکان‌دهنده است و تأثیر بدی در تصور ما از خودمان دارد.

انسان‌ها سعی می‌کنند دیگران را از انسانیت خارج کنند تا اطمینان حاصل کنند که کلاه سفید بر سر دارند و در نتیجه کشتن دشمن به معنای کشتن انسان‌هایی مانند خودشان نیست.