شرم اپیدمی بیصدایی است. مشکلی است در مقیاس بالا، چون در همهٔ ما تأثیر میگذارد. چیزی که آن را «بیسروصدا» ساخته ناتوانی ما یا بیمیلیمان به صحبتکردن آشکار درمورد شرم و کاوش دربارهٔ طرقی است که در زندگی فردی ما، خانوادهمان، روابطمان و جامعه اثر میگذارد. سکوت ما در واقع شرم را در سطوح زیرین پنهان میسازد. شرم در آنجا در زندگی اجتماعی و شخصی ما موذیانه و بهطرز مخربی نفوذ میکند. زمانی دانشمندان علوم اجتماعی برداشت درستی از شرم نداشتند و آن را نادیده میگرفتند، اما اکنون تعداد روبهافزایشی از محققان و درمانگرها به بررسی شرم و نقش آن در طیف وسیعی از مقولههای مربوط به سلامت روان و سلامت اجتماع میپردازند
فرانک منصورفلاح