بریده‌هایی از کتاب همین گوشه از آسمان

دل آدما یا به مهر برای هم می‌تپه یا به معرفت. شاید یه وقتم هر دو.

«ما با هویتمون فکر می‌کنیم. با تجربهٔ زیسته‌مون. شاید توی یه جغرافیای دیگه بشه افکار رو از بند جنسیت رها کرد.»

چقدر رنج داشت که اولین زخم‌های روح آدم را نزدیکان و هم‌جنسان زده باشند.

«یا رب این شاه‌وش ماه‌رخ زهره‌جبین، دُر یکتایِ که و گوهر یکدانهٔ کیست!»

بعضی چیزا گفتنی نیست. یعنی هیچ توضیح واضحی واسه‌ش وجود نداره. فقط باید زن باشی تا بتونی حسش کنی

سرشت آدمی با غم عجینه. انگار غربت اون مشت خاکی که برداشته شد تا بشه جان آدم قرار نیست هیچ‌وقت رهاش کنه. آدم بدون غم پاش رو زمین نیست، ریشه نمی‌کنه. غم، جان رو صیقل می‌ده، ناخالصی‌هاشو می‌گیره و اونچه می‌مونه عیار آدمه.