بریده‌هایی از کتاب ناگاه برف باران

-گاهی ابله درست می‌گوید -اما فقط گاهی

اندک زمانی بود که آمدی وَ من زِ خود به دَر شدم وَ تو بَرجایِ مَن ماندی آنک دَر من بهار شدی همه جای رُستَندی پیچیدی بُوی شُدیی مَشامِ جان آکندی

آنطرف تر خدا بود آنطرف تر خنیاگری می‌خواند آنطرف تر مهتاب با آفتاب هم تراز * اینطرف تر اما هذیانِ فلسفیِ ایمان یا تقوا باری، اینطرف تر کویر پوشیده تر گویا. آری.

یک حبه درد یک سبد هم شوکران آورده بود یک بغل زندگانی نیز هم زندگانی که نَه روزمرگی آورده بود

من آنِ توام، صدای تو ام، نابِ توام وَ هوای توام، در هوای توام

من آنِ توام؟ تو برای منی؟ یا تو منم؟

اینجام تزکیه نفس بودَندی باشد که رستگار شُدمی

ای داد، گاهی تارِ گیسویی بَر بسترم آید پدید همین یک مُشتی خاطره آرَد پَریش

دست به دست می‌کند مَرا زندگی بینِ بود وُ نبود

اینجا خدای بنشسته بر تختی که من نیز هم تکیه بر تکیه گاهی که من نیز هم او چوُ من من چو وِی با هم وُ در هم چه نیک است و نکویی‌ست فراچنگ چه نزدیک، چه پاک است وُ هویدا چه شیرین، چه شهلاست، خدا را

دو نگاهی که بیامیزد ما را حس بود که نگاهی می‌کرد وَ درونی که حس می‌کرد نگاهی که نشد کلامی تا ... بیامیزد ما را در بی‌کلامی بود، حسرتِ آغازیدن را آغازی که تَه کشید ما را

با ایشان در آمیخته تا دریابم دوست کیست دژخیم کِ باشد که دامنِ دوست بگیرمی

دست به دست می‌کند مَرا زندگی بینِ بود وُ نبود

مردمی بُز مردمی خوک مردمی هم، نیک می‌فهمند چرا؟

جای خود وُ روان خود وُدرد خود وُ درمانِ خودمی

-تا صبح بمان اینجا وَ من سالهاست اینجایم سگ مَصب سالها شب است اینجا * بعدِ سالیان دراز فهمیدم اینجا صبح ندارد

-تا صبح بمان اینجا وَ من سالهاست اینجایم سگ مَصب سالها شب است اینجا