بریده‌هایی از کتاب از فرانکفورت تا تهران

ما خودمون به آدما یاد می‌دیم که چه جوری باهامون رفتار کنن، وقتی یه نفر هر کاری که دلش می‌خواد می‌کنه، همه جوره ناراحتمون می‌کنه و شخصیتمون رو پایمال می‌کنه و ما هیچ عکس‌العملی نشون نمی‌دیم، اون فکر می‌کنه که مجوز بی احترامی همیشگی بهش دادیم و روز به روز بدتر و بدتر رفتار می‌کنه چون خودمون بهش اجازه دادیم.

ای کاش اینقدری که از مردن می‌ترسیدیم از تنهایی می‌ترسیدیم، تنهایی خیلی ترسناکه. از مردن هم ترسناک تره چون با مردن تازه تنهایی شروع می‌شه، ولی خودِ تنهایی هیچ شروعی نداره، همیشه بوده و تا بی‌نهایت ادامه داره.

با خودم گفتم: یعنی مردن به همین سادگیه؟!

یَا لَیتَنِی مِتُّ قَبلَ هَذَا وَ کُنتُ نَسیًا مَنسِیًّا"

آدم وقتی روزاش به خوبی میگذرن، فکر می‌کنه همیشه قراره همینجوری باقی بمونن، انگار که تا ابد همه می‌خندن و همه خوشن ولی خیلی وقتا اینطوری نیست و با یه اتفاق، یه تصادف یا یه بیماری می‌تونه همه چیز توی مدت کوتاهی تموم بشه و همهٔ خوشی‌های آدم رنگ ببازن.