بریده‌هایی از کتاب روزگار یک دل شکسته (کتاب اول)

کشتن امید کار سختی است، فقط جرقه‌ای از آن می‌تواند آتش راه بیندازد

اما این دختر طوری بزرگ شده بود که به خیالات باطل و داستان‌های خیالی و چیزهایی که غیرممکن به نظر می‌رسند باور داشته باشد.

اژدهایان آبی کوچک نشسته بر شانهٔ فروشندگان و اژدهایان قهوه‌ای‌رنگی که تنشان چرمین به نظر می‌رسید و روی گاری‌ها قرار گرفته بودند خوشش آمده بود. این هیولاهای مینیاتوری با نفس آتشین خود سیب و گوشت می‌پختند، حباب‌های شیشه‌ای درست می‌کردند و به ماگ‌های سفالی حاوی شکلات داغ گرما می‌بخشیدند.

البته اِوانجلین می‌دانست که زنگوله‌ها نمی‌توانند صحبت کنند؛ اما مادرش به او گفته بود آن‌ها صاحب حس ششم هستند. به اِوانجلین می‌گفت همیشه برقشان بینداز، همیشه مراقب حرف‌هایی باش که جلوی آن‌ها می‌زنی و همیشه به صدای زنگوله‌هایی که وقتی نباید، به صدا درمی‌آیند گوش بده.

«لازم نیست از دل هر عشقی یه داستان بزرگ بیرون بیاد،

هیچ راحت نیست وقتی کس دیگری را برای عاشق شدن ندارید از عشق قدیمی خود کاملاً دلسرد شوید.

همیشه یه‌ذره حقیقت لابه‌لای صفحات اون روزنامه‌ها هست که دروغ‌هاش رو حقیقت جلوه بده.

بد جلوه دادن کسی کار آسونیه؛

«ولی زندگی فراتر از صرفاً خوشحالیه،

«مفهوم درست و غلط، یه چیز ذهنیه.»

که هر داستان پتانسیل داشتن پایان‌های بی‌شماری دارد.

پایان خوش گیر قهرمانان نمی‌آد.»