بریده‌هایی از کتاب خانه پوچی

«من تو رو از اونجا بیرون آوردم. بهت زندگی‌ای رو بخشیدم که قولش رو داده بودم. ذره‌ای احساس پشیمونی نمی‌کنم. می‌خوام اینو بدونی. اگه مجبور بشم صدها بار کارهایی رو که کردم تکرار می‌کنم. هر وقت آماده بودی تا باهام حرف بزنی، بدون با آغوش باز می‌پذیرمت، چون خواهرتم. چه توی این زندگی و چه توی اون دنیا.»

«چون... می‌ترسم.» «نباید از حقیقت بترسی. حقیقت آزادت می‌کنه، مگه نه؟» «مگر اینکه اون‌قدر وحشتناک باشه که کلاً داغونت کنه. نه ممنونم. شاید بهتر باشه من با همین خاطرات سرکوب‌شده و مخفی سر کنم.