بریده‌هایی از کتاب سایه درختان کاغذی

رفتن آدم‌ها بدترین قسمت زندگیه. شاید بشه با هر چیزی کنار اومد اما این رفتن‌های بی‌خبر...

برای کسی که اهل دل کندن نباشد، رفتن ویران کردن پشت سر است...

قبلاً یه بار هم بهت گفته بودم که آدم‌ها دو جور هستن. یکی اونی که توی تاریکی بیداره، یکی هم هست که توی روشنایی خواب خوابه! درست می‌شه! حتماً یه روزی درست می‌شه! یه روزی که دسته‌ایی این شهامت رو پیدا می‌کنن که غبار رو از روی همه چیز کنار بزنن. روزی که شاید یه‌کم دور باشه اما می‌آد... مطمئن باش می‌آد!

ترس مال آدم‌هاییه که هدف ندارن. کسی که می‌دونه کجا ایستاده و می‌خواد به کجا برسه، از ترس‌هاش اراده می‌سازه!

تا خون نریزه ریشهٔ هیچ انقلابی پا نمی‌گیره

گاهی هیچ چاره‌ای نداری جز اینکه شونه خم کنی تا یک سری دردها سُر بخوره بریزه پایین وگرنه زیر سنگینی‌شون له می‌شی.

بدترین حالی که می‌شه داشت اینه که با خار تو گلو و استخوون لای زخم بشینی و پاشی و بگی راضی‌ام از زندگی!

فرق آدم‌های تنها با دیگران، در میزان شهامتشان در حرف زدن است

ذهنیت‌ها عوض می‌شن، آرمان‌ها گم می‌شن، اعتقادات رنگ عوض می‌کنن و حرف‌ها و شعارها فراموش می‌شن اما عکس‌ها نه! عکس‌ها عجیب به خودشون و لحظه‌ها وفادارند...

پشیمونی از جایی می‌زنه بیرون که توقع ضربه خوردن نداشتی.

بدترین انتخاب‌ها، انتخاب در لحظه‌های دشوار و از سر استیصال بود

وقتی کتاب می‌خونی به ذهنت این فرصت رو می‌دی به اندازهٔ واژه‌هایی که خوندی هم عمق بگیره و هم بُعد. کلمات این توانایی رو دارن که به نگاهت به هر چیزی جهت بِدن. یک توانایی عجیب که تقریباً هیچ قدرت دیگه‌ای باهاش برابری نمی‌کنه! بعد از سال‌ها کتاب خوندن، تازه اون وقته که متوجه فرق خودت با دیگران و ارزشمندی جهانی که واسه خودت ساختی می‌شی!

از هر کشوری تاریخش رو بگیری، هویتش رو گرفتی و تاریخ هم زنده به همین عکس‌هاشه!

نگه داشتن یه چینی شکسته فقط تا جایی عاقلانه است که بشه به چسبوندن تیکه‌هاش امید داشت. وقتی یه چینی شکست و یه سری از تیکه‌هاش واسه همیشه گم شدن، نگه داشتن بقیه‌اش اگه حماقت نیست پس چیه؟!

ذات زلزله ویران کردنه اما عکس این توانمندی رو داره دنیا رو به سمت تکامل و بهتر شدن تکون بده و این اصلاً اتفاق کمی نیست...

مهم نیست. هر تجربه‌ای یه هزینه داره، اینم هزینهٔ این تجربه! ــ اما همیشه به این سادگی‌ها نیست که تجربه کنیم و قصه تموم بشه و مهم هم نباشه کلاغه به خونه‌اش می‌رسه یا نه! هزینهٔ بعضی تجربه‌ها تا آخر عمر دست از سر آدم برنمی‌داره!

رسیدن به این باور که گاهی بعضی‌ها با "بودنشان" یک زندگی را متحول می‌کردند و گاهی بعضی با "نبودنشان"، گذر از تجربه‌ای سخت را می‌طلبید،

خیلی مهمه که آدم توی زندگیش یکی رو داشته باشه که وقت‌های سخت، منظورم همون وقت‌هاییه که موندی سر دوراهی و نمی‌دونی دقیقاً چه‌کار باید بکنی، بیاد و دستت رو بگیره و بگه "نترس! از هیچی نترس! برو جلو من همراهتم..."

شاید آرزوها به ما وفادار نمونن اما خوبی رؤیا اینه که در هر شرایطی مال خود آدمه! مال خودِ خودش و هیچ‌کس نمی‌تونه حتی به گوشه‌اش نظر داشته باشه!