بریده‌هایی از کتاب نفر هفتم

«مرگ نقطه مقابل زندگی نیست بلکه قسمتی از آن است.»

«زندگی چیز ترسناکیه. ترسناک‌تر از اونی که بتونی فکرشو کنی.»

کابوس‌ها هراز گاهی مثل کنتورنویسی که درِ خانه می‌آید به سراغم می‌آیند. هر وقت در آستانه فراموش‌کردنشان قرار می‌گیرم، به سراغم می‌آیند. همیشه هم همان کابوس، با کوچک‌ترین جزئیات. فریادزنان و در میان ملافه‌های خیس از عرق بیدار می‌شوم.

«جنگ هر علت شرافتمندانه‌ای هم که می‌خواد داشته باشه، اما آدم‌های زیادی از هر دو طرف به خاطر خشم و نفرت می‌میرن. هرچند طبیعت بی‌طرفه.

خوردن خیلی مهم‌تر از اون چیزیه که بیش‌تر مردم فکر می‌کنن. یه زمانی توی زندگیت پیش می‌یاد که باید یه چیز فوق‌العاده لذیذ بخوری و وقتی به این دو راهی می‌رسی تمام زندگیت بسته به این‌که کدوم راه رو انتخاب کنی، تغییر می‌کنه. این‌که یه رستوران خوب رو انتخاب کنی یا یه رستوران بد رو. مثل این می‌مونه که این طرف حصار بیفتی یا اون طرف.»

«به ما می‌گفتند تنها چیزی که آدم باید از آن بترسد خودِ ترس است اما من به این حرف اعتقاد ندارم.» بعد اضافه کرد: «خب، البته ترس شکل‌های گوناگونی دارد و زمان‌های مختلفی به طرف آدم می‌آید و از پا درش می‌آورد. اما ترسناک‌ترین کاری که می‌توان در چنین مواقعی کرد آن است که به آن پشت کنی و چشم‌هایت را ببندی. برای این‌که آن‌وقت گرانبهاترین چیزی را که درونت هست، می‌گیری و به چیز دیگری تسلیم می‌کنی. در مورد من یک موج بود.»

چیزی که دیدم روح نبود. خودم بودم. هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم که آن شب چقدر ترسیده بودم. هر وقت آن ماجرا را به خاطر می‌آورم به ذهنم می‌رسد که ترسناک‌ترین چیزِ دنیا خود آدم است. شما چه فکر می‌کنید؟ شاید متوجه شده باشید که این‌جا توی خانه‌ام اصلا آینه ندارم. این‌که آدم یاد بگیرد بدون آینه اصلاح کند اصلا کار آسانی نیست. باور کنید.

جنگ هر علت شرافتمندانه‌ای هم که می‌خواد داشته باشه، اما آدم‌های زیادی از هر دو طرف به خاطر خشم و نفرت می‌میرن.

«منظورم این نیست که فراموشکارم، راستش چیزایی رو که دوست نداشته باشم فراموش می‌کنم.»

ترس شکل‌های گوناگونی دارد و زمان‌های مختلفی به طرف آدم می‌آید و از پا درش می‌آورد. اما ترسناک‌ترین کاری که می‌توان در چنین مواقعی کرد آن است که به آن پشت کنی و چشم‌هایت را ببندی. برای این‌که آن‌وقت گرانبهاترین چیزی را که درونت هست، می‌گیری و به چیز دیگری تسلیم می‌کنی

«جالبه. زندگی ممکنه خیلی ترسناک باشه، مگه نه؟»

احساس می‌کرد ابر سفتی بلعیده است.

قطرات باران همچون مجازاتی به پنجره می‌خورد.

چیزی سخت و سرد در وجودش بود و اگر شبانه روی دریا شناورش می‌کردند احتمالا تمام قایق‌هایی را که با او برخورد می‌کردند، غرق می‌کرد.

«می‌خواستم بگم مهم نیست چه آرزویی داشته باشی، مهم نیست چقدر تلاش کنی، چون هیچ‌وقت نمی‌تونی غیر از خودت چیز دیگه‌ای باشی. همین.»

«اگر بخواهم در باره نوشتن رمان و داستان کوتاه ساده سخن بگویم، خواهم گفت نوشتنِ رمان یک چالش و نوشتن داستان کوتاه یک لذت است. اگر نوشتن رمان مثل کاشتن یک جنگل باشد، نوشتن داستان کوتاه به کاشتن یک باغچه می‌ماند. این دو یکدیگر را کامل می‌کنند و منظره‌ای حقیقی به‌وجود می‌آورند که برای من خیلی با ارزش است. در این چشم‌انداز شاخ و برگ‌های درختان، سایه‌های دلپذیری روی زمین می‌اندازد و وزش باد برگ‌های طلایی‌رنگ درخشان را تکان می‌دهد و در همان حال غنچه‌ها در باغ‌ها ظاهر می‌شوند و گلبرگ‌های رنگارنگ، پروانه‌ها و زنبورها را به طرف خود می‌کشانند و ما را به یاد تغییر نامحسوس، از فصلی به فصل دیگر می‌اندازند.»

«به ما می‌گفتند تنها چیزی که آدم باید از آن بترسد خودِ ترس است اما من به این حرف اعتقاد ندارم.» بعد اضافه کرد: «خب، البته ترس شکل‌های گوناگونی دارد و زمان‌های مختلفی به طرف آدم می‌آید و از پا درش می‌آورد. اما ترسناک‌ترین کاری که می‌توان در چنین مواقعی کرد آن است که به آن پشت کنی و چشم‌هایت را ببندی. برای این‌که آن‌وقت گرانبهاترین چیزی را که درونت هست، می‌گیری و به چیز دیگری تسلیم می‌کنی. در مورد من یک موج بود.»

مهم نیست چقدر تلاش کنی، چون هیچ‌وقت نمی‌تونی غیر از خودت چیز دیگه‌ای باشی

: «به ما می‌گفتند تنها چیزی که آدم باید از آن بترسد خودِ ترس است اما من به این حرف اعتقاد ندارم.» بعد اضافه کرد: «خب، البته ترس شکل‌های گوناگونی دارد و زمان‌های مختلفی به طرف آدم می‌آید و از پا درش می‌آورد. اما ترسناک‌ترین کاری که می‌توان در چنین مواقعی کرد آن است که به آن پشت کنی و چشم‌هایت را ببندی. برای این‌که آن‌وقت گرانبهاترین چیزی را که درونت هست، می‌گیری و به چیز دیگری تسلیم می‌کنی. در مورد من یک موج بود.»

«مرگ نقطه مقابل زندگی نیست بلکه قسمتی از آن است.»

«جنگ هر علت شرافتمندانه‌ای هم که می‌خواد داشته باشه، اما آدم‌های زیادی از هر دو طرف به خاطر خشم و نفرت می‌میرن.

مهم نیست چقدر تلاش کنی، چون هیچ‌وقت نمی‌تونی غیر از خودت چیز دیگه‌ای باشی.»

جنگ هر علت شرافتمندانه‌ای هم که می‌خواد داشته باشه، اما آدم‌های زیادی از هر دو طرف به خاطر خشم و نفرت می‌میرن.

این‌جا توی کاوایی، طبیعت گاهی وقتا جون آدم‌ها رو می‌گیره. می‌بینین این جزیره چقدر زیباست، اما همین‌قدر هم ممکنه بی‌رحم و مرگ‌آور باشه. ما این‌جا با این احتمال‌ها زندگی می‌کنیم.

چشم‌هایشان می‌درخشید و پر از اعتماد به نفس بودند و هیچ نشانی از کمرویی دیروز در آن‌ها نبود. به خانه که برمی‌گشتند احتمالا درست مثل پسر از دنیا رفته او، روزشان را در آب می‌گذراندند و هیچ‌وقت درس نمی‌خواندند.

ساچی گفت: «خیلی خوبه. تا وقتی این‌جا هستین هرچقدر می‌تونین از زندگی لذت ببرین، وقت حساب پس دادن خیلی زود می‌رسه.» پسر قدبلند گفت: «مهم نیست، کارت اعتباریم هست.»

قلبش همانند یک ساعت زنگ‌دار خیلی قدیمی در یک اتاق خالی، سخت و خشک می‌تپید.

پیرمرد گفت: «بیستمین سالروز تولد آدم فقط یه بار اتفاق می‌افته دخترخانوم و هیچ‌وقت تکرار نمی‌شه.»