بریده‌هایی از کتاب رنج های عزیز

مهم اینه که وقتی پول داشته باشی نگاه همه بهت عوض می‌شه. یهو محترم میشی! یهو واسه اونا که تا دیروز آدم حسابت نمی‌کردن عزیز میشی. همه دوس دارن بیان باهات رفاقت کنن. همه می‌خوان تو تیم برنده‌ها باشن. وقتی بازنده باشی حتی عزیزا و رفیقاتم دل‌شون نمی‌خواد کنارت باشن. بازنده که باشی همهٔ دنیا باهات بی‌رحم می‌شن، حتی نزدیک‌ترین آدمای زندگیت.

آدمیزاد به همه چی عادت می‌کنه، حتی به بدبختی!

تموم‌شدن رابطه با آدمای غلط، شبیه زنده‌موندن تو یه تصادف سهمگینه!

دوست‌داشتن بعضیا آدم‌و حقیر می‌کنه

آدمیزاد به همه چیز عادت می‌کند. گل‌فروش به عطر گل‌ها عادت می‌کند و زباله‌گرد به بوی تعفن! نه دیگر بوی گل، گل‌فروش را مست می‌کند و نه بوی زباله، زباله‌گرد را بیزار! فقط مهم این است که حواست باشد داری به چی عادت می‌کنی

ما همیشه دنبال سهم‌مان هستیم. سهم‌مان از شراکت، سهم‌مان از عشق، سهم‌مان از موفقیت، سهم‌مان از این دنیا، سهم‌مان از خوشبختی و سهم‌مان از زندگی. اما وقتی دلخوری، قهر و یا مشکلی پیش می‌آید هیچ‌کس دنبال سهم خودش نیست. آن موقع دوست داریم تمام سهم‌مان را شش‌دانگ بزنیم به نام بقیه. هیچ از خودمان نمی‌پرسیم سهم من از این مشکلی که پیش آمد چقدر بود؟

مردها، زنان موفق و باهوش را تحسین می‌کنند، اما عاشق زنان زیبا می‌شوند!

زنی که از شریک زندگی‌اش هیچ عشق و توجهی دریافت نکرده و نمی‌کند چطور می‌تواند عشق را توی خانه جاری کند؟

می‌دونی فقط کی می‌تونی رفیقت‌و بشناسی؟ وقتی پای منافعش در میون باشه، به خصوص اگه منافعش با منافع تو در تضاد باشه!

دو روز دیگه که باهاش رفتی زیر یه سقف و یه سختی یا مشکل پیش اومد، اون‌وقت تو شعور مردت رو می‌خوای، درک، وفاداری و صبرش رو می‌خوای، دیگه قد و بالا و چشم و ابرو و چال لپش به دردت نمی‌خوره

زمان بزرگ‌ترین استاد تحلیلگر روابطه! ثابت می‌کنه کی پای کی می‌مونه؟ کی وفاداره و کی بی‌وفا؟ کی یه جای کارش می‌لنگه... کی گناهکاره... کی بی‌گناهه... کی اندر خم یه کوچه می‌مونه! زمان عادل‌ترین قاضیه

به رابطه‌هایی که باید تموم شن، نگهدارنده نزن جانم! سرطان‌زا می‌شن!

پول لازم بود. پول همیشه لازم است. پول حتی می‌توانست خانوادهٔ از هم گسیخته و بیزار ما را دور هم جمع کند و خنده به لب‌مان بیاورد، هرچند گذرا و کوتاه! اما می‌توانست.

آدم‌ها توی عزا و مصیبت ناخودآگاه به هم نزدیک‌تر می‌شوند. چون انگار توی دل‌شان حس می‌کنند اگر نزدیک آدم‌های دیگر باشند این‌طوری کمتر آسیب می‌بینند. تحمل دردها دسته‌جمعی راحت‌تر است.