بریده‌هایی از کتاب دکتر ژیواگو

«ادراکاتِ ما از جمله صداها و رنگ‌هایی که از طبیعت دریافت می‌کنیم سوبژکتیو هستند یعنی چیزی را در جهان شناسایی می‌کنند، مثلاً لرزش‌های قابل شناساییِ (اُبژکتیو) صداها و امواج نور را. این قابلیت شناسایی ویژگی فردی نیست بلکه کیفیتی عام و متعلق به همهٔ بشریت است. هر انسان بخشی از این ادراکات را که در طول زندگی جذب کرده است از خود به‌جا می‌گذارد و از طریق آن در هستیِ بشر شریک می‌شود. و این چیز یا بعد انسانیِ جهان، همان حوزهٔ ابدیِ کارکرد و محتوای هنری است و اگرچه انسان هنرمند همچون هر انسان دیگری فانی است ولی آن سُرور حقیقی که در جهان هستی تجربه کرده است جاودانه است و انسان‌های دیگر، قرن‌ها پس از او می‌توانند از میان آثارش به درونی‌ترین و شخصی‌ترین احساساتِ ناب و شورانگیزش راه یابند.»

«زیباترین هدیه‌ای که هنر به ما می‌بخشد پیش‌بینی‌ناپذیری است. بدون ریسک کردن، بدون قربانی‌دادن، صُوَرِ خیال فقط می‌توانند در حیطهٔ روزمرّگی گام بردارند و نمی‌توانند چیزی خارق‌العاده به ما ارزانی دارند. هیچ بخشنامه‌ای به خلق لحظات پیش‌بینی‌ناپذیر کمکی نمی‌کند.»